Συγγνώμη

26.10

Και γιόρταζες. Θα γιόρταζες δηλαδή αν ήσουν μαζί μας σήμερα. Θα σε έπαιρνα τηλέφωνο ή θα σου έστελνα μήνυμα όπως έκανα τα τελευταία χρόνια που ήμουν Καστοριά. Θυμάμαι την πρώτη χρονιά που ανέβηκα επάνω είχα κανονίσει να σου πάρω δώρο έναν αναπτήρα με τα αρχικά σου. Δ.Σ. Και είχα κανονίσει να κατέβω 28η οπότε θα στον έδινα. Όπως και έκανα. Πρόπερσι είχα πάρει τηλέφωνο και είχα ευχηθεί.

Πέρυσι όμως... Για πέρυσι που δεν είχα κάρτα και ήταν οι δικοί μου εδώ, μπορούσα να σε πάρω και τηλέφωνο και να σου στείλω μήνυμα παρόλο που δεν είχα κάρτα. Μπορούσα να βρω τρόπο να σου ευχηθώ. Αλλά το αμέλησα μέχρι τελευταία στιγμή. Έτσι πέρασε και εγώ η ηλίθια δεν πήρα ούτε την επόμενη μέρα ένα τηλέφωνο. Και έτσι χτυπάω το κεφάλι μου ακόμα και σήμερα. Είναι ένα από τα πράγματα που δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Δεν μου το έχω συγχωρήσει ακόμα και ούτε πρόκειται. Αυτό ήταν πολύ άσχημο, ξέροντας πλέον ότι ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να σου ευχηθώ "Χρόνια Πολλά". Γιατί ούτε φέτος, ούτε τις υπόλοιπες χρονιές θα μπορέσω να σου ευχηθώ πάλι.

 Και αυτή είναι μια εξομολόγηση που δεν έχω κάνει σε κανέναν πέρα από την κολλητή μου τη Χ. Σε κανέναν άλλο δεν άντεχα να το πω.

Πραγματικά, πόσο ανόητη, ανεύθυνη και αναίσθητη μπορεί να είμαι; Δεν έχω καμία μα καμία δικαιολογία γι' αυτό. Και ξέρω ότι αυτό θα μου στοιχίσει μια ζωή και δεν πρόκειται να το ξεπεράσω αλλά ούτε και να το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου.


Μου λείπεις. Έστω και από εδώ, έτσι, φέτος αποφασίζω να σου πω τις ευχές μου. Δεν έχουν νόημα βέβαια πλέον γιατί έχεις φύγει. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι δεν σε ξέχασα πέρυσι. Σε σκέφτηκα αλλά δεν έστειλα. Ούτε φέτος σε ξέχασα. Ούτε θα σε ξεχάσω ποτέ.

Be the hero of your own story

Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό μια πολύ όμορφη συμβουλή που μου είχε δώσει πριν ένα-μη σι μήνα περίπου ο κολλητός μου.

Και αυτό όταν ήμασταν στην Αθήνα και μιλούσα με τον Κ. Ξαφνικά εκεί που είχαμε επικοινωνία κάθε μέρα όσο ήμουν κάτω, εκείνο το βράδυ (& αφού είχαμε χάσει και την τελευταία ευκαιρία να βρεθούμε από κοντά) με καληνύχτισε με: « Καλό ταξίδι για αύριο (αν φύγεις τελικά). Να περνάς όμορφα επάνω! Καληνύχτα»

Και εμένα με έπιασε αυτό το κλασσικό σφίξιμο στο στομάχι, γιατί ήξερα πως ήταν η τελευταία μέρα που θα είχαμε αυτή την καθημερινή επαφή. Ήξερα πως ο χρόνος μας τελειώνει εδώ.

Χωρίς να πω τίποτα λοιπόν στον κολλητό μου για όσα είχαν προηγηθεί, με κατάλαβε. Καθώς μιλούσαμε το βράδυ μου λέει: «Πες μου. Γιατί είσαι έτσι; Επειδή δεν τον είδες;»

Και εγώ ισχυριζόμουν πως είμαι καλά. Αλλά ήξερα πως θα επιμείνει. 

