Ένα φόβο έχω

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/161935915388/έναν-φόβο-έχω-μόνο-φίλε-να-μη-χάσω-δικό-μου

Εσένα

Ταξίδια

http://aneparkeia.tumblr.com/post/163995503518/ταξίδια

Art is home

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162001717013/relatablepoetryandquotes-via-extramadness

Hugs are everything

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162002004268/one-of-the-best-feelings-in-the-world-is-when-you

Truth be told

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/161935995618/if-a-writer-falls-in-love-with-you-you-can-never

If...

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162002147703

Διέγραψε απο τη ζωή σου

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162002472028/διέγραψε-από-την-ζωή-σου-αυτούς-που-σου-διέγραψαν

Believe in yourself

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162140422928

Τα ρομάντζα της πόλης

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162238243508/athens-burns-τα-ρομάντζα-της-πόλης

I'm jealous

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162238239338

The things hiding in your eyes

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162238256433/relatablepoetryandquotes-via-extramadness

Δε φοβάμαι το θάνατο

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162238779943/greekblogger231-δε-φοβαμαι-το-θανατο-το-χρονο

The worst thing

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162332861058/i-think-the-worst-thing-about-battling-mental

Ηρέμησε...

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162333515213/indemonium-ηρέμησε-και-όλα-τα-υπόλοιπα-ας

Η μεγαλύτερη φυλακή

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162371429028/evilredman

Αν βρεις

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162371471953/αν-βρεις-άνθρωπο-που-να-κάνει-ευτυχισμένη-την-ψυχή

I'm endlessly creating myself

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/162408267823

The child who survived

One morning

Η πόλις

Η πόλις θα σε ακολουθεί.
Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. 
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλη αυτή θα φθάνεις. 
Για τα αλλού — μη ελπίζεις—δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Η πόλις
Κ. Π. Καβάφης

Was he the sun?

Whose arms?

Well I know for sure. It's You. I miss you. I've been missin you almost 4 years now.

Κατάλαβα περισσότερα από όσα ήθελες να μου δείξεις

Κατάλαβα περισσότερα από όσα ήθελες να μου δείξεις..
Από όσα ήθελες να δείχνεις στους άλλους..
Μου επέτρεψες να μπω για λίγο στον κόσμο σου αλλά μετά μου έκλεισες βιαστικά τη πόρτα γιατί τρόμαξες..
Εγώ όμως είδα τι κρύβεις..δε σε κατηγορώ..
Λυπάμαι μόνο που δε κατάφερα να σε κάνω να περάσεις το κατώφλι..να δεις την ομορφιά εκεί έξω..
Δεν πειράζει..
Να σαι καλά και να θυμάσαι, υπάρχουν και άνθρωποι που δε θέλουν τίποτε άλλο παρά να γνωρίσουν το μέσα σου..

Πηγή: Παράφρονες

Και αν δεν σε γνώριζα

Κι αν δε σε γνώριζα θα σ'ελεγα φεγγάρι, γιατί έχεις μια πλευρά που δε τη δείχνεις σε κανένα.

Dear moon

I heard your silent cries. I am here now.
Artist: Heo Jiseon

I'm good at reading people

The tragedy of life

You need time to heal

My therapist told me something meaningful yesterday. She said:
"It’s important to remember that when you’re depressed you have to nurse yourself and be extra gentle towards yourself. Just like an athlete wouldn’t break an ankle then force themselves to run that ankle. They rest as it heals and do not think 'I am a failed athlete,' they think, 'right now something isn’t working so i’ll take care of myself until it does.'

Just like a broken bone, depression can change the way your daily life plays out, and pushing yourself too hard and getting frustrated when you don’t feel better is just like trying to run on that broken ankle and getting frustrated when it doesn’t heal."

- jellie-bells 

Our favorite bad boys

Quote of the day

Don't forget : You have to be your own hero. You have to save yourself.

Μεγαλώνω μαμά και φοβάμαι

Ανήμερα των γενεθλίων μου πάντοτε με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία, αυτή η όμορφη ακαθόριστη μελαγχολία. Έτσι έκατσα και σήμερα να μετρήσω μέχρι πού έχω φτάσει. Αλήθεια, όσα κι αν σκεφτώ, το συμπέρασμα είναι ένα: πως μεγαλώνω, μαμά.

Μεγαλώνω, μαμά, και δεν ξενυχτάω πλέον κάθε βράδυ ως το ξημέρωμα τα καλοκαίρια. Αντιθέτως, δεν έχω την επιλογή να ξυπνήσω δίχως όρεξη. Πρέπει να βάλω τα καλά μου, να χαμογελάω σε όλους και να καταφέρω να συνυπάρχω και να δουλέψω με χίλιους δυο ανθρώπους.

Μεγαλώνω, μαμά, κι έμαθα πια για τα καλά τι θα πει ρουτίνα. Εγώ που μπορούσα να βγω στο δρόμο με πλακάτ να φωνάξω εναντίον της. Μεγαλώνω, αλλά ακόμη με φοβίζουν οι κουστουμαρισμένοι που κρύβονται πίσω απ’ την δύναμή τους. Οι υποχρεώσεις κάποτε με πνίγουν, μαμά, δε θέλω να κλείνομαι σε καλούπια, δεν το αντέχει το πετσί μου να περιτριγυρίζομαι από υποχρέωση γύρω από «άσχημους» ανθρώπους. Κάποτε το μόνο που θέλω είναι να τρέξω σε σένα, μαμά, να χωθώ στην αγκαλιά σου, να μη με νοιάζει ο έξω κόσμος, αυτός που με τρομάζει.

Μεγαλώνω, μαμά, κι οι φίλοι λιγοστεύουν. Άρχισαν να μετριούνται σε όσους χαίρονται με τη χαρά μου και σπαράζουν περισσότερο κι από μένα με τη λύπη μου. Θυμάσαι, μαμά, κάποτε που δεν προλάβαινες να υπολογίσεις ονόματα φίλων; Τώρα λιγοστεύουν, μαμά, οι άνθρωποι αλλάζουν. Κοιτάζουν το συμφέρον τους όσο μεγαλώνουν, δεν αφήνουν κανένα μέρος της καρδιάς τους αγνό. Και με πονάει αυτό, μαμά.

Νόμιζα πως οι φίλοι έχουν τη δύναμη να σε κρατάνε για πάντα παιδί – εκτός κι αν χαθούν. Και φοβάμαι, μαμά, εσύ το ξέρεις καλύτερα, ήταν πάντοτε ο εφιάλτης μου να μη με αγαπάνε όσοι αγαπώ. Αλλά είχες δίκιο, λιγοστεύουν και χάνονται κι η απώλειες πάντα θα με πονάνε, μαμά.

