3 Years Clean

Πέρασαν 3 χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια που σταμάτησα αυτή την άσχημη συνήθεια να κάνω κακό στον εαυτό μου. Τρία ολόκληρα χρόνια μακριά από την ίδια μου την αυτοκαταστροφή. 

Πόσο άσχημο πράγμα ε; Να μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε καταστρέψει γιατί η ίδια έχεις καταφέρει να διαλύσεις τον εαυτό σου σε χίλια κομμάτια. 
Αυτό που ξέρω είναι πως κανείς δεν θα με διαλύσει ποτέ όσο διέλυσα εγώ τον εαυτό μου. Ψυχικά και σωματικά.

Και πόση μα πόση δύναμη θέλει για να καταφέρεις να πιάσεις με τα ματωμένα χέρια σου ξανά τα κομμάτια σου και να τα ενώσεις. Με ότι βρεις μπροστά σου. Είτε είναι κλωστή με βελόνα, είτε ταινία.

Αυτοκαταστροφή. Αυτή η λέξη είναι τόσο δυνατή. Και τόσο μα τόσο σκληρή. Πως γίνετε να επιτρέψεις στον εαυτό σου τον ίδιο να σε καταντήσει έτσι; Να βλάψεις το ίδιο σου το είναι;!

Τρία χρόνια πριν λοιπόν, πριν πάρω την απόφαση, ήμουν έρμαιο του κενού μου μυαλού. Και πλέον ξέρω ότι δεν είναι χειρότερο το να παλεύεις με τους δαίμονες σου. Το χειρότερο από όλα είναι να έχουν νικήσει και να μην υπάρχει τίποτε άλλο πια στη σκέψη σου. Να επικρατεί το απόλυτο κενό. 

Να μην σε συγκινεί τίποτα. Να μη στεναχωριέσαι. Να μην αισθάνεσαι. Να είσαι απλά κενή. Από τα πάντα. Έτσι η μόνη διέξοδος που έβλεπα τότε ήταν αυτή. Ο μόνος τρόπος για να με κάνει να νιώσω κάτι. Να νιώσω πως είμαι ζωντανή.

Κι όμως. Κατάφερα να κολυμπήσω έξω από αυτόν το βούρκο. Και παρόλο που όλες οι ελπίδες με είχαν εγκαταλείψει-Διάολε εγώ η ίδια είχα εγκαταλείψει τον εαυτό μου!- κατάφερα να αναπνεύσω. Και να σταματήσω το κακό που έκανα εγώ η ίδια. 

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου και σε έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου που δεν θα το ξανακάνω. 

Δεν σας κρύβω πως υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν πως θα υποκύψω πάλι. Κανείς δεν είπε πως όλα έγιναν καλά μετά. 
Όχι. 
Ακόμα συνέρχομαι. Ακόμα σπάω. 
Αλλά παλεύω. Αυτή είναι η διαφορά. Πλέον πολεμάω τους δαίμονες. Δεν με έχουν αφήσει κενή. Με έχουν αφήσει απλά με σημάδια.
Σημάδια που θα κρατήσω για την υπόλοιπη ζωή μου σαν δείγμα επιβίωσης. 
Επιβίωσης της πιο σκληρής μάχης. 
Με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θα συνεχίσω να παλεύω. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να γίνω ποτέ τελείως καλά.

Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τα παρατήσω όλα. Που θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι. Που οι σκέψεις με πνίγουν και κοντεύουν να με τρελάνουν. Αλλά δεν θα αναστήσω τον πιο σκοτεινό Δαίμονα, ποτέ ξανά! 

Είμαι εδώ και θα συνεχίσω να παλεύω. Όσο χρειαστεί και για όσο αντέξω!

Ξέρω πως μετά από αυτή τη μάχη είμαι πιο δυνατή. Αναγεννήθηκα και έχω περισσότερες αντοχές. Άλλωστε πολύ σωστά λένε πως όταν φτάσεις στον πάτο αρχίζεις και ξανασηκώνεσαι. 