Όπως και έκανε. 

Έτσι του είπα πως με πείραξε το ότι μου είπε «Καλά να περνάς» γιατί έδινε ένα τέλος στην καθημερινή επικοινωνία, πράγμα που ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα γινόταν. 

Τότε, ήταν που μου έδωσε μία από τις καλύτερες συμβουλές που μου έχουν δώσει ποτέ.  

(Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορώ να τη τηρήσω έστω δυο μήνες σχεδόν μετά. )

«Πρέπει να συνέλθεις. Συνειδητοποιείς πως έχει περάσει ένας χρόνος έτσι; Να πω ότι είσαι στους δυο μήνες ή έστω στους 6. Αλλά πέρασε ένας ολόκληρος γαμημένος χρόνος. Θα έπρεπε να τον έχεις ξεπεράσει».

«Θα στο δώσω να το καταλάβεις διαφορετικά. Η ζωή σου είναι η δική σου ταινία. Ο Κ. ήταν απλά κομπάρσος της ταινίας σου. Έκανε μια guest εμφάνιση και έμεινε όσο έμεινε. Δεν συνεχίζει στην ταινία σου, ούτε εσύ στη δική του. Πρέπει να προχωρήσεις και να βρεις άλλο πρωταγωνιστή. Μπορεί ο επόμενος να έχει πάλι guest εμφάνιση, μπορεί όμως να αποκτήσει και πρωταγωνιστικό ρόλο. Πρέπει να το δοκιμάσεις. Θες να είσαι μια ζωή κομπάρσος στη δική του ταινία; Δε θες να πάρεις ρόλο πρωταγωνίστριας;»

 

«Όχι. Ποιος θέλει να ζει μια ζωή σαν κομπάρσος; Λοιπόν, θα πρωταγωνιστήσεις στη δική σου ταινία. Αυτός ήταν ένας μικρός ρόλος που πέρασε και τελείωσε. Μη μένεις πίσω και μην γίνεσαι κομπάρσος σε άλλες ταινίες. Να παλεύεις για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πόσο μάλλον στην ίδια σου τη ζωή».

Inception

Παυσίπονα. Παυσίπονα. Παυσίπονα και κακή διάθεση τις τελευταίες μέρες λόγω των γνωστών μηνιαίων γυναικείων προβλημάτων.

Σήμερα, ύστερα από μια πολύ κουραστική μέρα, 2-8 μάθημα στο ΤΕΙ, χωρίς να έχω κοιμηθεί πολύ, μαζευτήκαμε σε μια φίλη μου το βράδυ μετά τα μαθήματα, για να φάμε και να χαζέψουμε λιγάκι για να χαλαρώσουμε.

Γυρνώντας σπίτι μου, έβαλα τις πιτζαμούλες μου, τυλίχτηκα με την κουβερτούλα μου, πήρα το πολυαγαπημένο μου λάπτοπ αγκαλιά και έβαλα μουσική, χαζεύοντας στο ίντερνετ.

Καθώς έβαλα ελληνικά τραγούδια να ακούσω, μία από τις επιλογές που μου έβγαλε καθώς άκουγα κάποιο άλλο που είδα τυχαία στο facebook, ήταν το "Βιαστικό πουλί του Νότου".

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα τραγούδια που μου θυμίζουν πολύ το φετινό καλοκαίρι. Και ο λόγος είναι ότι έπαιζε συνέχεια σε ένα μαγαζί που σύχναζα όλο το καλοκαίρι στην Καλαμάτα. Το πολυαγαπημένο "Βότσαλο". Το οποίο μαγαζί είχε στάνταρ playlist όλο το καλοκαίρι και αυτό το τραγούδι ήταν μέσα στη λίστα.

Εκτός από αυτό, το θεωρώ πολύ όμορφο τραγούδι & μου φέρνει πολλές αναμνήσεις. Αναμνήσεις από το φετινό καλοκαίρι. Και καθώς το άκουγα μου έρχονται και οι συζητήσεις που έκανα με την κολλητή μου, που με κάνουν να θυμάμαι και το προπέρσινο καλοκαίρι.

