Εξομολογήσεις Αγνώστων VII

 Από το ιστολόγιο της Λίζας <3

Εσύ, το τσιγάρο μου

Άλλο ένα τσιγάρο για σένα.Τραβάω τζούρες με τα μάτια κλειστά και σκέφτομαι πως θα ήταν να είσαι εδώ.Δες με..δεν κάπνιζα και τώρα για την πάρτη σου τινάζω τη στάχτη στο τασάκι με τόση άνεση..φυσάω τον καπνό και τον παρομοιάζω με σένα..σε άφησα γίνεις ένα με μένα..μου έκανες κακό..και τώρα,σε αφήνω να φύγεις.. Και εσύ χάνεσαι στον αέρα..και μου αφήνεις μόνο την τσιγαρίλα. Σημάδι ότι σε κάπνισα και σήμερα.. Σημάδι ότι ο καπνός διαλυμένος στον αέρα δεν ξαναγίνεται τσιγάρο.. t.a. 

 

Πηγή: lifo.gr

Dear Best Friend: I LOVE YOU!

Δεν είναι πραγματικά το πιο όμορφο συναίσθημα να συνειδητοποιείς πόσο πολύ σ' αγαπούν οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου;

Αυτή την αίσθηση μου τη δίνουν οι φίλοι μου. Χθες που επέστρεψα από Καλαμάτα και ήρθα να εγκατασταθώ Αθήνα (για ακόμα μια φορά), ο κολλητός μου βρήκε χρόνο πριν βγει να έρθει από το σπίτι για να με δει έστω και λίγο.

Αυτή η αγκαλιά, αυτά τα γέλια που κάνουμε κάθε φορά που βρισκόμαστε, οι στιγμές που ζούμε, το ότι ήρθε έστω για ένα μισάωρο για να με δει, το ότι βγήκε από το ασανσέρ και έτρεξε να με σηκώσει αγκαλιά ακολουθώντας τη φράση: "Πάχυνες μου φαίνεται!" είναι όλα μα όλα για μένα πράγματα που μόνο κάποιος που σε νοιάζεται θα έκανε.

Σήμερα αποφασίσαμε να βγούμε για καφέ (άσχετο που καταφέραμε να βρούμε να κάτσουμε αφού διασχίσαμε σχεδόν όλη την Αθήνα) και βρήκαμε μια πολύ όμορφη καφετέρια σε στυλ κήπου όπου αναλύσαμε τα πάντα για όσο καιρό ήμασταν μακρυά και μιλούσαμε μέσω τηλεφώνου. Σήμερα τα είπαμε όλα αναλυτικότατα και οι ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε.

Ύστερα πήγα για ένα μισάωρο από το σπίτι του για να καθίσουμε. Είχα σκοπό να μείνω παραπάνω αλλά έπρεπε να επιστρέψω γιατί διαφορετικά δεν θα είχα πώς να μπω στο σπίτι αφού η αδερφή μου αποχώρησε για έξοδο.

Αυτές οι στιγμές, αυτές οι συζητήσεις σε κάνουν να αισθάνεσαι πως όταν κάποιος σ' αγαπάει και νοιάζεται για σένα & χρόνο θα βρει και όμορφες στιγμές θα σου χαρίσει.
Και είναι πραγματικά το πιο όμορφο συναίσθημα να νιώθεις ότι σ' αγαπούν και σε νοιάζονται!

It's a beautiful day

24.04

Η συγκεκριμένη μέρα ήταν μία από τις ομορφότερες για μένα. Αφού ξυπνήσαμε το πρωί έχοντας μαζέψει το σπίτι από τη γιορτή του μπαμπά, εγώ άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να μη φύγω σήμερα. Η μέρα μου ξεκίνησε με μια βόλτα στο κέντρο για καφέ με μια φίλη, ακολούθησε βόλτα στα μαγαζιά και έπειτα ήρθε σπίτι για να φάμε. Πριν το φαγητό εξάσκησε το επάγγελμά της (βλέπετε είναι φυσιοθεραπεύτρια) στην πλάτη μου και στον αυχένα μου προσφέροντας μου μια τέλεια αίσθηση και εμπειρία και μια αναζωογόνηση που την είχα ανάγκη.

Μετά το φαγητό λοιπόν, πήγαμε με το αυτοκίνητο τις μαμάδες μας για μάθημα Ιταλικών (οι ρόλοι αντιστράφηκαν) και εμείς πήγαμε μια βόλτα παραλία για παγωτό μέχρι να τελειώσουν. Αφού τις πήραμε μετά το μάθημα, πήγα βρήκα τους δικούς μου και πήγαμε για ψώνια.