Μεγαλώνω μαμά, κι οι έρωτες δεν είναι πια όπως τους φανταζόμουν στα δεκάξι. Δεν είναι πια ατέλειωτες βόλτες, τσιγάρα και ξενύχτια. Οι έρωτες έχουν αγκάθια και πονάνε. Σε θέλουν δυνατό κι εξηγημένο. Κι η αγάπη, με φοβίζει η αγάπη, μαμά. Θυμάσαι κάποτε που νόμιζα πως αγαπούσα πραγματικά, αλλά έφευγα με την πρώτη δυσκολία; Μεγαλώνω μαμά και καταλαβαίνω πως η αγάπη και το νοιάξιμο είναι μεγάλες ευθύνες. Πως οι σχέσεις δεν έρχονται αβίαστα, θέλουν φροντίδα, δουλειά και προσπάθεια. Κι εγώ μεγάλωσα, μαμά, και τόσο αυθόρμητη και παρορμητική, πώς να μπω σε καλούπια τώρα;

Μεγαλώνω μαμά κι άρχισα να βιώνω τις απώλειες. Είναι αναπόφευκτο να χάνεις αγαπημένους σου μεγαλώνοντας κι αυτό είναι απ’ τα μεγαλύτερα πλήγματα της ενηλικίωσης. Φοβάμαι μαμά. Ας μεγαλώσω κι άλλο, ας βγάλω ρυτίδες πιο βαθιές απ’ το πιο μεγάλο μου χαμόγελο μα κάνε το χρόνο να σταματήσει για όλους εσάς που αγαπώ, μαμά.

Μεγαλώνω, μαμά. Και για όλα εκείνα τα χρόνια που βιαζόμουν να μεγαλώσω, να βάλω τακούνια και γυαλιά, δε με προετοίμασε κανείς για το πόσο δύσκολος είναι ο έξω κόσμος, για το ότι οι άνθρωποι πληγώνουν και φεύγουν. Για το πόσο πρέπει να πονέσεις για να γίνεις δυνατός.

Μεγαλώνω μαμά. Και φοβάμαι.

Πηγή: pillowfights.gr

Μη μ' ερωτευτείς

http://niwse-me-ligo.tumblr.com/post/159072717276/earthquake-inside-us-ksini-poli-μην-με

Τα κατάφερες

http://dysaniugh.tumblr.com/post/156398978769/xaramizomai-xaos-panoramiko-κάνε-ένα

Σε κοίταζα

http://aneparkeia.tumblr.com/post/155344405863/σε-κοίταζα-με-όλο-το-φως-και-το-σκοτάδι-που-έχω

Να με αγαπάς...

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/155171353368/να-με-αγαπας-μεχρι-να-μαθω-να-αγαπαω-τον-εαυτο

We need more creators

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/155275002863/sylviawitch-thesnadger-when-i-was-in-school

I hope

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/155275044313/radiojamming-i-hope-in-2017-your-anxiety-is

People's passions

http://neverendingnightmarec.tumblr.com/post/155298471928/i-fall-in-love-with-peoples-passion-the-way

Αποφάσισα

Αποφάσισα.Αποφάσισα λοιπόν μια μέρα να κοιτάξω λίγο πίσω. Να δω που ήμουν, που είμαι, πως έφτασα ως εδώ.
Θυμήθηκα.
Φίλους που ήταν και δεν είναι. Έρωτες που είχαν έρθει για πάντα αλλά χάθηκαν τελικά σε ένα πελώριο ποτέ. Νύχτες μοιρασμένες με άλλα σώματα χωρίς καμιά ουσία και νύχτες αγαπημένες που ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Όνειρα που έμοιαζαν άπιαστα και άλλα που ακόμα περιμένουν. Γέλια καρδιάς και δάκρυα ψυχής. Ταξίδια που έκανα και άλλα που ακυρώθηκαν. Ζωές που χάθηκαν κι ας προσπάθησαν πιο πολύ και από αυτό που μπορούσαν για να παραμείνουν και ζωές που ήρθαν. Τραγούδια που λάτρευα να ακούω και τραγούδια που σιχάθηκα κάποια στιγμή. Βράδια και ξημερώματα που δεν ήθελα να τελειώσουν ποτέ και βράδια πλήξης που παρακαλάς να ξημερώσει. Καλοκαίρια ξένοιαστα και χειμώνες δύσκολους.
Κατάλαβα. Πως η ζωή χωρίς όλα αυτά θα ήταν ανιαρή, χωρίς νόημα. Ότι όλα αυτά έκαναν εμένα. Οι επιλογές μου, οι αποφάσεις μου είτε καλές, είτε άσχημες, είτε αυθόρμητες, είτε μετά από πολύ σκέψη είναι το εγώ μου. Οι εμπειρίες μου. Τα λάθη μου. Τα όνειρα μου. Οι σκέψεις μου. Οι μνήμες μου.
Αποφάσισα.Πως δεν θα αφήσω κανέναν να με αλλάξει. Να αρπάζω τη ζωή από τα μαλλιά. Κι αν όσα μου δίνει δεν αρκούν εγώ θα προσπαθώ να κάνω και παραπάνω από ότι μπορώ με όσα έχω. Θα ζω τις στιγμές στο τέρμα. Μέχρι όσο πάει..και όσο δεν πάει. Δεν θα ψάχνω γιατί. Χάνεις χρόνο όταν ψάχνεις γιατί και η ζωή δεν περιμένει. Να λέω την αλήθεια ακόμη κι αν δεν είναι πάντα όμορφη. Να δίνω ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, όλοι μπορούν να σε διδάξουν κάτι. Να κοιτάζω στα μάτια, να μη χαμηλώνω ποτέ το βλέμμα. Να γελάω όσο μπορώ και να προσπαθώ να κάνουν και οι γύρω μου το ίδιο. Να αφήνω δάκρυα να ηρεμούν την ψυχή μου όταν το έχω ανάγκη. Να ακούω μουσικές, να χορεύω, να ακούω, να μυρίζω, να αγκαλιάζω. Να ασχολούμαι με κάτι όσο του αξίζει και να πηγαίνω παρακάτω. Να έχω φυλαχτό τους ανθρώπους και τις αναμνήσεις μου και να μη μετανιώνω για τίποτα.
 Να είμαι ερωτευμένη με τη ζωή.

Υ.Γ. Υποσχέθηκα, να κρατήσω την ψυχή μου καθαρή.

Πηγή: Ανθρωπάρια

Frida Kahlo

We are dying from overthinking. We are slowly killing ourselves by thinking about everything. Think. Think. Think. You can never trust the human mind anyway. It’s a death trap.


- Frida Kahlo

This is bravery

You wake up every morning to fight the same demons that left you so tired the night before; and that, my love, is bravery.

Τάσεις Φυγής

Δεν ξέρω αν μπορώ ποτέ να μείνω σε ένα μέρος. Νιώθω σαν πουλί που θέλει να πετάξει και να φύγει μακρυά. Να δει τον κόσμο. Να αποδημήσει.

Θέλω να δω καινούρια μέρη, να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους και καινούργιες νοοτροπίες. Θέλω να φύγω έστω και για λίγο να αλλάξω παραστάσεις. Να ανοίξει λίγο το μυαλό μου. 