Έτσι και εγώ. Έφτασα στον πάτο και ανασύρθηκα. Έραψα όλα μου τα κομμάτια και είμαι εδώ τρία χρόνια μετά να σας τα διηγούμαι όλα αυτά.

Και πραγματικά δεν θα μπορούσα να νιώσω περισσότερο ευγνώμων που κατάφερα να το κάνω. Πόσα σημαντικά πράγματα θα είχα χάσει αν κάτι πήγαινε στραβά. 

Μερικές φορές και μόνο μια όμορφη εικόνα της φύσης που θα αντικρίσω, μια μοναδική στιγμή που θα ζήσω, λίγα λεπτά με τα γέλια της παρέας μου, στιγμές που θα με κάνουν να χαμογελάσω στην καθημερινότητά μου είναι στιγμές που νιώθω ευγνώμων που είμαι εδώ για να τις ζήσω.

Και θέλω και εύχομαι σε τέτοιες στιγμές. Προσπαθώ να δω τις όμορφες στιγμές που μου χαρίζει η ζωή. Όσο σκοτεινά πράγματα και να γίνονται γύρω μου. Όσο πολύπλοκες γίνονται οι σκέψεις μου και όσο και αν μου κλέβουν το οξυγόνο οι δαίμονες μου.

Είμαι ευγνώμων που είμαι εδώ και είμαι περισσότερο ευγνώμων για τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου και πίστεψαν και ακόμα και σήμερα πιστεύουν σε εμένα.


Always Keep Fighting and you'll never  fight  alone...

Like the moon

Σκέψεις

Πάει και το σήμερα

Πάει και το "σήμερα"..

Τι καινούριο συνάντησα;,τι παραπάνω κατάφερα;,ποια σχέδια απ'αυτά που σκεφτόμουν χθες βράδυ τέτοια ώρα κατάφερα να υλοποιήσω ή έστω να κάνω την αρχή;

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν έχω την δύναμη να το παλέψω γενικότερα ή απλά να αφήσω την καθημερινότητα μου να κυλάει ήρεμα,εκ του ασφαλούς,αδιάφορα..Φυσικά,για κάθε έναν από εμάς,για κάθε κωλοκατάσταση που μπορεί να βιώνει ο καθένας μας υπάρχει κάποιος άλλος,κάποιοι άλλοι που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση.Σίγουρα το συμμερίζομαι.Εγώ όμως,εγώ γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου; γιατί να μην είναι τίποτα πλέον εύκολο,τίποτα δεδομένο και να πρέπει να αγωνίζομαι κάθε μέρα για κάποια πράγματα που μέχρι λίγο καιρό πριν ήταν αυτονόητα;...δουλειά,σχέσεις,οικογένεια,φίλοι...κάποτε σκεφτόμουν ότι αρκούσε ένα μικρό βηματάκι στο σκαλοπάτι,τώρα αγωνίζομαι να παραμείνω στο σκαλοπάτι που ήδη είμαι..Ακόμα και όταν νιώθω ότι "όλα πάνε καλά",κάτι θα συμβαίνει στον διπλανό μου,στον συγγενή,στον φίλο...

Δεν είμαι αχάριστος άνθρωπος,ευγνωμονώ το γεγονός ότι έχω την υγεία μου και μπορώ να το παλεύω αλλά ρε γαμώτο,θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην χρειαστεί να παλέψω,να δουλέψουν όλα "ρολόι",να μην έχω άγχος,να μην νευριάσω,να μην στεναχωρηθώ,να μην νιώσω αυτό το γαμημένο σφίξιμο στο στομάχι..μου έχει λείψει όλο αυτό τόσο πολύ..

Πηγή: Ανθρωπάρια

Alive

Beautiful Fragile

That smile

Never the same

Let's be adventurers

Πες μου ότι θα γίνει. Πες μου πως όλα μας τα ταξίδια θα πραγματοποιηθούν κάποια στιγμή. Πες μου πως θα γυρίσουμε μαζί τον κόσμο. Πως θα γράψουμε τις δικές μας ιστορίες. Πως θα πάμε σε μέρη που κανείς δεν θα ξέρει το όνομά μας. 