Ευχαρίστησα τους δικούς μου για τα ψώνια που μου έκαναν, καθώς τα ψώνια-όλες οι γυναίκες ξέρουμε τα συναισθήματα που μας προκαλούν-με αναζωογόνησαν ακόμα περισσότερο.

Αφού καθίσαμε για καφέ συζήτησα με τους δικούς μου για διάφορα θέματα και όπως είχαμε στην καφετέρια τη θέα όλης της πλατείας της πόλης μου, ξαφνικά βλέπω την πλατεία να γεμίζει με ήρωες της Disney. Η τρέλα μου ξεκίνησε όταν είδα τον Donald και πραγματικά παρακάλεσα τον μπαμπά μου σαν μικρό παιδί να πάμε να με βγάλει φωτογραφία.

Όταν έβγαλα φωτογραφία με τον all time favourite character Donald, είχα ένα χαμόγελα όπως ακριβώς έχουν τα μικρά παιδάκια.

Το βράδυ κατέβηκε και η αδερφή μου και η μέρα ολοκληρώθηκε τόσο όμορφα όσο ξεκίνησε.

Αμέσως αμέσως νομίζω πως προστέθηκαν τρία χαρτάκια στο βαζάκι με τις όμορφες αναμνήσεις.

**P.S. το βαζάκι γεμίζει με μια ακόμα όμορφη στιγμή όταν μου ήρθε απάντηση από τον λατρεμένο μου Γιώργο από την εκπομπή του Alpha - World Party, για τα χρόνια πολλά που του είχα στείλει. Τη χαρά μου δεν σας την περιγράφω καν!

God I love you, Internet!

Η συγκεκριμένη φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο tumblr.com για όλους αυτούς που υποστηρίζουν πως στο βιασμό μιας κοπέλας, φταίει η κοπέλα για τα ρούχα που φορούσε ή ότι ήταν προκλητική ή οτιδήποτε τέτοιο.

Αυτή λοιπόν η φωτογραφία είναι η απάντηση για όλους αυτούς!

Mindfuck!

Χρόνια πολλά Μπαμπά!

Θέλω να ευχηθώ χρόνια πολλά στον υπέροχο μπαμπάκα μου που σήμερα έχει τη γιορτή του και με τον δικό του μοναδικό τρόπο μας έκανε να περάσουμε τέλεια στη δική του μέρα.

♥♥♥ Μπαμπά μου σου οφείλω τα πάντα. Σ' αγαπώ! Χρόνια πολλά ♥♥♥

Fighting like hell

17.04

Έπρεπε να παλέψω. Να παλέψω με νύχια και με δόντια για να βγω από αυτή την κατάθλιψη. Από αυτή την κατάσταση που με συνέθλιβε. Πάσχιζε με τα δόντια της να με ρημάξει και να σκίσει το δέρμα μου. Να με καταστρέψει. 

Εγώ έμεινα εκεί δυνατή να παλεύω να σηκωθώ και να ξεφύγω. Να σταθώ στα πόδια μου και να μπορέσω να ξαναγίνω πάλι όπως πριν. Το πρώτο κομμάτι το κατάφερα. Το δεύτερο το προσπαθώ ακόμα. 

Το να πολεμώ έτσι με μετέτρεψε σε αυτό που είμαι σήμερα. Σκληρή, δυνατή και με πίστη στον εαυτό μου. Λυγίζω αλλά δε σπάω πλέον. Κατάφερα να μαζέψω τα κομμάτια μου, να τα ενώσω και να τα κολλήσω. Οι ρωγμές υπάρχουν ακόμα και κάποιες φορές που φυσάει πολύ, μπαίνει ο αέρας ανάμεσα από τις ρωγμές και οι πληγές πονάνε. Αλλά εγώ δε σπάω πλέον. Έμαθα πως θα λυγίσω αλλά δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να σπάσει πάλι. Δεν το αξίζω.

Μετά από το τόσο διάστημα που μου πήρε για να συνέλθω και να σηκωθώ, δεν θα επιτρέψω να ξανασπάσω. Είμαι εδώ. Πάλεψα, βγήκα από τη μάχη αυτή ζωντανή. Με πολλές πληγές αλλά ζωντανή. Και αυτή η μάχη, αυτός ο πόλεμος με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.

Which people matter...

