Απώλεια

Υπάρχουν κάποια άτομα που αγαπάς πραγματικά αλλά η ζωή τα παίρνει μακρυά τόσο γρήγορα και βίαια που δεν έχεις ούτε την ευκαιρία να πεις «Αντίο...»

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την απώλεια. Όποτε ένας άνθρωπος «φεύγει» από κοντά σου. Όταν τον χάνεις για πάντα.

Μια τέτοια απώλεια βίωσα την περασμένη Δευτέρα. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα η μοίρα έπαιξε άσχημο, πολύ άσχημο παιχνίδι. Εκεί που θα έπρεπε να γιορτάζω με τον κόσμο τον ερχομό των Χριστουγέννων, την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου, η ζωή είχε άλλα σχέδια. Πήρε από κοντά μου ένα κοντινό μου πρόσωπο. Ένα άτομο που αγαπούσα πολύ.

Και πως να συνέλθω από αυτή την ατμόσφαιρα; Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα ξέσπασα σε κλάματα. Πόσο μάλλον όταν πάτησα το πόδι μου στην εκκλησία. Δεν είχα τη δύναμη να σταθώ απέναντι και να τον χαιρετήσω για τελευταία φορά. Θεωρώ ότι ήταν από τα πιο γενναία πράγματα που έχω κάνει. Να κάνω εκείνα τα βήματα που με οδηγούσαν μπροστά του ώστε να του αφήσω τα λουλούδια και να πω το τελευταίο Αντίο. Η εικόνα του, ξαπλωμένος εκεί δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Είναι εκεί. Κάθε φορά.

Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι «έφυγε» έτσι ξαφνικά. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Και ξέρω πως κάθε χρόνο τέτοια εποχή δεν θα μπορώ να είμαι καλά. Γιατί θα σκέφτομαι πως τέτοιες μέρες «έφυγε». 
Ήταν κάτι σαν οικογένεια για μένα. Μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα και κομμάτι του εαυτού μου του το οφείλω. Δε νομίζω πως είχα ποτέ την ευκαιρία να του πω το τι σήμαινε για μένα. Ελπίζω να το ξέρει πλέον.

Όλα είναι τόσο άδικα. Για ποιο λόγο να είναι αυτός; Είναι πολύ άδικο. Αυτό το κενό δεν μπορεί να κλείσει. Το ξέρω. Όπως δεν έχουν κλείσει όλα τα προηγούμενα. Και αυτό που δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι είναι ότι την προηγούμενη μέρα σκεφτόμουν να κανονίσω να πάω να τον δω. Και δεν πρόλαβα να τον δω για τελευταία φορά. Η τελευταία φορά ήταν πριν φύγω για Σεπτέμβρη από εδώ για επάνω. Πριν τόσους μήνες.

Πώς γίνεται να προχωρήσεις μπροστά με αυτό το κενό μέσα σου;  Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να αντέξω άλλο τίποτα. Δεν έχω συνέλθει ακόμα από την κατάθλιψη που με διακατέχει και έρχεται σαν κεραυνός αυτό το γεγονός και με χτυπάει ακόμα χειρότερα. Πολλές φορές μου πέρασε από το μυαλό να αντιμετωπίσω τον πόνο όπως πριν, αλλά κάθε φορά θυμάμαι την υπόσχεση που έδωσα και άλλα πράγματα που με κρατάνε. Ελπίζω να έχω και άλλη δύναμη γιατί φοβάμαι ότι κάποια μέρα δεν θα μπορέσω να κρατηθώ. Και ξέρω ότι πρέπει.

Θα μου λείψει πολύ περισσότερο από όσο θα φανταζόταν ποτέ...