15.04
Και δεν μ’ αρέσει να βασίζομαι σε ανθρώπους. Μισώ όταν
πρέπει να τους αποχωριστώ από τη ζωή μου. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις
ζωές μας και εμείς μένουμε εκεί ακίνητοι να τους παρακολουθούμε καθώς
«μπαινοβγαίνουν» στη ζωή μας.
Και εμείς άπραγοι. Ανήμποροι να αντιδράσουμε.
Φιλίες χρόνων, σχολικές φιλίες, φιλίες μοναδικές, σχέσεις,
όλα μπορούν να διαλυθούν σε μία μόνο στιγμή.
Και εμείς τι κάνουμε όταν βασίζαμε όλο μας το «είναι» σε
αυτό τον άνθρωπο; Πώς καταφέρνουμε να σηκωθούμε και να προχωρήσουμε τη ζωή μας;
Πώς καταφέρνουμε να πορευόμαστε μόνοι μας; Να σταθούμε πάλι στα πόδια μας; Πώς;
Γι αυτό δεν μ’αρέσει να βασίζομαι σε ανθρώπους. Δεν θέλω να
εξαρτώ τη δική μου ευτυχία πάνω σε κάποιον άλλο. Και όμως κάποια στιγμή στη ζωή
μας όλοι το κάνουμε. Και όλοι φτάνουμε στο σημείο να δώσουμε όλο μας το είναι
σε κάποιους ανθρώπους. Ένα κομμάτι που ποτέ δεν θα καταφέρουμε να πάρουμε πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου