Οι αποστάσεις δεν χωρίζουν φιλίες

Πόσο μισώ να μου λείπουν άνθρωποι. Άνθρωποι που θέλω να βλέπω κάθε μέρα και να περνάω χρόνο μαζί τους και να μην μπορώ. Και να το πάλι αυτό το συναίσθημα έρχεται και κάθεται πάνω μου.

Η τύχη αυτό τον καιρό δεν είναι με το μέρος μας. Θέλω να κατέβω δεν μπορώ για οικονομικούς λόγους (χθες έφαγα το μεγάλο άκυρο) και αυτός δεν μπορεί να ανέβει για άλλους λόγους.

Σκατά.

Όσο και να μιλάμε από το τηλέφωνο μου λείπει. Μου λείπει ο κολλητός μου που έχασα την καθημερινότητα μαζί του. Που ξυπνούσα τα πρωινά και έτρεχα σπίτι του για καφέ. Αφού τον ξυπνήσω πρώτα. 

Μου λείπει το να με κοροϊδεύει και να παίζουμε «ξύλο». -Το «βρίσιμο» δεν το γλιτώνω ούτε από το τηλέφωνο. – Στη γιορτή του πάλι δεν θα καταφέρω να είμαι. Δεν ήμουν ούτε στα γενέθλιά του. Τέλεια. 

Την φωτογραφία που έβαλα στην αρχή, είναι λες και την έχει φτιάξει αυτός για μένα. Όταν του την έστειλα, λοιπόν, μου απάντησε με έναν τρόπο που μόνο αυτός θα μπορούσε να το κάνει: «Αφού είσαι μια κοντομπουκιά <3».  

Με επηρεάζει και η σειρά που βλέπω αυτή την περίοδο. Οι πρωταγωνιστές μου θυμίζουν τόσο πολύ εμάς. Αν μέναμε στο ίδιο σπίτι. Πιστεύω θα ήμασταν αν όχι ίδιοι, σχεδόν ίδιοι.  Πρόκειται για δύο φίλους κολλητούς από το πανεπιστήμιο οι οποίοι αποφασίζουν να μείνουν μαζί στη Ν.Υ. Το πώς κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον, το πώς θα συζητήσουν μεταξύ τους, τα παράπονα του πρωταγωνιστή για τις τρίχες παντού στο σπίτι, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να ταυτιστώ περισσότερο με σειρά. 

Μου λείπει. Μου λείπει και στεναχωριέμαι που δεν θα μπορέσω να τον δω. Πρέπει να κάνω και άλλη υπομονή. 

Η επικοινωνία δεν χάνετε όμως. Βλέπω τη θετική πλευρά. Παρόλη την απόσταση η επικοινωνία μας δεν έχει χαθεί στο ελάχιστο. Η απόσταση δεν χωρίζει φιλίες.