Λένε ότι οι φοιτητές συγκινούνται μόνο στην ορκωμοσία τους.
Μαλακίες! Το περισσότερο κλάμα το ρίχνεις όταν πρέπει να ξενοικιάσεις το
φοιτητικό σου σπίτι. Και αν κάποτε ο ήχος της κόρνας από τη μεταφορική σε έκανε
να ανυπομονείς για το καινούργιο σου σαλόνι, πίστεψε με, τέσσερα χρόνια μετά το
μόνο που θα καταφέρει να κάνει ο ίδιος ήχος είναι να ανεβάσει τον κόμπο από το
στομάχι στο λαιμό σου.
Έφερε στο μυαλό της
αναμνήσεις. Τα πρώτα της γενέθλια σα φοιτήτρια, το χειρότερο της μεθύσι αγκαλιά
με τη λεκάνη της τουαλέτας και το καμένο ρύζι που ποτέ δεν κατάφερε να φτιάξει
σε αυτό το λευκό κουζινάκι. Χαμογέλασε όταν θυμήθηκε τα ξέφρενα πάρτυ και την
αστυνομία που στις 2 το ξημέρωμα χτυπούσε τα κουδούνια. Τις κακές σχέσεις που
είχε με την σπιτονοικοκυρά και τις πιο στενές που είχε με τον γείτονα.
Γιατί, όπως και να το κάνουμε, όλα αυτά που άλλαξαν τη ζωή
μας, τα θυμόμαστε πάντα στο τέλος. Την τελευταία μέρα. Τότε που ξέρουμε ότι
δύσκολα θα μας χαριστεί και άλλη μια. Τότε που θα δίναμε τα πάντα για να έχει η
μέρα περισσότερες από 24 ώρες.
Άνοιξε τα μάτια της και
κοιτούσε το χώρο. Η κουρτίνα που πάντα την ήθελε δυο τόνους πιο ανοιχτή, δεν
ήταν εκεί. Ο καναπές, που γκρίνιαζε επειδή ήταν μεταχειρισμένος, δε βρισκόταν
στο σαλόνι. Η λυγισμένη καρέκλα, το χαλασμένο χερούλι της πόρτας και το
πλυντήριο με το δυνατό θόρυβο στο στύψιμο είχαν φύγει ήδη. Πράγματα που μέχρι
την προηγούμενη μέρα τη νευριάζανε σήμερα της λείπουν πιο πολύ από κάθε φορά.
Ναι, είναι ακριβώς εκείνη η τελευταία μέρα που τίποτα δε σου
φαίνεται άσχημο. Που νευριάζεις με τον εαυτό σου γιατί έδινες τόση σημασία σε
μικρά πράγματα αδιαφορώντας για τα μεγάλα, τα πιο σημαντικά. Μην πιστεύεις!
Δυστυχώς, δεν υπάρχει μαγική συνταγή ούτε θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα το
κλισέ «ζήσε την κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία», αυτά είναι μόνο για τις
διαφημίσεις στα αναψυκτικά. Είμαστε καταδικασμένοι κάθε φορά να απολαμβάνουμε
τη διαδρομή, μονάχα όταν αυτή τελειώσει!
Σκούπισε τα δάκρυα από το
πρόσωπο της και έτρεξε προς το δωμάτιο. Μπήκε μέσα, έψαξε στα σκοτεινά για ένα
μαρκαδόρο και κατευθύνθηκε στον τοίχο. Με μεγάλα κόκκινα γράμματα έγραψε «Να
περάσεις τόσο όμορφα, όσο πέρασα και εγώ, επόμενε»!
Πηγή: mycampus.gr
" Άνοιξε τα μάτια της και κοιτούσε το χώρο. Η κουρτίνα που πάντα την ήθελε δυο τόνους πιο ανοιχτή, δεν ήταν εκεί. Ο καναπές, που γκρίνιαζε επειδή ήταν μεταχειρισμένος, δε βρισκόταν στο σαλόνι. Η λυγισμένη καρέκλα, το χαλασμένο χερούλι της πόρτας και το πλυντήριο με το δυνατό θόρυβο στο στύψιμο είχαν φύγει ήδη. Πράγματα που μέχρι την προηγούμενη μέρα τη νευριάζανε σήμερα της λείπουν πιο πολύ από κάθε φορά. "
ΑπάντησηΔιαγραφή