Πως στο τρένο θα είμαστε οι δυο μας και θα συζητάμε μέχρι το πρωί. Για πράγματα που δεν έχουμε πει ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. 

Πες μου πως αυτές τις αναμνήσεις θα τις ζήσουμε μαζί!

Rainy Day

Και αυτή τη συννεφιασμένη και βροχερή Τετάρτη θα ήθελα να είσαι εδώ κοντά μου. Να γυρίσω από τη δουλειά και να με περιμένεις σπίτι, να φτιάξουμε τσάι με λεμόνι και να καθίσουμε να λιώσουμε στις ταινίες. Αγκαλιά με τις γάτες μας, αν και είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα έπαιζαν κυνηγητό μέσα στο σπίτι. 

Και παρέα με το ζεστό τσάι, να παίζει η ταινία και η βροχή να μαστιγώνει τα παράθυρα και να ακούμε το θόρυβο από τα μπουμπουνητά, μέχρι που οι γάτες θα κρύβονταν τρομαγμένες κάτω από το κρεβάτι. 

Και ύστερα από την ταινία, θα μας άνοιγε πάλι η όρεξη. Και θα φτιάχναμε να φάμε.

Και μετά θα συζητούσαμε. Όλα αυτά που συζητάμε από μηνύματα. 

Και θα συνέχιζε να βρέχει. 

Μέχρι που θα περνούσε η ώρα.

Και θα έπρεπε να πέσω για ύπνο γιατί δουλεύω αύριο.

Και εσύ θα χωνόσουν στο κρεβάτι μου. 

Ή θα κοιμόμουν πάλι στον ώμο σου, μέχρι που θα με ξυπνούσες για να πάω στο κρεβάτι μου. 

Και θα με κοιτούσες με αυτά τα φωτεινά μάτια. Να κοιτάνε κατευθείαν τα δικά μου. 

Όλα αυτά όμως είναι εικασίες. Δεν μπορείς να είσαι εδώ. Αρκούμαι απλά να μιλάω μαζί σου.

Όσο και να μου έχει λείψει η φωνή σου.

Όσο και να μου έχει λείψει να με περιμένεις σπίτι κάθε απόγευμα.

Όσο και να μου λείπεις εσύ.

Συγχώρεσε με. Δεν φταίω εγώ.

Φταίει η μελαγχολία που μου φέρνει η βροχή.

Καλό απόγευμα...

If you have the courage...

Αν οι πόλεις ήταν Άνθρωποι

Τι και αν μπορούσαμε να ορίσουμε τις πόλεις σαν ανθρώπινες μορφές; Αν μπορούσαμε να τους δώσουμε σάρκα και οστά και να τους δημιουργήσουμε ζωή; 

