Κάποτε γνώρισα μια λίμνη...

Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να βλέπεις το χώρο σου, το όλο-δικό σου σπίτι μαζεμένο σε κουτιά και ουσιαστικά άδειο. Όλο αυτό σου δημιουργεί έναν κόμπο στο στομάχι-το λιγότερο. 

Για τέσσερα χρόνια, είχες το σπίτι σου, αυτό που αποκαλούσες δικό σου. Εκεί μέσα έζησες τις μοναδικές σου στιγμές, στιγμές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Εκεί έγιναν τα καλύτερα μεθύσια, εκεί τα καλύτερα παιχνίδια, τα πιο δυνατά γέλια με την καλύτερη παρέα. 

Στην πόλη αυτή δημιούργησα μια δεύτερη οικογένεια. Η Καστοριά έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Και η παρέα μου τα αδέρφια μου. Μαζί κλάψαμε, περάσαμε δύσκολες ή περίεργες στιγμές, γελάσαμε, κάναμε "ρεζίλι" ο ένας τον άλλον αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό και γενικά ξεπεράσαμε πολλά όριά μας. 

Τώρα, μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια πρέπει να αποχαιρετήσω αυτή την καθημερινότητα. Να πω αντίο στην πόλη και στην παρέα που «βρήκα» τον εαυτό μου. Που διαμόρφωσα τη δική μου προσωπικότητα. Να πω αντίο στο πρώτο δικό μου σπίτι. Στους τοίχους που με στήριζαν όταν γυρνούσα ζαλισμένη από το ποτό, στην κουζίνα που υπέστη όλα τα μαγειρικά μου πειράματα, στο δωμάτιο μου με το υπέροχο κρεβάτι. Στο σαλόνι που περάσαμε τις πιο όμορφες στιγμές…

Πώς το κάνεις αυτό;

Τις τελευταίες μέρες δεν αισθανόμουν καλά που έβλεπα το σπίτι σε μια κατάσταση γεμάτο κουτιά. Την τελευταία μέρα λοιπόν, που οι κούτες μπήκαν στο αυτοκίνητο, το σπίτι έμεινε άδειο. Και εκεί είναι που σε πιάνουν τα κλάματα. Που θες να φύγεις από εκεί μέσα γιατί παύει να είναι το σπίτι που σε στέγασε. Αυτόματα γίνεται ένα σπίτι ξένο. Οι τοίχοι όμως κρατούν αυτά που πέρασες... Έτσι δεν είναι;

Η πόλη δεν θα είναι ποτέ ίδια όταν ξαναγυρίσω. Η καθημερινότητα σ’ αυτή την πόλη τελείωσε. Κι όμως αυτή η πόλη κρύβει σε κάθε της στενό δικές μας αναμνήσεις…