Depending

15.04

Και δεν μ’ αρέσει να βασίζομαι σε ανθρώπους. Μισώ όταν πρέπει να τους αποχωριστώ από τη ζωή μου. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας και εμείς μένουμε εκεί ακίνητοι να τους παρακολουθούμε καθώς «μπαινοβγαίνουν» στη ζωή μας.

Και εμείς άπραγοι. Ανήμποροι να αντιδράσουμε.

Φιλίες χρόνων, σχολικές φιλίες, φιλίες μοναδικές, σχέσεις, όλα μπορούν να διαλυθούν σε μία μόνο στιγμή.

Και εμείς τι κάνουμε όταν βασίζαμε όλο μας το «είναι» σε αυτό τον άνθρωπο; Πώς καταφέρνουμε να σηκωθούμε και να προχωρήσουμε τη ζωή μας; Πώς καταφέρνουμε να πορευόμαστε μόνοι μας; Να σταθούμε πάλι στα πόδια μας; Πώς;

Γι αυτό δεν μ’αρέσει να βασίζομαι σε ανθρώπους. Δεν θέλω να εξαρτώ τη δική μου ευτυχία πάνω σε κάποιον άλλο. Και όμως κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι το κάνουμε. Και όλοι φτάνουμε στο σημείο να δώσουμε όλο μας το είναι σε κάποιους ανθρώπους. Ένα κομμάτι που ποτέ δεν θα καταφέρουμε να πάρουμε πίσω.

Hello Darkness my old friend

14.04

 

-Dean Winchester, Supernatural

 Και έτσι είναι. Κρατάς μέσα σου το κομμάτι αυτό από το σκοτάδι σου και το αφήνεις να σε «τρώει» λίγο- λίγο κάθε φορά. Ακόμα και αν πιστεύεις πως έχεις ανακάμψει από την κατάσταση που βρίσκεσαι. Το σκοτάδι είναι εκεί και παραμονεύει. Δεν έφυγε ούτε και θα φύγει ποτέ.

Έχει δημιουργήσει ρωγμές στο σώμα σου, στο μυαλό σου και στην ψυχή σου που δεν πρόκειται να κλείσουν ποτέ. Σκέψου πως εσύ είσαι ένα φύλλο χαρτί. Και κάποιος σε τσαλακώνει και σε κάνει μπαλάκι. Ένα μπαλάκι σε μέγεθος μπάλας του πινγκ πονγκ. Όταν κάποιος το «ανοίξει» πάλι, το χαρτί είναι γεμάτο από γραμμές αλλοίωσης. Γραμμές που έχουν καταστρέψει ουσιαστικά το χαρτί. Όσο και να προσπαθήσεις να το ισιώσεις, δεν θα τα καταφέρεις. Πάντα θα υπάρχουν αυτές οι γραμμές που θα προδίδουν πως υπέστη αλλοίωση. 

Έτσι και το σκοτάδι σου. Όσο και να προσπαθήσουν να σε φτιάξουν και να σε διορθώσουν, το σκοτάδι σου θα ναι πάντα εκεί. Σ’ αυτές τις ρωγμές του μυαλού σου, σ’ αυτές τις γραμμές του σώματος σου, σε αυτά τα κενά της ψυχής σου. Το σκοτάδι είναι εκεί. 

Ποτέ δεν θα καταφέρεις να είσαι τελείως καλά. Πάντα θα μένει κάτι πίσω να σε στοιχειώνει. Το σημαντικό είναι να μάθεις να ζεις με αυτό και να μην το αφήνεις να σε καταστρέφει. Πρέπει να το αποδεχθείς. Ξέρεις πως προσπαθεί να σε καταστρέψει αλλά όσο πιο πολύ το καταλαβαίνεις τόσο καλύτερα μαθαίνεις να το αντιμετωπίζεις. 

Δυστυχώς δεν πρόκειται να φύγει από μέσα σου. Μάθε λοιπόν να ζεις με αυτό.

Σωσίβια Λέμβος

11.04

Και τι γίνεται όταν στη ζωή σου συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις ξεπεράσει καταστάσεις που είχες αφήσει πίσω; Όταν θεώρησες ότι έχεις προχωρήσει αλλά το μόνο που έχεις καταφέρει είναι μια τρύπα στο νερό; Όταν τους φίλους σου τους έπειθες τόσο εύκολα όσο και τον εαυτό σου πως είσαι εντάξει και πως αυτή η κατάσταση έχει ξεπεραστεί; 

Και όμως. Είμαι ακόμα εδώ. Σ’ αυτή την κατάσταση που με πνίγει και με κάνει να ξυπνάω μελαγχολικά.