Το Παρίσι θα ήταν γυναίκα. Μια γυναίκα γύρω στα 40 της. Πολύ κομψή, με ένα μοναδικό στυλ όπου θα μαγνήτιζε τους πάντες. Με ένα της μόνο βλέμμα. Όλοι θα την ήθελαν. Θα ήταν ποθητή. Θα φορούσε τα μεγάλα της καπέλα καθώς θα γυρνούσε στα bistro και θα κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, ρουφώντας την κάθε τζούρα σα να ήταν η τελευταία. Κανείς όμως δεν θα ήξερε την ιστορία της. Είχε αγαπήσει κάποιον όσο δεν είχε αγαπήσει ποτέ κανέναν. Ήταν η οικογένειά της, το σπίτι που κούρνιαζε κάθε βράδυ. Ήταν από αυτές τις αγάπες που λες πως δεν θα τελειώσουν ποτέ. Δεν γνώρισε ποτέ της οικογένεια. Γι' αυτό και ο άνθρωπος αυτός έγινε το σπιτικό που πάντα λαχταρούσε. Μέχρι που η ζωή της έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Την άφησε πάλι ορφανή. Και άστεγη. Που θα βρει ξανά αυτή τη θαλπωρή; Η ίδια παραιτήθηκε από τη ζωή. Δεν ήθελε να ψάξει να βρει αλλού αυτή τη ζεστασιά. Έτσι γυρνούσε μόνη της. Κέντριζε το ενδιαφέρον πολλών ανδρών αλλά εκείνη δεν ήθελε κανέναν. Κανένας δεν μπορούσε να αντικαταστήσει εκείνον. 
Είναι και ειρωνεία πλέον. Όλα τα ζευγάρια δηλώνουν τον ερωτά τους σε αυτή την πόλη χωρίς κανείς να γνωρίζει την αληθινή της ιστορία. Την έκαναν την πόλη του έρωτα και του φωτός καθώς εκείνη θρηνούσε τον δικό της έρωτα και ήταν καταδικασμένη να ζει μια ζωή στο σκοτάδι. Ευτυχώς που σκέφτηκαν να δώσουν το όνομα του αγαπημένου της στον Πύργο που έγινε το πιο διάσημο αξιοθέατο της...

Meanwhile in Japan

Roadtrip with you

3 P.M.

Not whole

Σαββατόβραδο

Και αυτή η νύχτα ήταν τόσο όμορφη που κατάφερε να ομορφύνει και την Κυριακή μου. Βγήκαμε και οι δύο το Σάββατο το βράδυ. Και οι δύο όμως περάσαμε μέτρια. Εσύ βέβαια πιο κάτω του μετρίου. Και γυρίσαμε σπίτια μας και μου είχες πει πως έχεις κανονίσει για ψάρεμα, αλλά δεν είχα φανταστεί ότι θα πας μόνος.

Έτσι αφού επέστρεψες από την έξοδο σου, μου είπες πως "κανείς δεν είναι τόσο τρελός να έρθει μαζί μου τέτοια ώρα για ψάρεμα". Μου είπες επίσης ότι δεν πέρασες καλά. Όπως μου είπες επίσης ότι η παρέα σου προσπάθησε να σου κάνει γνωριμία με κάτι κοπέλες εκεί και σου την έλεγαν που δεν έκανες τίποτα με καμία. Και εσύ μου πες ότι δεν ήθελες και ξενέρωσες. 

Και όλο το βράδυ μιλούσες μαζί μου. 

Πριν φύγεις σου πα να προσέχεις. 

Μου πες πως θα ελπίζεις να μη σε πάρει ο ύπνος εκεί. 

Σου πα να πάρεις ακουστικά για μουσική και να μου στείλεις ότι θες. 

Και μετά από μία ώρα ήρθε μήνυμα σου. Που μου έλεγες για κάτι περίεργους που συνάντησες και για το πως είσαι. Μιλούσαμε συχνά πυκνά. 

Κάποια στιγμή με ρώτησες πώς και δεν κοιμάμαι. Και εκεί είναι που με είχε πάρει ο ύπνος. Με το κινητό στο χέρι. Πόσο καιρό είχα να το ζήσω αυτό; Πόσο όμορφο συναίσθημα; 

Και ξύπνησα δυο τρεις ώρες μετά. Και σου απαντάω οχτώ παρά, το πρωί. Και σου είπα πως τελικά με πήρε ο ύπνος. Και εσύ γύριζες εκείνη την ώρα. Και μου έστειλες τα αποτελέσματα της δουλειάς σου. Και με ξαναρώτησες πώς και ξύπνησα τόσο πρωί.

Και σου είπα πως είναι κλασσικό και κάθε φορά ξυπνάω επτάμιση με οκτώ από συνήθεια. 

Και μου πες: "Τότε γρήγορα για νάνι!"....

Και χαμογέλασα, γιατί ήταν σαν να άκουσα τη φωνή σου με αυτή την έκφραση.