Όπως την προηγούμενη εβδομάδα που ανέβηκα στο λόφο του Φιλοπάππου και βρήκα μια πολύ καλή οπτική γωνία, έβαλα ακουστικά, άφησα τον αέρα να ανεμίζει τα μαλλιά μου και άφησα το μυαλό μου ελεύθερο. Να πλάσει ιστορίες, να δημιουργήσει μια ηρεμία που είχα καιρό να νιώσω. Δεν έκανα άσχημες σκέψεις. Έκανα απλά ήρεμες. Που με χαλάρωσαν και ένιωσα μια μικρή γαλήνη. Λες και οι Δαίμονες εντυπωσιάστηκαν από την ομορφιά που αντίκριζαν και σάστισαν. Ούτε εκείνοι μπόρεσαν να αντισταθούν στην τόση ομορφιά. Ηρέμησαν και με άφησαν και εμένα να ηρεμήσω. Έστω και για λίγο. 

Πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό; Πόσο το χρειαζόμουν...

Είναι αυτό το συναίσθημα που θες μονίμως να ξεφύγεις από την καθημερινότητα και από όλα αυτά που βιώνεις και να κάνεις κάτι που δεν έχεις ξανακάνει. Να αντικρίσεις μια ομορφιά που δεν έχεις ξαναδεί. 

Και έτσι αναγκάζεις και τους δαίμονες σου να σωπάσουν για λίγο. Και απλά χάνεσαι στη μουσική που ακούνε τα αυτιά σου, στην ομορφιά που αντικρίζουν τα μάτια σου και στο άγγιγμα του ανέμου που χαϊδεύει το κορμί σου...

Thank you Hugh for 17 years! *SPOILER FREE*

Με αφορμή το LOGAN που είδα πριν λίγες ημέρες στο cinema, νιώθω την ανάγκη να ανεβάσω το συγκεκριμένο βίντεο (SPOILER FREE) για τα 17 χρόνια του Hugh Jackman ως τον αγαπημένο μου Wolverine.

Thank you Hugh Jackman for everything! 

You've brought my favourite superhero into life with the best way I could have asked for!
No one can ever replace you!

Beautiful Planet Earth

H συγκλονιστική επιστολή μιας γυναίκας στον άντρα που προσπάθησε να τη βιάσει

«Σου γράφω σχετικά με εκείνο το κρύο βράδυ του Δεκεμβρίου, σχεδόν έναν χρόνο μετά, αφότου προσπάθησες να με βιάσεις, γιατί είναι η πρώτη φορά που έχω αισθανθεί αρκετά δυνατή, ώστε να εκφραστώ στο χαρτί. Σου γράφω διότι σήμερα το απόγευμα συναντηθήκαμε και πάλι, μόνο που το περιβάλλον δεν ήταν ακριβώς το ίδιο. Τα χέρια σου ήταν δεμένα πίσω από την πλάτη και όχι ιδρωμένα να αρπάζουν το σώμα μου. Τα μάτια σου ήταν στραμμένα στο πάτωμα, και δεν με κοιτούσαν λαίμαργα, μερικές ίντσες μακριά από το πρόσωπό μου. Ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο, μόνο που αυτή τη φορά ήταν η επιλογή μου και όχι δική σου. Αυτή τη φορά, δεν κατάφερες να μπλοκάρεις την πόρτα με ένα πυροσβεστήρα και να με θέσεις υπό κράτηση παρά τη θέλησή μου. Αυτή τη φορά, η πόρτα έκλεισε πίσω σου, από μια ένοπλη αξιωματικό της αστυνομίας, και βρέθηκες να κοιτάζεις τρεις δικαστές μπροστά σου και τον δικηγόρο στα αριστερά μου. Σου γράφω αυτό το γράμμα γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα το διαβάσεις, γιατί είσαι έτοιμος να περάσεις ένα σημαντικό μέρος της ενήλικης ζωής σου, όπως έχεις ήδη κάνει για τους τελευταίους δέκα μήνες, στη φυλακή. Αλλά, εγώ πρέπει να το γράψω, για τους άνδρες όπως εσύ και για τις γυναίκες σαν εμένα, αλλά πάνω απ' όλα, για τη δική μου χειραφέτηση.   

Σου γράφω προκειμένου να υπάρχει κάπως γραπτά η βαρύτητα αυτού που έκανες, προκειμένου να δώσω σάρκα και οστά σ' αυτή την ιστορία, να εξηγήσω τις επιλογές που σε οδήγησαν σ' αυτή την "νεανική βλακεία". Τα γράφω όλα αυτά σ' εσένα, για να μπορούν τόσο οι άλλοι όσο και εγώ, να μπορούμε να ανατρέξουμε στην ασχήμια που πηγάζει από αυτή τη σελίδα. Τα γράφω γιατί είμαι κουρασμένη, είμαι εξοντωμένη από ιστορίες σαν κι αυτή. Γιατί θέλω και εγώ και όλοι να καταλάβουμε πώς και γιατί, εμείς, ως κοινωνία συνεχίζουμε να παλεύουμε με τη δηλητηριώδη και βίαιη πραγματικότητα του βιασμού, με τη βαρύτητα της σεξουαλικής κακοποίησης, με την περιπλοκότητα του μισογυνισμού, με το βάρος της πατριαρχίας που συνεχίζει υποβαθμίζει τον ρόλο του βιαστή και να κατηγορεί τις γυναίκες, που παγιδεύονται μέσα στο ίδιο τους το σώμα. Θέλω αυτό εδώ να το διαβάσουν άντρες και να νιώσουν τόσο άρρωστοι, όσο οι γυναίκες που κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα μετά από τέτοιες εμπειρίες. Γράφω γιατί θέλω να αλλάξω αυτό που συμβαίνει. Επιμένω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί.   

Εσύ, λοιπόν, σήμερα βρέθηκες "αντιμέτωπος" με διάφορους ψυχαναλυτικούς όρους, βγαλμένους κυριολεκτικά από το υπογάστριο του νόμου. Από τα προβλήματα της βρεφικής ηλικίας και τις ναρκισσιστικές διαταραχές της προσωπικότητας μέχρι την έλλειψη της πατρικής φιγούρας και την απουσία μίας σταθερής δουλειάς ή μίας αξιοπρεπούς μόρφωσης, όλα χρησιμοποιήθηκαν για να στηρίξουν την απόλυτη ανεπάρκεια σου να κατανοήσεις τη σοβαρότητα της πράξης σου, να καταλάβεις τη σαφή διαφορά ανάμεσα στη συναίνεση και την ανυπαρξία της.    

Ειλικρινά, καθόλου δεν ενδιαφέρομαι να αναζητήσω τις λεπτομέρειες της θλιβερής ζωής σου για να βρω δικαιολογίες για έναν άντρα -εσένα- που σήμερα προσπάθησες να πείσεις τρεις δικαστές, ότι παρά το γεγονός ότι άκουσες τις λέξεις "σταμάτα", "βοήθεια" και "όχι", ωστόσο προτίμησες να συνεχίσεις, με τη δικαιολογία ότι δεν κατάλαβες τι έλεγα, γιατί δεν γνώριζες αγγλικά.    

