Οι φίλοι είναι άγγελοι που έρχονται να σε βρουν, όταν τα φτερά σου ξεχάσουν να πετούν.

Τελικά δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να έχεις φίλους. Καλούς φίλους όμως.
Φίλους που θα σε στηρίξουν στα δύσκολα και θα χαρούν με τη χαρά σου. Που δεν θα φθονήσουν, που δεν θα σου παραπονεθούν επειδή βασίζεσαι επάνω τους και θα σε κάνουν ΠΑΝΤΑ να περνάς υπέροχα ακόμα και αν δεν κάνετε τίποτα.
 

Τέτοιους φίλους νομίζω πως έχω. Ανάμεσα από διάφορες «καταστάσεις» αναγνωρίζεις ποιοι ήταν πάντα εκεί για σένα και ποιοι πραγματικά το έκαναν γιατί το ένιωθαν. Μέσα σου το ξέρεις ποιοι είναι αυτοί.
 

Εγώ χρωστάω πολλά στους φίλους μου. Αν δεν τους είχα δεν ξέρω που θα ήμουν σήμερα.
Και δεν το πιστεύω ότι τα χρόνια κρίνουν τους φίλους. Τους φίλους τους κρίνουν οι καταστάσεις. Οι καταστάσεις και τα γεγονότα. Πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που είναι εκεί για σένα και αν δεν μπορούν σε στήριζουν έστω και από μακρυά. Που σε παίρνουν τηλέφωνο απλά και μόνο για να δουν τι κάνεις και ας το κλείνουν ύστερα. Τους πραγματικούς φίλους τους νιώθεις. Σου εμπνέουν εμπιστοσύνη, σιγουριά και ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται.
 

Εγώ από πλευράς μου θέλω να ευχαριστήσω όλους τους παιδικούς μου φίλους που έχω κρατήσει από τα σχολικά χρόνια, που ακόμα και από μακρυά είναι σαν να μην έχουμε χωρίσει ποτέ & τους φίλους των φοιτητικών μου χρόνων.
 

Μπορεί να σας γνωρίζω μόνο δύο χρόνια αλλά είστε μια δεύτερη οικογένεια για μένα. Και μαζί σας περνάω τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.
Σας ευχαριστώ (όλους σας) για όλα...!