Και σου πα να ξεκουραστείς και εσύ. Και μου πες πως πας και εσύ για ξεκούραση. Και με χαιρέτησες μαζί με τα αγαπημένα σου χοντρομπαλούδικα αυτοκόλλητα. 

Και ξαναέπεσα για ύπνο με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. 

Μου έφτιαξες το βράδυ και όλη την επόμενη ημέρα.

Έχεις αυτή την ιδιαιτερότητα...

You've changed

Kαληνύχτα

Αποφάσισα να σου γράψω το πρώτο γράμμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για εσένα αλλά είναι η πρώτη φορά που γράφω γράμμα αποκλειστικά σε σένα. Για κάποιο λόγο συνηθίζω να το κάνω. Ίσως γιατί με βοηθάει το να νομίζω ότι απευθύνομαι σε σένα.

Είναι η πρώτη φορά μετά από ένα μήνα η οποία πήγα πήγα για ύπνο χωρίς το καληνύχτα σου. Και μου φάνηκε πολύ περίεργο. Δεν έχουμε τίποτα. Μιλάμε τελείως φιλικά, μιλάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και χθες ήταν το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα με την απουσία της καληνύχτας σου.

Και μου φαίνεται πολύ περίεργο. 

Γιατί δένομαι τόσο πολύ; Βασικά δεν είναι ότι δένομαι. Είναι ότι από τη στιγμή που σε γνώρισα ήθελα να είσαι στη ζωή μου. Αν όχι στην καθημερινότητά μου, δεν ήθελα να σε "χάσω" γενικά. Και γι' αυτό επιδίωξα να μην χαθούμε. Και ευτυχώς και η ζωή δεν έπαιξε το πολύ άσχημο παιχνίδι της & έστω και τελευταία στιγμή "σώθηκες".

Έστω και αυτή η καθημερινή επαφή που έχουμε από τόσα χλμ απόσταση εμένα μου φτιάχνει τη μέρα, ξέρω ότι εκεί που είσαι θα ακούσεις πάντα τα προβλήματά μου, θα αναλύσεις τους προβληματισμούς μου και θα με κάνεις να γελάσω μετά από μια άσχημη μέρα. Όπως και από τέτοια απόσταση ξέρεις ότι έχεις ένα άτομο να μιλήσεις για τις καθημερινές σου δυσκολίες και να μοιραστείς τις μικρές χαρές της ζωής. 

Και χαίρομαι που είσαι εσύ αυτός. Πιστεύω πως από τη στιγμή που γνωριστήκαμε καταλάβαμε ότι υπήρχε ένα "δέσιμο" μεταξύ μας. Τόσα κοινά και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Αλλά είχαμε αυτό το δέσιμο. Αυτό που μας έχει κρατήσει στην επικοινωνία που έχουμε πλέον. 

Τόσο "περίεργοι" και οι δύο. Νιώθουμε ότι δεν ανήκουμε πουθενά. Σαν πουλιά που δεν μπορούν να εγκλωβιστούν. Δεν θέλουν να περιορίζονται. Πόσο μάλλον στο μυαλό. Το μυαλό και οι σκέψεις μας τρέχουν. Το ίδιο και οι δαίμονές μας. Ω ναι! Γιατί έχουμε και οι δύο μπόλικους από τέτοιους.

Και ξέρω πως είναι & ξέρεις πως είναι! Και υπάρχει αυτή η κατανόηση που δεν τη βρίσκεις εύκολα. Τη βρίσκεις μόνο με άτομα σαν εμάς. Που έχουν δαίμονες να μοιραστούν τις σκέψεις τους και τα σκοτάδια τους. 

Και σε ευχαριστώ για όλα. Για όλες τις στιγμές που είσαι εκεί και ακούς. Και σε ευχαριστώ και για τις στιγμές που ανοίγεσαι και μοιράζεσαι πράγματα γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι και πόσο πολύ σε πνίγουν. 

Δεν θέλω να ξαναπάω για ύπνο χωρίς την καληνύχτα σου ....

Either write something worth reading

“Either write something worth reading or do something worth writing.”

- Benjamin Franklin