Κάτι σαν Inception.

Σκεφτόμενη το προηγούμενο καλοκαίρι μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε.

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Χίλια σύννεφα κλαίνε
Δεν είσαι εδώ
Τον άδειο κόσμο
Κοιτάζω έξω
Όσο πίσω κι αν τρέξω
Δε θα σε βρω

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις

Σ` ένα άδειο σπίτι
Σαν παραμύθι
Έχτισες στην καρδιά μου
Ζεστή φωλιά
Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια
Τα νικάει η συνήθεια, η λησμονιά

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Όλα μοιάζουν να λένε
Δεν είσαι εδώ

Καπνός και σκόνη
Δεν ανασαίνω
να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του νότου
Δεν μπορούσες να πετάξεις
Δεν μπορούσες να ξεχάσεις!

Quote of the day

"Τhis doesn’t compare to the feel of your skin"

Το τηλέφωνο που δεν είμαι έτοιμη να πάρω

Ποτέ δε σταματά να είναι δύσκολο έτσι; Το έχω καταλάβει πλέον.
Σήμερα όμως, μέρες σαν αυτή γίνεται πιο έντονο.

Καθώς κοιτούσα τις επαφές στο κινητό μου έπεσα πάνω στη δική του. Του αγαπημένου Σ. Και κατά λάθος (;) πάτησα το κουμπί της κλήσης. Και αυτόματα πάτησα το κουμπί για να κλείσει η γραμμή γιατί 10 μήνες μετά δεν είμαι ακόμα έτοιμη να ακούσω τη φωνή που θα μου πει: "Ο αριθμός αυτός δε χρησιμοποιείται". 

Και κάπως έτσι αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν. Γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να τον ξαναπάρω πια τηλέφωνο. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι πως ήταν οι στιγμές μαζί του, τα γέλια και οι στιγμές που μου έδωσε τόση δύναμη.

Και τι δε θα έδινα σ' αυτό τον κόσμο, για μια μέρα ακόμα μαζί του. Για ένα ακόμα μεθύσι από αυτά τα όμορφα που κάναμε με το λευκό κρασί. Για ένα ακόμα αστείο και για να ακούσω μια φορά ακόμα το γέλιο του. Μια τελευταία φορά. 

Ίσως και για να πω ένα τελευταίο αντίο. Γιατί δεν το είπα ποτέ. Δεν ήξερα ότι θα σε χάσω έτσι ξαφνικά. Ποτέ δεν το περίμενα. Και ίσως να σου έλεγα και αυτά που με βαραίνουν από τη στιγμή που έφυγες. Πράγματα για τα οποία δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου αν και ξέρω πως εσύ το έχεις κάνει ήδη.

Το χρειάζομαι όμως. Να το ακούσω από εσένα. Αλλά ξέρω πως δεν μπορώ.

Για μια άλλη μια φορά θα επαναλάβω: "Και τι δε θα έδινα για μια ακόμα στιγμή μαζί σου".
 Λείπεις. 

The point of demons is not to silence them

"The point of demons is not to silence them. Silencing something does not make it go away, and nothing stays quiet forever. You must sprint, head first into your demons, look them straight in the eye, and say "I am the captain now." The point is to tell them who is boss. When you have thrived in and conquered your darkness, and the parts of yourself that you keep secret, you allow the light to radiate from your finger tips and blast the self loathing and desperation they inflict on your soul. You turn your demons into your lessons, you ace those suckers, and you live your life like the boss ass bitch that you are."

Britney Spears

Friendly gift

Τα δώρα έχουν την αξία που τους δίνουν οι άνθρωποι που στα χαρίζουν.
Ένα από τα πιο όμορφα και γλυκά δώρα που έχω λάβει ποτέ, το έλαβα σήμερα, από τη μία φίλη μου από εδώ (Καστοριά)- τη μαμά της βασικά- η οποία έδωσε στον καθένα από την παρέα ένα μπουκάλι με χειροποίητο λικέρ που φτιάχνει η ίδια και ένα πανέμορφο βάζο, διακοσμημένο από την ίδια με όμορφες κορδέλες & γεμάτο καραμέλες.
Πραγματικά ήταν μια πανέμορφη κίνηση και από τα πιο γλυκά δώρα που έχω λάβει !

Supernatural is back! #S10

Και επειδή η αγαπημένη μου σειρά επέστρεψε (και πολύ δυναμικά μπορώ να πω! ) βρήκα κάποιες φωτογραφίες που τις ανεβάζω εδώ, με αφορμή τα 10 χρόνια Supernatural!

Και το σήμα της φετινής σεζόν:

Ξέρεις τι θέλω;

Ξέρεις τι θέλω; να βρεθούμε ένα βράδυ..vα πιούμε…να πούμε οτι νιώθουμε και μετά αν μπορέσεις,φύγε!

Αν ο κόσμος μας ήταν ένα χωριό

Φτερά

Δεν μιλούσε ποτέ για την ζωή της. Ξεστόμιζε μοναχά μισοτελειωμένες ιστορίες. Για θυμωμένους ωκεανούς και άγρια άλογα. Κάθε φορά που έριχνε μπόρα ταξίδευε έως την αγαπημένη της παραλία. Ξάπλωνε στην άμμο και προσποιούνταν πως έχει φτερά. Κολυμπούσε στα παγωμένα νερά και προσπαθούσε να πνίξει τον άδειο θυμό της. Μάταια. Όσο θυμό και αν ξερνούσε, έβγαινε από την θάλασσα, και άλλον τόσο συναντούσε. Τα αποτυπώματα των φτερών της στην άμμο, δεν την άφηναν να ξεχάσει πόσο απεγνωσμένα ήθελε να ξεφύγει. Για χρόνια, τα μάτια της έριχναν δάκρυα πάνω από δυο φτερά, που δεν θα φόραγε ποτέ για να πετάξει.

Πηγή: tumblr.com

Happy Birthdayy!

Καταρχήν χρόνια πολλά για τα γενέθλια σου. Πολύ στεναχωριέμαι που δεν μπορώ και φέτος να τα περάσω μαζί σου. Αλλά η σχολή, καταλαβαίνεις...

Εύχομαι να έχεις μια ζωή υγεία, ευτυχία, πολλές επιτυχίες και ανθρώπους δίπλα σου που σε αγαπούν και αγαπάς.
Ακόμα, εύχομαι πάντα να πετυχαίνεις τους στόχους σου όποιοι και αν είναι αυτοί, όσο δύσκολοι και αν σου φαίνονται. Ξέρω πως θα τους καταφέρεις αν το βάλεις στο μυαλό σου. 

Θέλω να ξέρεις ότι θα είμαι πάντα εκεί για σένα, όσο μακρυά και αν είμαι και θα κάνω τα πάντα για να σε στηρίζω σε ότι χρειαστείς.
Είσαι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου και σου χρωστάω τα πάντα, ειλικρινά!

Δεν υπάρχουν λόγια για να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά.

Για όλες  τις όμορφες & δύσκολες στιγμές που έχουμε περάσει, για όλες τις φορές που ήσουν εκεί για μένα, για όσες φορές είδες μέσα από τα μάτια μου και ήξερες πως νιώθω, για όσες φορές με καταλαβαίνεις με ένα και μόνο βλέμμα και για όσες φορές ήσουν ο άνθρωπος που μιλούσα και τα έβγαζα όλα από μέσα μου.

 Είσαι ένας άνθρωπος που με κάνεις να βλέπω πολλά πράγματα με διαφορετική εκδοχή, που με κάνεις να βγάζω πολλά πράγματα από μέσα μου και πράγματα που δεν έχω πει σε κανέναν.  Γι’ αυτό το καλοκαίρι, για τις όμορφες στιγμές, για τα γέλια, για τις πιο στενάχωρες νύχτες, για τις ατέλειωτες συζητήσεις. Που είσαι πάντα δίπλα μου, που με στηρίζεις, που με κάνεις να βρίσκω φως στα αδιέξοδα!
Σ’ ευχαριστώ για τα πάντα!

Είσαι ένας ΥΠΈΡΟΧΟΣ άνθρωπος που σου αξίζουν μόνο μα μόνο τα καλύτερα και τίποτα λιγότερο!

Τέλος, εύχομαι να έχεις δίπλα σου πάντα τους ανθρώπους που σε εκτιμούν και σε αγαπάνε έτσι όπως είσαι... Και όσο για μένα θα είμαι πάντα μα πάντα εκεί !

Και σε παρακαλώ, κάτι τελευταίο. Κάνε μου μια χάρη. Μην αφήνεις αυτό το χαμόγελο να σβήνει ποτέ από το προσωπάκι σου. Γιατί πραγματικά αυτό το χαρούμενο προσωπάκι μου φτιάχνει τη διάθεση και είμαι σίγουρη πως τις ίδιες επιπτώσεις έχει και στους υπόλοιπους ανθρώπους δίπλα σου.

Χρόνια πολλά μικρό μου!

I’m always soft for you

I’m always soft for you, that’s the problem. You could come knocking on my door five years from now and I would open my arms wider and say ‘come here, it’s been too long, it felt like home with you."
    - Azra.T   “My Heart is Full of Open Windows"

Once in a lifetime kind of people

“The best kind of people are the ones that come into your life, and make you see the sun where you once saw clouds. The people that believe in you so much, you start to believe in you too. The people that love you, simply for being you. The once in a lifetime kind of people.”

It might have been...

 

 “Of all sad words of tongue or pen, the saddest are these, ‘It might have been”


—      John Greenleaf Whittier

Η δωρεά οργάνων δίνει ζωή στο Άγαλμα της Ελευθερίας

Δεν είναι απλός εθελοντισμός. Είναι η υπέρτατη πράξη ανθρωπισμού και πολιτισμού. Η δωρεά οργάνων αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του ιατρικού θαύματος της μεταμόσχευσης. Τώρα, μια νέα καμπάνια αφύπνισης για την αξία και τη σημασία της δωρεάς οργάνων τρέχει στα social media, με πρωταγωνιστή το Άγαλμα της Ελευθερίας και τον βραβευμένο με Όσκαρ σκηνοθέτη, Λορέν Βιτζ.

O άνθρωπος που επιμελήθηκε το animation «Mr. Hublot» αποφάσισε να συμμετάσχει ενεργά στο φιλμάκι «Long Live New York», της ομώνυμης πλατφόρμας, που μας καλεί να ενεργοποιηθούμε για ένα σκοπό ζωής. Ένα βίντεο-απάντηση στο φόβο, την αδιαφορία και την επιφυλακτικότητα.
Περισσότεροι από 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ανταποκριθεί μέχρι στιγμής στο κάλεσμά της και η προσπάθεια συνεχίζεται. Έχεις 90 δευτερόλεπτα; Τόσο διαρκεί το μήνυμα ανθρωπιάς που μεταφέρει με anime τρόπο o Λορέν Βιτζ. Δε χρειάζεται να σου συμβεί, για να καταλάβεις πως η δωρεά οργάνων είναι δώρο ζωής.

Πηγή: athensvoice.gr

October

Οκτώβρης παιδιά και κακά τα ψέμματα, μπήκαμε στον 10^ο μήνα του χρόνου, που σημαίνει μας απομένουν άλλοι δυο μήνες μέχρι να μπούμε στο νέο έτος.
Μπαίνουμε για τα καλά στο φθινόπωρο και πλησιάζουμε προς το χειμώνα (αν κρίνω από τον καιρό).
Το καλό με αυτό τον μήνα είναι ότι (πέρα από τη σχολή) ξεκινάνε και οι σειρές που τόσο λατρεύω! Μπαίνω σε πρόγραμμα :P
Σήμερα ήπια και τον πρώτο ζεστό καφέ για φέτος που σημαίνει πως το φθινόπωρο το πήρε και ο οργανισμός μου χαμπάρι πλέον...

Εύχομαι καλό μήνα σε όλους !