Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Ένα τελευταίο (ίσως) γράμμα για σένα...




Δεν ξέρω αν θα είναι το τελευταίο γράμμα που θα σου γράψω. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τίποτα. Μία μου πλευρά λέει πως πρέπει επιτέλους να πάψω να σου γράφω και ένα άλλο μου κομμάτι θέλει να συνεχίσει.

Είχα καιρό να σου γράψω. Η αφορμή γι’ αυτό το γράμμα είναι αυτό που έμαθα χθες. 

Αναμενόμενο; Σίγουρα. Έλα όμως που χωρίζεται και πάλι ο εαυτός μου στα δύο.

Η μία πλευρά μου λέει: «Το ήξερες. Ή μάλλον, το περίμενες»!

Η δεύτερη όμως, δεν μίλησε. Σώπασε. Η δεύτερη φρόντισε να κόψει μία ανάσα και έναν χτύπο από την καρδιά μου. Και όλη τη σιωπή της τη μετέτρεψε σε έναν μεγάλο ήχο σπασίματος. Ναι, εκείνη την ώρα ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου. 

Ναι, είχα σκεφτεί και πίστευα πως έχεις κάποια άλλη στη ζωή σου. Αλλά μου είναι δύσκολο. Ο εαυτός μου δεν μπορεί να το δεχτεί. Σπάνε όλα μέσα μου κάθε φορά που το σκέφτομαι. 

Δεν ξέρω όμως τι με πονάει περισσότερο. Με πονάει ότι προχώρησες; Ή με πονάει που έμεινα εγώ πίσω, μην έχοντας αφήσει ούτε ένα κομμάτι σου πίσω μου; Που δεν σε έχω ξεχάσει δύο χρόνια μετά;

Μην με παρεξηγείς, χαίρομαι για σένα. Απλά είναι το γαμώτο. Το γαμώτο ότι εγώ δεν σε έχω πια στην αγκαλιά μου. Ότι είναι άλλη αυτή που ξυπνάει πλέον δίπλα σου. Ίσως και να φοβάμαι ότι με ξέχασες. 

Δεν ήθελα να με ξεχάσεις. 

Εγώ όμως προσπάθησα να το κάνω για σένα. Προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη να σε ξεχάσω. Μάταια. Το μόνο που κατάφερα ήταν μια τρύπα στο νερό και να μισήσω τον εαυτό μου που χαρίστηκα σε κάτι τελειωμένο εξαρχής. Δεν ξέρω αν το μετανιώνω. Το σίγουρο είναι πως σήμερα το έχω σχεδόν ξεχάσει. 

Εσένα όμως όχι. Δεν κατάφερα να το κάνω. Δεν κατάφερα να διαγράψω τίποτα δικό σου. Και θες να σου εξομολογηθώ και κάτι άλλο; Συνέχεια σε συνέκρινα. Η αλήθεια είναι όμως ότι κανείς δεν κατάφερε να σε φτάσει έστω στο ελάχιστο. Κανείς δεν είναι άξιος να σε αντικαταστήσει.

Ξέρεις τι ξέρω όμως; Πως πλέον σε οποιοδήποτε ξέσπασμα μου, σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή μου, δεν έχω το δικαίωμα να σε καλέσω και να σου μιλήσω. Παρ’ όλα αυτά που μου είπες ένα χρόνο πριν. Που ήθελες να σε είχα πάρει στις δύσκολες στιγμές μου. Που ήθελες να ήσουν εκεί για εμένα.  
Τώρα όμως δεν έχω το δικαίωμα έτσι δεν είναι; Κοιμάται άλλη στην αγκαλιά σου και εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα να σε καλέσω σε οποιοδήποτε ξέσπασμά μου. Να ακούσω τη φωνή σου και να νιώσω καλύτερα. 

Πόσο μου χει λείψει η φωνή σου! Πόσο μου χουν λείψει όλα εκείνα τα τηλεφωνήματα που κάναμε μέχρι το ξημέρωμα. Πόσο μου χουν λείψει τα μάτια σου & πόσο μου χει λείψει το άκουσμα του γέλιου σου. Νομίζω ήταν το καλύτερο γέλιο που έχω ακούσει ποτέ. 

Στο χω ξαναπεί σε προηγούμενο γράμμα. Θα θελα να είχαμε μια ευκαιρία ακόμα. Ή σωστότερα: ένα βράδυ ακόμα. Ένα βράδυ για να σε δω, να κρυφτώ στην αγκαλιά σου, να ακούσω το γέλιο σου και να νιώσω για μια τελευταία φορά πως είμαι ασφαλής ανάμεσα στα χέρια σου. 

Δεν έχω αυτή την ευκαιρία και ούτε θα την ξανά έχω. Σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά για όλες τις στιγμές που μου χάρισες. 

Και ας μην μάθεις ποτέ όλα αυτά που έχω γράψει για σένα. 
Και ας μην μιλήσουμε ποτέ ξανά. 
Και ας είναι το τελευταίο γράμμα που θα σου γράψω. 

Εύχομαι να σαι ευτυχισμένος. Και όσο και να με ξεχνάς εγώ δεν έχω αυτή την πολυτέλεια.

Καληνύχτα. 

3 σχόλια:

  1. " Η δεύτερη όμως, δεν μίλησε. Σώπασε. Η δεύτερη φρόντισε να κόψει μία ανάσα και έναν χτύπο από την καρδιά μου. Και όλη τη σιωπή της τη μετέτρεψε σε έναν μεγάλο ήχο σπασίματος. Ναι, εκείνη την ώρα ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου. "
    αυτό. τα λέει όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή