12.09
Και σήμερα έκλεισα την πόρτα στον κολλητό μου. Όχι με την κακή έννοια αλλά με την έννοια ότι έφυγε. Επιστρέφει Αθήνα.
Δεν μπορώ να τον αποχωρίζομαι. Πλέον θα έπρεπε να μου γίνει συνήθεια αφού βρισκόμαστε αρκετές φορές αλλά για ακόμα μια φορά, αφού έκλεισα την πόρτα, έβαλα τα κλάματα.
Και δεν είναι ότι θα τον δω πάλι το Φλεβάρη. Είναι ότι θα τον δω σε δύο εβδομάδες περίπου. Και με παρακάλεσε να πάω Αθήνα στα γενέθλιά του αλλά δεν μπορώ. Είναι το επόμενο σαββατοκύριακο, τελευταίας εβδομάδας εξεταστικής (γαμώτο!) και έχω ήδη κλείσει αεροπορικά για Αθήνα. Θα ήθελα τόσο πολύ όμως να ήμουν εκεί.
Επίσης σκέφτομαι το δώρο που θα του κάνω. Θέλω να είναι ιδιαίτερο και ακόμα δεν έχω βρει κάτι κατάλληλο.
Πάντως είναι από τους λίγους ανθρώπους που νιώθω τέτοια σύνδεση και όπως και να το κάνω, η δική του γνώμη μετράει πολύ για μένα.
Γενικά το έχω πει πάρα πολλές φορές και είναι ένας από τους ανθρώπους που εμπιστεύομαι και νιώθω άνετα να του μιλήσω για πάρα πολλά πράγματα. Όπως και εκείνος θα το κάνει σε μένα για ότι τον απασχολεί.
Οι καλύτερες στιγμές αυτής της εξεταστικής εξάλλου ήταν μαζί του. Το σπίτι που μένουμε όλοι μαζί έχει ένα παραθυράκι που σκαρφαλώνεις και μπορείς να κάτσεις σε ένα πεζουλάκι όπου και βλέπεις έξω.
Όταν λοιπόν οι άλλες δύο της παρέας έπεφταν για ύπνο (και το έκαναν νωρίς νωρίς-βλέπε 11 ή 12 η ώρα) εμείς τους κλείναμε την πόρτα, κλείναμε τα φώτα, παίρναμε τα τσιγάρα και καθόμασταν εκεί, στο αγαπημένο μας σημείο. Και εκεί ακριβώς ήταν που έβγαιναν ένα σωρό πράγματα από μέσα μας. Εξομολογήσεις, γέλια και ένα σωρό άλλα.
Είναι ένα πανέμορφο συναίσθημα και ίσως να είναι και αυτό που θα μου λείψει περισσότερο από την παραμονή μας στην εξεταστική εδώ.
Δεν είναι υπέροχο να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου