Πόσο πιο δύσκολο μπορεί να γίνει; Ίσως συνειδητοποιώ πως δεν
σε έχω ξεπεράσει. Και πότε θα καταφέρω να το κάνω; Και αντί να κάθομαι και να
στεναχωριέμαι για την νέα κατάσταση που βρίσκομαι, αδιαφορώ παντελώς. Και
σκέφτομαι εσένα πάλι. Και διαβάζω δικά σου μηνύματα πάλι. Και θέλω να σου
μιλήσω. Πάλι.
Και χθες που σε είδα όλος ο κόσμος έσβησε από δίπλα μου.
Ένιωσα πάλι εκείνο το τρέμουλο που είχα ξεχάσει πως τα νιώθω όταν σε βλέπω. Και
ούτε καν με κοίταξες. Και για άλλη μια φορά δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Και
σκεφτόμουν να σου στείλω αλλά έπειτα σκέφτομαι τη δική μου αξιοπρέπεια που
μπροστά σου την έχω χάσει όλη. Κι όμως αυτή η ελάχιστη που μου έχει απομείνει
υπερίσχυσε και με έπεισε να μη σου στείλω. Γιατί αν σου έλειπα και αν ήθελες θα
μου έστελνες εσύ.
Και εσύ περνάς καλά και με ξεχνάς. Εγώ όμως δεν μπορώ να
ξεχάσω εσένα. Και τώρα τι κάνουμε;
Και θα την πω την αμαρτία μου, χθες το βράδυ που σε είδα μου
φάνηκες πιο όμορφος από ποτέ. Και είδα αυτό το χαμόγελο σου μετά από τόσο καιρό
που τόσο μου χε λείψει. Και να τώρα το σκέφτηκα και κύλησε το πρώτο δάκρυ στο
πρόσωπό μου. Θεέ μου πόσο καιρό έχω να κλάψω και μάλιστα για σένα.
Πότε θα συνειδητοποιήσω ότι δεν σε έχω ξεπεράσει; Πως αν μου
έλεγες «έλα να ξαναπροσπαθήσουμε» δεν θα το σκεφτόμουν δεύτερη φορά και θα χωνόμουν
στην αγκαλιά σου. Σ’ αυτή που έβρισκα πάντα ασφάλεια. Σ’ αυτή που
προσπάθησα να αντικαταστήσω. Και αυτά τα μάτια που όσο και να ψάχνω δεν βρίσκω
ίδια.
Πραγματικά μου λείπεις και στο λέω μετά από τόσο καιρό ξανά.
Ή μάλλον το λέω στον εαυτό μου. Αυτό που προσπαθούσα να κρύψω και από μένα την
ίδια.
Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που είπα και μου πε «Σ’ αγαπώ».
Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που αγάπησα και δεν ξέρω πώς να σε ξεπεράσω.
Συνέχισε να το παίρνεις "εγωιστικά". Άδραξε την αξιοπρέπεια που σου έχει απομείνει -όση δεν σκότωσες για εκείνον- και κρατήσου γερά από εκείνη κάθε φορά που αισθάνεσαι στα πρόθυρα ενός ακόμη ολισθήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αξιοπρέπεια σου θα πρέπει να γίνει ο ανεκτίμητος θησαυρός σου, τον οποίο έχεις καθήκον να προστατεύσεις με όλο σου το είναι. Αν καταφέρεις να τηρήσεις αυτόν τον "κανόνα", έχεις ήδη διανύσει τη μισή διαδρομή μέχρι τη γραμμή τερματισμού: τη στιγμή που πραγματικά θα τον ξεπεράσεις.
Οι πρώτες αγάπες είναι οι πιο δύσκολες να ξεπεραστούν, γιατί δεν αρκεί να ξεπεράσεις μόνο το άτομο, πρέπει να ξεπεράσεις το μέχρι τότε πρωτόγνωρο συναίσθημα... Συχνά, τα πράγματα περιπλέκονται επειδή η ανάμνηση που πονάει πιο πολύ είναι το άτομο που ήσουν τότε εσύ -ο ευτυχισμένος, ανέμελος εαυτός σου που σού έλειψε. Πολλές φορές, μάλιστα, φτάνουμε στο σημείο να ξεπεράσουμε το άτομο αλλά να μην ξεπεράσουμε την ανάμνηση..
Κρίνοντας απ' τα λεγόμενά σου -καθώς λες ότι και σήμερα να γυρνούσε εσύ θα δεχόσουν- εσύ δεν έχεις φτάσει ακόμη σ' εκείνο το σημείο, αλλά το αναφέρω, έτσι, σαν μια αφηρημένη ιδέα -καθώς είναι η οδός στην οποία διαμένω πλέον εγώ όσον αφορά τον δικό μου "the one that got away".
Αυτό σαν κατάσταση είναι κομμάτι δύσκολο κάποιες στιγμές -κυρίως όταν είσαι σε μια φάση που δεν τα πας και πολύ καλά με τον τωρινό εαυτό σου- και περίπλοκο να το εξηγήσεις σε κάποιον άλλο, μα είναι και κάτι στιγμές που μοιάζει αρκετά στην πολυπόθητη λήθη...
Πολυλογώ και χάνω την ουσία, όμως. Το θέμα είναι ότι -σχεδόν αποκλειστικά- τα κλισέ έχουν δίκιο. Ο έρωτας με έρωτα περνάει. Για την ακρίβεια, μ' έναν έρωτα ίδιας ή μεγαλύτερης έντασης. Καλά τα χλιαρά φλερτ -σε βοηθούν να μη μένεις στάσιμη- αλλά το "the real thing" είναι που σε βοηθά πραγματικά.
Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να ξέρει πότε και πόσες ακόμη φορές θα ερωτευτεί στη ζωή του, κάτι που από μόνο του δε φαντάζει και πολύ αισιόδοξο..
Έχω μια θεωρία, όμως... Ίσως -λέω μια σκέψη τώρα- ο μεγάλος έρωτας που όλοι υμνούν με τόσο ζήλο, ο περιβόητος "επόμενος" να ήταν πάντα εκεί. Ίσως ο μεγάλος έρωτας που θα σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Προτάσσοντας τη δική σου υγεία(καλώς ή κακώς υγεία χωρίς συναισθηματική ισορροπία δεν "παίζει"), μπορεί να βρεις τη διέξοδο που χρειάζεσαι. Κανείς δεν έχασε θέτοντας την αξιοπρέπειά του ως προτεραιότητα.
Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην αξιοπρέπεια γλυκούλα...σκέψου και λίγο "εγωιστικά", διεκδίκησε με ζήλο το σεβασμό που σου αξίζει -εν ανάγκη επέτρεψε στον εαυτό σου να θυμώσει, δεν κάνει κακό- Επέμεινε σε αποφάσεις που πονάνε, μα ξέρεις ότι είναι σωστές. Κάντο για το καλό σου. Και -πού ξέρεις;- ίσως μια μέρα το πιστέψεις κι εσύ και προχωρήσεις στ' αλήθεια....
(σεντονοσχόλιο έγραψα πάλι)
ΔιαγραφήΚαταρχήν σε ευχαριστώ για όλο σου το σχόλιο Λίζα! Πραγματικά σε ευχαριστώ <3
ΔιαγραφήΌση αξιοπρέπεια έχει μείνει πιστεύω δεν πρέπει να χαθεί. Και αυτό λέω συνέχεια και πιστεύω καταφέρνω και τηρώ των "κανόνα".
Επίσης, θα συμφωνήσω με το κομμάτι που λες πως δεν αρκεί να ξεπεράσεις το άτομο. Κάποιες φορές που το σκέφτομαι ξέρω πως η συμπεριφορά του σε κάποιες καταστάσεις δεν ήταν η καλύτερη και πως οι πράξεις του αναιρούσαν τα λεγόμενά του. Ξέρω όμως πως σαν ιδέα μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να τον ξεπεράσω.
"The one that got away". Κάπως έτσι...
"Έχω μια θεωρία, όμως... Ίσως -λέω μια σκέψη τώρα- ο μεγάλος έρωτας που όλοι υμνούν με τόσο ζήλο, ο περιβόητος "επόμενος" να ήταν πάντα εκεί. Ίσως ο μεγάλος έρωτας που θα σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Προτάσσοντας τη δική σου υγεία(καλώς ή κακώς υγεία χωρίς συναισθηματική ισορροπία δεν "παίζει"), μπορεί να βρεις τη διέξοδο που χρειάζεσαι. Κανείς δεν έχασε θέτοντας την αξιοπρέπειά του ως προτεραιότητα.
Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην αξιοπρέπεια γλυκούλα...σκέψου και λίγο "εγωιστικά", διεκδίκησε με ζήλο το σεβασμό που σου αξίζει -εν ανάγκη επέτρεψε στον εαυτό σου να θυμώσει, δεν κάνει κακό- Επέμεινε σε αποφάσεις που πονάνε, μα ξέρεις ότι είναι σωστές. Κάντο για το καλό σου. Και -πού ξέρεις;- ίσως μια μέρα το πιστέψεις κι εσύ και προχωρήσεις στ' αλήθεια...."
Ντάξει τι να πω για τη συγκεκριμένη παράγραφο <3
Σε ευχαριστώ πραγματικά και σου λέω πως όσο δύσκολο και να μου φαίνεται κάποιες μέρες μέσα μου και να με πνίγει, δεν το αφήνω να με επιρρεάζει τόσο πολύ όσο πριν. Είμαι πολύ καλύτερα στο συγκεκριμένο θέμα, την αξιοπρέπεια μου την κρατάω για μένα και μόνο και έχω περισσότερο εγωισμό και πίστη σε μένα :*
Έτσι είναι γλυκούλα, η ανάμνηση του συναισθήματος είναι χειρότερη κι από το ίδιο το συναίσθημα... Πιο δύσκολη να ξεπεραστεί, γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με το άλλο άτομο αλλά και με το πώς ένιωθες εσύ μ' εκείνο το άτομο.
ΔιαγραφήΤο να ξεπεράσεις κάποιον δεν είναι αγώνας ταχύτητας, είναι μαραθώνιος. Θέλει επιμονή και υπομονή. Τρέχεις με μια σταθερή ταχύτητα μέχρι να διανύσεις όλη τη διαδρομή. Όσο πλησιάζεις στο στόχο σου, τόσο καλύτερα θα χειρίζεσαι την όλη κατάσταση και τα συναισθήματά σου.
Κι εσύ καλή μου τρέχεις στο δικό σου μαραθώνιο. Σκέψου από πού ξεκίνησες και πού έχεις φτάσει(τα γραπτά σου μόνο να συγκρίνεις τότε και τώρα θα δεις τη διαφορά). Το λες κι εσύ η ίδια ότι δεν το αφήνεις πλέον να σε επηρεάζει τόσο όσο πριν. Συνέχισε να κρατάς την αξιοπρέπειά σου σαν φυλαχτό και να είσαι σίγουρη ότι μια μέρα θα διασχίσεις τη γραμμή του τερματισμού.
Είναι ολοφάνερο ότι βάζεις τα δυνατά σου να γίνεις καλύτερα και, σου μιλώ ειλικρινά , τα πας πολύ καλά! Συνέχισε την προσπάθεια :*
Ακριβώς Λιζάκι! Ίσως είναι και η "θεοποίηση" που κάνουμε στο άτομο λόγω των συναισθημάτων που μας έχουν δημιουργηθεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσχύει... Νιώθω πολύ καλύτερα σε σχέση με καιρό πριν, μέχρι και μήνες πριν μπορώ να πω. Όσο περνάει ο καιρός νιώθω πολύ καλύτερα. Υπάρχουν μέρες που δεν με απασχολεί καθόλου αλλά έρχονται και εκείνες που θα με κάνουν να το σκέφτομαι και με το παραπάνω. Το καλό σε αυτό το γεγονός είναι ότι πλέον αυτές οι μέρες, όσο περνάει ο καιρός λιγοστεύουν.
Ξέρω πως είμαι καλύτερα, αλλά δεν παύει να είναι ένα θέμα που με "στιγμάτησε". Και όπως και να το κάνεις ακόμα και αν δεν είναι για το άτομο, το συγκεκριμένο συναίσθημα δεν το έχω ξανανιώσει και ούτε θα ήθελα...
Χαίρομαι πάντως που είμαι καλύτερα, που έχω περισσότερο εγωισμό και μεγαλύτερη αξιοπρέπεια σε σχέση με πριν...
Και σε ευχαριστώ για όλα... <3
Έτσι είναι αυτές οι "πληγές", σαν παλιά τραύματα σε σακατεμένα από πτώσεις γόνατα..ο χρόνος τις γιατρεύει, μα όχι τελείως. Μένει πίσω μια μικρή ουλή ή ένας πόνος που σε ταλαιπωρεί σε ανύποπτο χρόνο -κυρίως πριν βρέξει. Μα μέχρι να ξανάρθει η στιγμή που θα νιώσεις ξανά εκείνο το γνώριμο "τσίμπημα", δεν το σκέφτεσαι καν ότι κάποτε είχες πέσει κι είχες χτυπήσει το γόνατό σου.
ΔιαγραφήΧαίρομαι που νιώθεις καλύτερα <3
"σε ταλαιπωρεί σε ανύποπτο χρόνο -κυρίως πριν βρέξει." Αυτό!
Διαγραφή<3