Ακόμη και όταν σηκώθηκα όρθια μέσα στο δικαστήριο και μίλησα σε άπταιστα γαλλικά, όλοι κατάλαβαν ότι ήξερα να πω τις ίδιες λέξεις στα γαλλικά, και παρά το ότι τις είπα, σου μίλησα, θεώρησες προτιμότερο να με κολλήσεις κυριολεκτικά στον τοίχο. Προσπάθησες να με κακοποιήσεις, να υποτιμήσεις τη σεξουαλικότητα μου, να με κλείσεις σε ένα κλουβί λες και ήμουν ζώο, αλλά δεν μπορείς να υποτιμήσεις τη νοημοσύνη μου, την αξιοπρέπειά μου ή το θάρρος μου να σου μιλήσω σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μου, σε μια χώρα που δεν ήταν η πατρίδα μου και σ' ένα δικαστήριο που δεν βρισκόταν εντός των δικών μου συνόρων, να σε εγκαλέσω για τα αδύναμα ψεύδη σου και την άθλια συμπεριφορά σου να παριστάνεις ότι αυτό που έκανες δεν συνέβη ποτέ.      

Είπες πως ό,τι έγινε, διήρκεσε μόνο λίγα λεπτά, όχι ότι με κλείδωσες σε ένα δωμάτιο για 20 λεπτά ενώ προσπαθούσες δια της βίας να μου βγάλεις τα ρούχα, πίεζες το σώμα και το κεφάλι μου σ' έναν νιπτήρα, προσπαθώντας να με βιάσεις. Είπες ότι βρέθηκες από πάνω μου όταν έπεσα στο πάτωμα, επειδή γλίστρησα πάνω στο ποτό μου που χύθηκε από το ποτήρι. Όχι ότι προσπαθούσα να σε σπρώξω από πάνω μου, ενώ με είχες ρίξει στρίβοντας τα πόδια μου και προσπαθώντας να μου επιβληθείς με το σωματικό σου βάρος και τη μυική σου δύναμη. Είπες ότι δεν με άκουσες να ουρλιάζω και να κλαίω, ενώ έσκιζες το φόρεμα μου και με είχες αφήσει γυμνή, εκεί δίπλα στον νιπτήρα, εκτεθειμένη, ευάλωτη, είπες ότι απλώς με άγγιξες κανά δυο φορές στο στήθος, δεν είπες, όμως, ότι σταμάτησες, μόνο όταν συνειδητοποίησες ότι είχα περίοδο και δεν είχε καταφέρει, όσα προσπαθούσες με τα βρωμόχερα σου ακριβώς επειδή ανακάλυψες το ταμπόν. Είπες ότι σταμάτησες τότε. Και οι δύο ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Γιατί δεν ήταν δική σου η απόφαση να σταματήσεις. Ήμουν εγώ που πάλευα μέχρι το τέλος. Με κοίταζες στα μάτια, όταν μου είπες ότι δεν δίνεις δεκάρα για το ότι προσπαθώ να αντισταθώ. Ήσουν εσύ που με το χοντρόχερο σου τραβούσες το στήθος μου, ενώ προσπαθούσες να με βιάσεις, ήσουν εσύ που τραβούσες με βία τα πόδια μου για να ανοίξουν. Ήσουν εσύ που ενώ κλωτσούσα, έφτυνα και έκλαιγα, με είχες αρπάξει και είχες καταφέρει να προξενήσεις πόνο σε κάθε σημείο του σώματος μου. Ήσουν εσύ που με καμία δύναμη, σε όλο το σύμπαν, δεν θα σου είχα πει ποτέ ΝΑΙ, δεν θα είχα συναινέσει σε κάτι τέτοιο μαζί σου. Αυτό που πραγματικά σε σταμάτησε από το να με βιάσεις, αλλά σε ώθησε να με δείρεις τόσο βάναυσα, ήταν αυτό ακριβώς που με έσωσε: η σεξουαλικότητα μου. Τι απίστευτο, το γεγονός ότι με έσωσε αυτό που συμβολίζει τη γυναικεία γονιμότητα, αυτό που υπό άλλες συνθήκες αφυπνίζει τα ανδρικά ένστικτα.    

Αυτό που έκανα σήμερα δεν ήταν εύκολο. Ο δικηγόρος μου, μου είπε ότι δεν χρειαζόταν να είμαι παρούσα σε όλο αυτό. Αλλά ήμουν. Ήθελα να σταθώ εκεί και να απαντήσω σε οτιδήποτε θα με ρωτούσαν οι δικαστές. Στάθηκα εκεί με όλη τη δύναμη που είχα μέσα μου,  παρακινημένη από μία τρελή οργή, οργή απέναντι στα ψέματα σου, απέναντι στην άρνηση σου να παραδεχθείς αυτό που έκανες. Βρέθηκα μπροστά στο μικρόφωνο, αρνήθηκα να με βοηθήσει διερμηνέας και είπα όσα είχα να σου πω, δυνατά και με θάρρος, σε μία κατάμεστη αίθουσα, στη γλώσσα που εσύ ισχυρίστηκες ότι δεν γνώριζα και δεν μπορούσες να καταλάβεις τι σου έλεγα.    

Εκείνη τη στιγμή, μιλούσα για κάθε γυναίκα στον κόσμο που έχει υποφέρει στα χέρια ανδρών που σου μοιάζουν. Μιλούσα για κάθε γυναίκα που επιστρέφει το βράδυ στο σπίτι της με τα κλειδιά της στα χέρια, για κάθε γυναίκα που αναγκάζεται να αλλάξει βαγόνι, επειδή κάποιος δεν μένει απλώς στην οπτική επαφή. Για κάθε γυναίκα που ακόμη και στην ενήλικη ζωή της αναγκάζεται να στείλει στους γονείς της ένα μήνυμα ότι είναι καλά μετά από κάθε νύχτα διασκέδασης. Για κάθε γυναίκα που αισθάνεται ντροπή για τη σεξουαλικότητα της, όταν περνάει μπροστά από μία παρέα αντρών. Για κάθε γυναίκα που ακόμη θυμάται το τέλος της παιδικής της ηλικίας από τον τρόπο που άλλαξε το βλέμμα των ανδρών απέναντι της. Για κάθε γυναίκα που έχει ακούσει να τη λένε πόρνη, αλήτισσα ή σκύλα επειδή απέρριψε τέτοιου είδους προτάσεις. Για κάθε γυναίκα που ένιωσε ανάξια, χρησιμοποιημένη, κρινόμενη επειδή αναγκάστηκε να ανεχθεί πάνω της, στο ίδιο της το κορμί, κάποιον που, λόγω δύναμης, της επέβαλε τον εαυτό του. Για κάθε γυναίκα που αναγκάζεται να καταπιεί κάθε σεξιστικό αστείο, με την παρότρυνση ότι πρέπει να... χαλαρώσει λίγο.  Για κάθε γυναίκα που πρέπει να αναρωτηθεί ξανά και ξανά πριν βγει από το σπίτι της, αν αυτό που φοράει είναι πολύ προκλητικό, για να μην ακούσει ποτέ ότι πήγαινε γυρεύοντας»...   

Πηγή: www.lifo.gr

Λουλούδια; Όχι ευχαριστώ. Προτιμώ τα ίσα δικαιώματα

8 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Πόσοι από εμάς γνωρίζουν τι ακριβώς πρεσβεύει αυτή η μέρα;

Δεν είναι μέρα για να βγεις και να γιορτάσεις με ποτά ούτε για να λάβεις λουλούδια, σοκολάτες και δώρα. Είναι ημέρα που γυναίκες βγήκαν και διαδήλωσαν για καλύτερες συνθήκες ζωής, για ισότητα και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Γυναίκες που διαδήλωσαν με σύνθημα: "Ψωμί και Τριαντάφυλλα". Με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Πράγματα που θα έπρεπε να υπάρχουν και σήμερα.
Ισότητα για παράδειγμα. 

Βλέπω καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα τον όρο "φεμι-ναζί" για όποια κοπέλα υψώνει το ανάστημα της για να υποστηρίξει τα βασικά της δικαιώματα. Βλέπω άνδρες που δε γνωρίζουν καν τι σημαίνει ο όρος "Φεμινισμός" και θεωρούν πως οι γυναίκες θέλουμε να αφανίσουμε το ανδρικό φύλο από τον πλανήτη.

Ποτέ δεν θα καταλάβουν όμως το τι περνάμε καθημερινά.
Το πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα ακόμα και σήμερα.
Το ότι αν φορέσεις μια πιο κοντή φούστα ή ένα μπλουζάκι που αναδεικνύει το στήθος σου, είσαι "προκλητική" και "πας γυρεύοντας".
Αυτό το "Πρόσεχε!" που ακούμε από μικρές. "Πρόσεχε πώς θα βγεις ντυμένη έξω", "Πρόσεχε τι ώρα θα γυρίσεις". "Πρόσεχε. Πρόσεχε. Πρόσεχε. Πρόσεχε. "Πρόσεχε μη βιαστείς!!!". Πόσο εξωφρενικό ακούγεται.
Κανείς δεν έμαθε όμως στους "κανακάρηδές" τους πώς να σέβονται μια κοπέλα. Πώς να δέχονται το ΌΧΙ σαν απάντηση. Αντίθετα, αν κάποια κοπέλα απορρίψει έναν άνδρα θα απαντήσει κατευθείαν: "Γιατί το παίζεις δύσκολη;" 
Γιατί ποτέ δεν θα καταλάβουν στο κεφάλι τους ότι κάποια κοπέλα δεν τους θέλει. Αντίθετα μετά η ίδια θα γίνει ο περίγελος της αντροπαρέας και η "πουτάνα" της υπόθεσης.

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και εγώ βίωσα τον τρόμο του να είσαι γυναίκα και να γυρνάς σπίτι μόνη σου το βράδυ. Με έναν τύπο ο οποίος στην αρχή παραβίασε τον προσωπικό μου χώρο στο λεωφορείο, με έπιασε από τη γάμπα όταν σηκώθηκα και τέλος κατέβηκε στην στάση μαζί μου και με ακολουθούσε από πίσω.
Στη συνέχεια ερχόταν και περπατούσε δίπλα μου, μιλώντας μου και όταν πήρα τη δύναμη και γύρισα και τον ρώτησα: "Τι θες;" μου απάντησε: "Μου αρέσεις πολύ" και διάφορα άλλα που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή από το σοκ. Και εγώ απάντησα "Όχι" και συνέχισα να πηγαίνω προς το σπίτι. Και αυτός συνέχισε να έρχεται από πίσω μου φωνάζοντας "Γιατί; Γιατί;"
Εγώ είχα καλέσει τον κολλητό μου και μου έκανε παρέα μέχρι να φτάσω σπίτι.
Το άλλο μου χέρι το είχα στην τσέπη που είχα τα κλειδιά, σκεπτόμενη πως αν κάνει καμία κίνηση και με ακουμπήσει του τα έχω καρφώσει αυτόματα στο λαιμό.

Πώς θα καταλάβουν οι άνδρες ποτέ αυτόν τον τρόμο;
Πώς θα καταλάβουν ποτέ πώς είναι να μη νιώθεις ασφαλής να περπατήσεις μόνη σου;
Πώς θα καταλάβουν πως εκείνη την ώρα παίζεις κορώνα-γράμματα και σκέφτεσαι ή η ζωή μου ή η δική του;

Δεν θα το καταλάβουν ποτέ. 
Η υπόθεση εδώ είναι να μάθουν να μας σέβονται. Όπως θα ήθελαν να σέβονται τη μητέρα τους ή την αδερφή τους. Να μάθουν πως έχουμε ίσα δικαιώματα. Να μάθουν να δέχονται το όχι σαν απάντηση. Να μάθουν πως αξίζουμε περισσότερο από αντικείμενα και να μας φέρονται ανάλογα.

Χρόνια Πολλά λοιπόν σε όλες τις γυναίκες που υψώνουν το ανάστημά τους, που παλεύουν καθημερινά για τα δικαιώματά τους, που δυσκολεύονται να ζουν σε αυτόν τον κόσμο και όμως συνεχίζουν να προσπαθούν. Σε όλες τις γυναίκες που κάνουν το οτιδήποτε για να αλλάξουν τον κόσμο.

We're all damaged

“We're all damaged in our own way. Nobody's perfect. I think we're all somewhat screwy. Every single one of us.”

- Johnny Depp᠌ -

Until we meet again

Τέσσερις μήνες μετά. Είδα ξανά τα φωτεινά σου μάτια. Το χαμόγελο σου που δημιουργεί και το δικό μου. Το γέλιο σου. Που με κάνει να γελάω από την καρδιά μου. 
Μου έλειψε η παρουσία σου, τα αστεία σου, το πόσο καλά περνάω μαζί σου.
Ήταν μια εβδομάδα παρουσίας σου, σ' αυτή την πόλη που γνωριστήκαμε. Και αυτή η αγκαλιά σου όταν με είδες! Παρόλο το κρύο. ένιωσα να με ζεσταίνει. Γιατί ήταν αληθινή. 
Και πρώτη μέρα που βγήκαμε, πήγαμε στο μαγαζί που πρωτογνωριστήκαμε. 
Και μου είπες πως αυτό ακριβώς το πράγμα: "Εδώ ήταν η πρώτη φορά που σε γνώρισα." Και έκανα τη σκεπτική παρόλο που το θυμόμουν από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας εκεί μέσα. 
Και οι δύο με θεραπείες, οπότε όλοι μας οι έξοδοι περιλάμβαναν τσάι. Και με τις συζητήσεις μας ένιωθα πως ξεφεύγω. Πώς δεν υπάρχουν άλλοι εδώ γύρω μας. Μόνο οι δυο μας, με τη ζεστασιά, είτε στο τζάκι είτε στο καλοριφέρ.
Το ενδιαφέρον σου για το πως τα περνάω, για τα προβλήματα με την παρέα μου, πώς γράφω, το να μου στείλεις μήνυμα με το που έφτασες για να με δεις. Όλα με χαροποίησαν.
Και η μέρα που σε ταλαιπώρησα με το να μου φτιάξεις το laptop. Να μου το ανοίξεις κομμάτι κομμάτι και να μου εξηγείς το κάθε μικρό εξάρτημα, να μου δίνεις συμβουλές και να μου φτιάχνεις πράγματα που είχε "χαλάσει" ο προηγούμενος τεχνικός. 
Η επιμονή σου στο να κάνεις τέλεια τη δουλειά (δεν είχα βέβαια καμία αμφιβολία γι' αυτό) και να είμαι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα, με αποτελείωσε. 
Και το Σάββατο, μου είπες πως θα βγούμε παρέα και επειδή άργησες να μου στείλεις, μου ζήτησες συγγνώμη και πως δεν κανονίσατε κάτι όλη μέρα και γι' αυτό δεν έστειλες. Οπότε μου είπες να ετοιμαστώ για να βρούμε τις φίλες σου που ήταν ήδη έξω. Πήγαμε λοιπόν στο μαγαζί, που μας "κορόιδευαν" που δεν μπορούσαμε να πιούμε τσίπουρα, όπως κοροϊδεύαμε και εμείς τον εαυτό μας στο να προσέξουμε μη μας πιάσει το αναψυκτικό.
Κατά τη μιάμιση-δύο η παρέα το διάλυσε γιατί ήταν κουρασμένη. Και μου είπες αν θέλω να κάνουμε κάτι οι δυο μας. 
Έτσι πήγαμε να πιούμε ένα ακόμα αναψυκτικό στο μαγαζί με την πιο normal μουσική για βράδυ στη νότια πλευρά της πόλης (έχουμε και τα ίδια γούστα στη μουσική τρομάρα μας!)
Και κάποια στιγμή εκεί που μιλούσαμε, γυρνάς και με κοιτάς με αυτά τα μάτια, μέσα στα δικά μου και μου λες: " Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη που εν σε έχω δει τόσες φορές όσες θα ήθελα να βρεθούμε".
Και του απάντησα πως είναι λογικό, γιατί έχει να δει τόσο κόσμο και την φίλη του που τον φιλοξενεί. 
Και μου είπε πως και πάλι θα ήθελε να κανονίζουμε περισσότερο.