Όταν η θλίψη επιστρέφει. 

Όταν αρχίζεις και σκέφτεσαι καταστάσεις που δεν μπορούν να γίνουν. 

Όταν θες να επιτρέψεις στον εαυτό σου μια μουντή μέρα αλλά όχι δύο και τρεις. Και όταν αυτές οι μέρες ξεπερνούν τις τρεις. 

Και όταν η θλίψη και η μελαγχολία συνεχίζονται τότε τα βάζω με τον εαυτό μου. Πάλι.

Και ποιος φταίει αν όχι εγώ η ίδια που επιτρέπω αυτή την κατάσταση; Και να κλείνομαι και να μελαγχολώ και να μην βρίσκω διαφυγή. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Και να θέλω να ξεσπάσω σε κλάματα και δεν μπορώ. Και θέλω να μείνω μόνη μου να πνιγώ στις σκέψεις μου & πάλι δεν μπορώ.

Και δεν αντέχω. Νιώθω να πνίγομαι. 

Νιώθω πως βρίσκομαι σε μια θάλασσα που τόσο λατρεύω. Και αυτή με πνίγει. Γιατί παρόλο που την αγαπώ, εγώ δεν ξέρω κολύμπι. Και πώς να σωθείς από κάτι τέτοιο; Κανένα σωσίβιο και καμία βάρκα δίπλα μου. Το μόνο που μου απομένει; Η πίστη στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω. Και θέλω να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό ότι θα τα καταφέρω.

Johnny Cash the one and only

10.04

Πόσο πιο δύσκολο μπορεί να γίνει; Ίσως συνειδητοποιώ πως δεν σε έχω ξεπεράσει. Και πότε θα καταφέρω να το κάνω; Και αντί να κάθομαι και να στεναχωριέμαι για την νέα κατάσταση που βρίσκομαι, αδιαφορώ παντελώς. Και σκέφτομαι εσένα πάλι. Και διαβάζω δικά σου μηνύματα πάλι. Και θέλω να σου μιλήσω. Πάλι.

Και χθες που σε είδα όλος ο κόσμος έσβησε από δίπλα μου. Ένιωσα πάλι εκείνο το τρέμουλο που είχα ξεχάσει πως τα νιώθω όταν σε βλέπω. Και ούτε καν με κοίταξες. Και για άλλη μια φορά δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Και σκεφτόμουν να σου στείλω αλλά έπειτα σκέφτομαι τη δική μου αξιοπρέπεια που μπροστά σου την έχω χάσει όλη. Κι όμως αυτή η ελάχιστη που μου έχει απομείνει υπερίσχυσε και με έπεισε να μη σου στείλω. Γιατί αν σου έλειπα και αν ήθελες θα μου έστελνες εσύ.

Και εσύ περνάς καλά και με ξεχνάς. Εγώ όμως δεν μπορώ να ξεχάσω εσένα. Και τώρα τι κάνουμε;

Και θα την πω την αμαρτία μου, χθες το βράδυ που σε είδα μου φάνηκες πιο όμορφος από ποτέ. Και είδα αυτό το χαμόγελο σου μετά από τόσο καιρό που τόσο μου χε λείψει. Και να τώρα το σκέφτηκα και κύλησε το πρώτο δάκρυ στο πρόσωπό μου. Θεέ μου πόσο καιρό έχω να κλάψω και μάλιστα για σένα. 

Πότε θα συνειδητοποιήσω ότι δεν σε έχω ξεπεράσει; Πως αν μου έλεγες «έλα να ξαναπροσπαθήσουμε» δεν θα το σκεφτόμουν δεύτερη φορά και θα χωνόμουν στην αγκαλιά σου. Σ’ αυτή που έβρισκα πάντα ασφάλεια. Σ’ αυτή που προσπάθησα να αντικαταστήσω. Και αυτά τα μάτια που όσο και να ψάχνω δεν βρίσκω ίδια.

Πραγματικά μου λείπεις και στο λέω μετά από τόσο καιρό ξανά. Ή μάλλον το λέω στον εαυτό μου. Αυτό που προσπαθούσα να κρύψω και από μένα την ίδια. 

Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που είπα και μου πε «Σ’ αγαπώ». Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που αγάπησα και δεν ξέρω πώς να σε ξεπεράσω.