Και σήμερα, έφυγε. 

Και ποιος ξέρει πότε θα ξαναβρεθούμε...

Θα κρατήσω λοιπόν τις αναμνήσεις μέχρι την επόμενη φορά...

Stop Racism

" Why can't we see

That when we bleed, we bleed the same..."

 -          Map of the Problematique, Muse

Damn, your voice

Η φωνή σου σήμερα ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Μια όμορφη μελωδία στα αυτιά μου, μια μελωδία που δημιούργησε γαλαξίες στο μυαλό μου.
Μέσα σε όλη αυτή την πίεση και την αναστάτωση, η φωνή σου ήρθε και έδιωξε όλα αυτά. Έστω γι' αυτή την ώρα που μιλούσαμε.
Πόσο καιρό είχα να την ακούσω; Τολμώ να πω πως μου είχε λείψει πολύ.

Και ένα τελευταίο: Η καρδιά μου έχει να χτυπήσει τόσο δυνατά, πάρα πολύ καιρό.

Πώς πιστεύεις ότι μοιάζει ο Θάνατος;

-Πες μου κάτι.
-Τι;
-Ο Θάνατος πως πιστεύεις ότι μοιάζει;
-Αλήθεια γιατί ρωτάς;
-Ίσως γιατί με τρομάζει.
-Εγώ λοιπόν θα ήθελα ο Θάνατος να έχει τη μορφή μου.
Λένε πως γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Εγώ όμως έχω ανάγκη το τέλος μου να μην είναι τόσο μοναχικό. Θέλω να διασχίσω αυτή τη διαδρομή με κάποιον που ξέρει τα πάντα για εμένα. Την παιδική μου ηλικία με τα ηλιόλουστα καλοκαίρια στην παραλία, τις χαρές και τις λύπες, τους παράφορους, παθιασμένους έρωτες και τους ανεκπλήρωτους. Τα βράδια που πέρασα παρέα με τις σκέψεις μου, τις αμέτρητες αποτυχίες, που με δίδαξαν και τις ελάχιστες επιτυχίες για τις οποίες δούλεψα σκληρά. Όλα όσα έκανα, όσα προσπάθησα, αυτά που δεν κατάφερα, όσα μου επιβλήθηκαν, εκείνα που αρνήθηκα και όσα δεν πρόλαβα. Δε θα μπορούσα να διαλέξω καλύτερο φίλο σε αυτό το ταξίδι από τον εαυτό μου.

Πηγή: Ανθρωπάρια

Human Relations(hit) !

Πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά; Πόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις να βρεις δυο τρεις ανθρώπους οι οποίοι θα καταλαβαίνουν τη δική σου υπόσταση και θα σε θέλουν δίπλα τους ακριβώς όπως είσαι.
Καμία αλλαγή.
Σε δέχονται και σε αγαπούν όπως ακριβώς είσαι.
Ακόμα και όταν δεν μπορείς να αγαπήσεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου.
Πόσο σημαντικό είναι να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου;
Και πόσο δύσκολο είναι αν τους κρατήσεις τελικά;
Ή να σε κρατήσουν.
Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι για φιλίες που έχασα παρόλο που είχα βγάλει πολύ καλό εαυτό προς τα έξω. Ή πιο σωστά, μου τον έβγαζαν.
Φιλίες που είχα δώσει πολλά. Που είχα εμβαθύνει συναισθηματικά.
Φιλίες που πίστευα πως θα κρατήσουν σε βάθος χρόνων.
Κι όμως. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Και είναι λογικό.
Οι συνθήκες αλλάζουν. Το ίδιο και η καθημερινότητά μας. Και όσο μεγαλώνουμε, τόσο πρέπει να σκληραγωγηθούμε για τη σκληρή πραγματικότητα.
Και οι συνθήκες αυτές μας διαμορφώνουν. Άλλοτε μας βρίσκουν "ευκολόπλαστους" όπως την πλαστελίνη και μας πλάθουν όπως θέλουν, πιο εύκολα και άλλοτε μας βρίσκουν πιο δύσκολους όπως το γυαλί και μας σπάνε χίλια κομμάτια για να μας μαζέψουν και να μας κολλήσουν πάλι, γεμάτοι ρωγμές μεν, αλλά γνωρίζοντας πλέον.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας, έχασα την καλύτερη μου φίλη, αυτή που κάποτε κάναμε τόσα σχέδια μαζί, για το μέλλον, αυτή που μοιραζόταν πολλά πράγματα με εμένα και αυτή που είχε κάνει τόσα πολλά για μένα. Ό,τι και να έγινε μεταξύ μας, αυτό δεν αλλάζει.
Αλλά αυτή η κολλητή μου, που είχε γίνει σαν αδερφή μου, έκανε πολλά πράγματα που μου στοίχισαν.
Που με έκαναν να χάσω την εμπιστοσύνη μου σ' αυτή. Και χωρίς εμπιστοσύνη, πώς να σταθεί ζωντανή μια φιλία, σωστά;
Όμως υπήρξαν και υπάρχουν φορές, που αναπολώ αυτά που έγιναν και αυτά που περάσαμε.
Ξέρω όμως, ότι δεν με αποδέχτηκε και δεν ξέρω αν θα το κάνει ποτέ.

Το να χάνεις ανθρώπους από δίπλα σου, που κάποτε πίστευες πως ίσως γεράσετε μαζί, είναι σκληρό.
Και το σίγουρο είναι ότι μου στοίχισε πάρα πολύ.

Fucked-up girl

Night

“I often think that the night is more alive and more richly colored than the day.”

- Van Gogh

Παράξενη κοπέλα

Δεν την πρόσεξες ποτέ φίλε. Άλλωστε δεν χρειάστηκε ποτέ την προσοχή σου. Δεν είχε ανάγκη τους επιφανειακούς ανθρώπους. Ήταν μυστηριώδης ελκυστική, με κάποιο τρόπο που σίγουρα δεν θα το αντιλαμβανόσουν εσύ.. Όσο δύσκολα και να είχε περάσει, θα σου άπλωνε το χέρι να σε πιάσει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που περίμενε κάποιος να την βοηθήσει. Όμως αυτή, είχε αφήσει μια βάρκα στο λιμάνι της. Μα ήθελε να βρει εκείνον που χωρίς να υπολογίσει την βάρκα, θα βουτούσε για να την λυτρώσει.
Δεν την καταλάβαινες, μα ούτε αυτή εσένα. Δεν σου ζήτησε ποτέ κάτι, όσο και να το είχε ανάγκη. Ήταν ευάλωτη, μέχρι να πληγώσεις κάποιον που αγαπούσε. Εσύ πάντα την έβλεπες αδύναμη, μα η δύναμη της κρυβόταν πάντα μέσα της. Όταν την έβρισκε, ένιωθε μια απελευθέρωση παρόμοια με αυτή ηδονικής εκρηκτικότητας. Δεν έφταιγε αυτή, εσύ ήσουν θολωμένος πως να την δεις, δεν μπόρεσες. Ήταν αλλιώτικη, με έντονη αίσθηση του βάθους και γύρο της μια φωτιά, να χορεύει βαλς με την σκιά της. Οι καπνοί σχημάτιζαν μορφές θολωμένες. Ενώ οι στάχτες μύριζαν χάος. Αυτά τα ένιωσες καθόλου; Δεν νομίζω.
Και αν θες να κρατήσεις κάτι από εκείνη, κράτα το ότι ήταν πάντα κάπου εκεί. Έτοιμη να σου κεράσει λίγη ζωή, απ'αυτή την μαγευτική και μοναχικά μοναδική. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό και μπάνγκ.
Σε πέτυχε.
Πέθανες στον κόσμο και αναγεννήθηκες στον δικό της.
Αυτή είναι ακόμα εκεί.
Κάνε ένα κόπο και ψαξτην.
Ψάξε βαθύτερα.
Αν με νιώθεις έστω και λίγο, θα την βρεις.
Σε περιμένει…

Πηγή: Ανθρωπάρια

Stay

Πόσο δύσκολο είναι τελικά; Να δένεσαι με έναν άνθρωπο και να νιώθεις ότι έχεις μοιραστεί πολλά κομμάτια σου μαζί του και τελικά να καταλαβαίνεις ή να συνειδητοποιείς ότι εν είναι δικός σου έτσι όπως θα ήλπιζες. 
Όσο και να ενώνονται τα σκοτάδια σας, όσο και να σωπαίνει τους Δαίμονες σου, βλέπεις πως τα αισθήματα απέναντί σου είναι μόνο φιλικά. 
Και ας πιστεύεις πως είναι το άλλο σου μισό. Πως είναι ένας άνθρωπος που έχετε τόσα κοινά και οι διαφορές σας ενώνονται τόσο καλά.
Αυτός όμως όχι. 
Και η ζωή έχει τελείως διαφορετικά σχέδια. Βλέπεις τόσο όμορφα πράγματα σε αυτόν. Και σε κάνει ευτυχισμένη μόνο με ένα δικό του μήνυμα. Και είσαι εσύ αυτή που μοιράζεται όλα του τα προβλήματα. 
Και κάπως έτσι νιώθω να σπάνε όλα μέσα μου. 
Είναι ο μόνος άνθρωπος που ένιωσα τόσο κοντά του με όλα αυτά που μοιράστηκα και μοιράστηκε μαζί μου. Σε ερωτικό επίπεδο. Και ας ήταν μονόπλευρο. 

Ξέρω πως για πάντα θα μείνει το Απωθημένο μου.

Και αφού η ζωή με επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά πόσο καριόλα μπορεί να γίνει, ξέρω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να τον κάνω δικό μου . Όπως δεν μπορώ ποτέ να έχω αυτά που θέλω. 
Ένας ατέρμονας βρόχος όπως λέμε στον προγραμματισμό. Μια συνεχής επανάληψη χωρίς τέλος. Έτσι νιώθω τη ζωή μου τους τελευταίους μήνες.
Και όλοι μου οι εφιάλτες εισβάλουν βίαια στη ζωή μου. Ένας ένας παίρνουν σάρκα και οστά και γίνονται πραγματικότητα.
Και ξέρω πως αν όλα πάνε καλά σύμφωνα με αυτόν, θα χάσουμε και την καθημερινή μας επικοινωνία. Και είναι αυτό που μου έδινε δύναμη και χαρά σ' αυτή τη μουντή καθημερινότητα. 
Μετά από τις σχέσεις της κολλητής μου και της αδερφής μου, ίσως έχω αρχίσει να ζηλεύω το πόσο ταιριαστοί είναι και πόσο διαφορετικά ζευγάρια από τα συνηθισμένα είναι. Και πολλές φορές τολμώ να πω πως ζήλεψα κάτι τέτοιο και ευχόμουν να βρω κάτι παρόμοιο. Που ποτέ δεν το είχα κάνει προηγουμένως. 
Αυτή τη φορά όμως, θα πω πως για μένα δεν είναι γραφτό. Δεν υπάρχει κάποιος που να αντέχει τη γκρίνια μου, τα σκοτάδια μου και τις μεταβολές της κυκλοθυμίας μου. 
Είμαι από τους ανθρώπους που έμαθαν να βαδίζουν μόνοι τους. 
Και θα συνεχίσουν να το κάνουν.
Γιατί η ζωή είναι σκληρή.
Και πολλές φορές δεν αντέχω ούτε εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να έχω την απαίτηση από τους άλλους. 

Και μεταξύ μας, φοβάμαι πως όταν χάσω το κομμάτι της καθημερινής επαφής, θα ξαναβυθιστώ στις σκέψεις μου, χωρίς σανίδα σωτηρίας. 
Και αυτό είναι που φοβάμαι. Τους τελευταίους μήνες έρχονται απανωτά χτυπήματα που κοντεύω να ξεχάσω τις χαρούμενες στιγμές. 

Και αυτό μισώ στον εαυτό μου. Πόσο ευαίσθητη είμαι ακόμα μετά από όλη αυτή τη σκληραγώγηση που έκανα στον εαυτό μου. 

Άνθρωπος είμαι όμως και συνεχίζω να λυγίζω...

In 2017...

Πόσα αλλάζουν σε έναν χρόνο

Ενα ατομο που εφυγε. Ενα ατομο που ηρθε. Ενα ατομο που γνωρισες και δεν θα ξεχασεις ποτε. Εκεινος που ερωτευτηκες και δεν ειναι πια εδω. Εκεινη που φανταστηκες το μελλον μαζι της αλλα τελικα τα πραγματα ηρθαν αλλιως. Μια φιλια που κερδισες. Μια φιλια που εχασες. Ενας στοχος που πετυχες. Ή ενας στοχος που βαζεις. Κατι που αλλαξες πανω σου. Και κατι που αλλαξες μεσα σου. Πραγματα που συνειδητοποιησες. Πραγματα που εμαθες. Νεα ονειρα. Περισσοτερα ονειρα. Και τελικα κοιτας πισω και λες ποσα αλλαζουν σε εναν χρονο..

Πηγή: Ανθρωπάρια

Πάει και το "σήμερα"

Πάει και το "σήμερα"..

Τι καινούριο συνάντησα;,τι παραπάνω κατάφερα;,ποια σχέδια απ'αυτά που σκεφτόμουν χθες βράδυ τέτοια ώρα κατάφερα να υλοποιήσω ή έστω να κάνω την αρχή;

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν έχω την δύναμη να το παλέψω γενικότερα ή απλά να αφήσω την καθημερινότητα μου να κυλάει ήρεμα,εκ του ασφαλούς,αδιάφορα..Φυσικά,για κάθε έναν από εμάς,για κάθε κωλοκατάσταση που μπορεί να βιώνει ο καθένας μας υπάρχει κάποιος άλλος,κάποιοι άλλοι που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση.Σίγουρα το συμμερίζομαι.Εγώ όμως,εγώ γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου; γιατί να μην είναι τίποτα πλέον εύκολο,τίποτα δεδομένο και να πρέπει να αγωνίζομαι κάθε μέρα για κάποια πράγματα που μέχρι λίγο καιρό πριν ήταν αυτονόητα;...δουλειά,σχέσεις,οικογένεια,φίλοι...κάποτε σκεφτόμουν ότι αρκούσε ένα μικρό βηματάκι στο σκαλοπάτι,τώρα αγωνίζομαι να παραμείνω στο σκαλοπάτι που ήδη είμαι..Ακόμα και όταν νιώθω ότι "όλα πάνε καλά",κάτι θα συμβαίνει στον διπλανό μου,στον συγγενή,στον φίλο...

Δεν είμαι αχάριστος άνθρωπος,ευγνωμονώ το γεγονός ότι έχω την υγεία μου και μπορώ να το παλεύω αλλά ρε γαμώτο,θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην χρειαστεί να παλέψω,να δουλέψουν όλα "ρολόι",να μην έχω άγχος,να μην νευριάσω,να μην στεναχωρηθώ,να μην νιώσω αυτό το γαμημένο σφίξιμο στο στομάχι..μου έχει λείψει όλο αυτό τόσο πολύ..
Σκέψεις 1 παρά το βράδυ που απλά ήθελα να μοιραστώ..

Πηγή: Ανθρωπάρια

Λείπεις 3 χρόνια τώρα

Πόσες φορές σε έχω αναφέρει τις τελευταίες μέρες; Πάρα πολλές.

Πέρασαν τρία χρόνια και ακόμα το όνομά σου αφήνει μια πίκρα στο στόμα μου. Μπορεί να χαμογελάω αλλά κάθε φορά που σε σκέφτομαι νιώθω μια σουβλιά μέσα μου.

Σε θυμήθηκα τη μέρα που έφυγες. Σε θυμήθηκα στους κουραμπιέδες της μάνας μου. Σε θυμάμαι στο λευκό κρασί που πίνω τέτοιες μέρες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ωραία μεθύσια μαζί σου. Όπως και την επόμενη μέρα από αυτή που «έφυγες» που δεν χαλάσαμε το έθιμο με τα ανίψια σου και βγήκαμε παραμονή Χριστουγέννων να πιούμε κρασιά. Όπως κάναμε κάθε χρόνο. Μόνο που εκείνη τη χρονιά τα ήπιαμε χωρίς εσένα.

Εξαιτίας αυτής της απαίσιας μέρας που έφυγες, μισώ αυτές τις γιορτές. Δεν θέλω να έρχονται γιατί μου έρχονται όλες αυτές οι άσχημες αναμνήσεις. Όλα αυτά που δεν θέλω να θυμάμαι. Τις στιγμές αποχωρισμού. Πόσο μισώ τα «αντίο». Τα σιχαίνομαι.

Και έρχεται η στιγμή που με πιάνει μια φίλη μου και με ρωτάει: «Γιατί μισείς τόσο τα Χριστούγεννα;»

Τι να σου πω και εσένα. «Εξαιτίας του; Θέλω να σου πω. Εσύ είσαι εδώ και ζεις όμως».

Πώς ζω είναι η απάντηση μου όμως. Με μια τεράστια τρύπα. Ένα μεγάλο κενό. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω. Και πόσο μάλλον τη μελαγχολία αυτών των απαίσιων ημερών. Ναι είμαι εδώ και ζω, αλλά τα Χριστούγεννα πάντα θα μου θυμίζουν αυτό το «αντίο». Την τελευταία φορά που σε είδα και ήταν η πιο απαίσια εικόνα που έχω αντικρίσει ποτέ.

Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι. Όσο χαρά και αν φέρνουν τα Χριστούγεννα σε όλους, εμένα κάθε φορά κάτι θα μου λείπει. Κάτι δεν θα είναι εκεί ποτέ για να με γεμίσει. Και χωρίς αυτό δεν θα μπορώ να νιώσω ολόκληρη ποτέ ξανά.

Μου λείπεις. Και θα έδινα τα πάντα για μια σου λέξη ακόμα.

Καλή Χρονιά…

Πώς μπορείς να αγαπήσεις τέτοιον άνθρωπο;

Πώς να αγαπήσεις τέτοιον άνθρωπο; Πονάω παντού. Έχω παντού ρωγμές και σημάδια. Πώς μπορείς να έρθεις κοντά σε έναν άνθρωπο που ανεπαίσθητα σε διώχνει πάντα μακριά;

Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι να δεθώ με ανθρώπους γιατί ξέρω πως θα φύγουν μακριά. Κανείς δεν μένει. Όλοι είναι για να φύγουν. Και δεν αντέχω άλλο ξερίζωμα από κομμάτι της καρδιάς μου.

Μεταξύ μας, πως μπορείς να δεθείς με έναν τέτοιο άνθρωπο; Έναν άνθρωπο που μονίμως  Σκοτάδια κυριεύουν το μυαλό του, σημάδια μαρτυρούν τις μάχες και με έναν άνθρωπο που χάνει συνέχεια την πάλη με τον εαυτό του.

Αν όμως δεις ομορφιά σε έναν τέτοιο άνθρωπο, ή αν σου ανοιχτεί ένας τέτοιος άνθρωπος σε εκλιπαρώ, μην τον προδώσεις. Στάσου δίπλα του. Δώστου ό,τι μπορείς να του προσφέρεις. Πίστεψέ με, θα το εκτιμήσει.

Και τέλος, χάρισε του ένα χαμόγελο. Ή μια ζεστή αγκαλιά. Ό,τι από τα δυο μπορείς να του προσφέρεις να είσαι σίγουρος ότι θα στο ανταποδώσει το διπλάσιο.