Somewhere like Thessaloniki

 12.10

Μια εβδομάδα έφυγε χωρίς να την καταλάβω. Ένα σπίτι γέμισε κόσμο, γέλια, φωνές και πολύ φαγητό! 

Η εβδομάδα αυτή που πέρασε, ήταν η εβδομάδα άφιξης φίλων μας. Φιλοξενήσαμε τη μία φίλη μας από Καλαμάτα, η οποία έμεινε μία εβδομάδα και μαζί της πήγαμε σε πολλά μέρη, μέρη που δεν είχα πάει ούτε εγώ όσες φορές και αν έχω έρθει Θεσσαλονίκη. 

Είχαμε τα πειράγματα, τα γέλια και ξαφνικά γεννήθηκε ένα δεύτερο καλοκαίρι, παρόμοιες στιγμές με αυτό που πέρασε και το μόνο που άλλαζε ήταν η τοποθεσία. 

Ακόμα, έκανε την άφιξη του ο κολλητός μου που ήθελε τόσο πολύ να έρθει και τελικά τα κατάφερε. 

Την Πέμπτη το μεσημέρι έκανε την άφιξη του και πήγαμε να τον παραλάβουμε από τα ΚΤΕΛ-εγώ με την Καλαματιανή μας φίλη- και όπως καταλαβαίνετε είχαμε αγκαλιές – φιλιά και όλα τα συναφή γιατί μου είχε λείψει, καθώς είχα να τον  δω από τη μέση της εξεταστικής. 

Οι υπόλοιπες μέρες έγιναν αυτόματα ακόμα καλύτερες, καθώς ταιριάξαμε τόσο πολύ σαν παρέα όλοι μαζί που τα γέλια και τα αστεία διπλασιάστηκαν, οι εξόδοι μας έγιναν ακόμα καλύτεροι και γενικότερα κάναμε ξενύχτια που δεν είχαμε κάνει τις προηγούμενες μέρες. 

Πέμπτη βράδυ λοιπόν, αλλάξαμε δύο μαγαζιά για ποτό και δεν βάλαμε «κώλο» κάτω από το χορό. Χορέψαμε όλοι ξένα αλλά και ελληνικά και αν και τα πόδια μας είχαν πρηστεί το ξημέρωμα, δεν έφυγε με τίποτα το χαμόγελο από τα χείλη μας μέχρι που πέσαμε για ύπνο. 

Αυτές οι μέρες ήταν τόσο όμορφες για όλους μας, περάσαμε τόσο ωραία και όταν ήρθε το Σάββατο, η στιγμή να αποχαιρετίσω τον κολλητό μου στις γραμμές του τρένου για Αθήνα, του έδωσα μια τόσο σφιχτή αγκαλιά και μόλις μπήκα στο αστικό λεωφορείο έβαλα τα κλάμματα. 

Το χω πει κάμποσες φορές ότι το συγκεκριμένο άτομο δυσκολεύομαι να το αποχωριστώ. Οι μέρες μαζί του περνούν τόσο γρήγορα και όταν έρχεται η στιγμή να φύγει νιώθω πως δεν τον έχω χορτάσει.

Γύρισα σπίτι, ξάπλωσα στον καναπέ που κοιμόμασταν μαζί τις δύο τελευταίες μέρες και φτιάχναμε σπηλιές, παίζαμε, χτυπιόμασταν, με έριχνε κάτω από το κρεβάτι, με ξυπνούσε βάναυσα και ξάπλωσα εκεί (έχοντας κοιμηθεί μόνο 2 ώρες) και κοιμήθηκα αγκαλιά με το μαξιλάρι μου όπως πάντα και τα χαρτομάντηλα  δίπλα.

Την Κυριακή έπρεπε να αποχωριστούμε και την άλλη φίλη μας από την Καλαμάτα και τη συνοδεύσαμε στο αεροπλάνο μαζί με την τέταρτη της παρέας που επέστρεψε από Κομοτηνή με την μαμά της από το σπίτι του αδερφού της (πρωτοετής βλέπετε) και καθήσαμε όλοι μαζί στη καφετέρια του αεροδρομίου μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουν (με καθυστέρηση 1 ώρας).

Αυτή η εβδομάδα ήταν μοναδική. Είχε τόσο όμορφες στιγμές και με τη συγκάτοικο μας φάνηκε τόσο περίεργο που ξαφνικά μείναμε πάλι οι δυο μας. 

Το σίγουρο είναι ότι τις στιγμές αυτές τις χαρήκαμε και με το παραπάνω!

Life and Death

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ…

κραταω σημειωσεις.
οχι για να θυμαμαι,αλλα για να μην ξεχναω.
ειναι ομως κατι στιγμες που οσο και να θες δεν ξεχνιουνται.
και ας μην εχουν σημειωθει.

μεσημερι με βροχη.
στην πλατεια στιβαγμενοι ανθρωποι μιας αλλης πραγματικοτητας.
στα ματια τους φαινονται εικονες που κουβαλανε μαζι τους.
μα δεν μπορεις να καταλαβεις τι δειχνουν.
αλλαζουν με μεγαλη ταχυτητα αναμεσα σε καθε ανοιγοκλειμα του ματιου.

και λιγο πιο περα αυτη.
απο τα δικα της ματια δεν περνανε εικονες.
ειναι μονο δακρυσμενα.
κλαιει για αυτα που εχουν δει,που βλεπουν και που θα δουν οι αλλοι…
για τις εικονες που θα ενωθουν με τις υπολοιπες.
κλαιει για αγνωστους.
δεν μπορει να διαλεξει εναν για να συμπονεσει.
μοιραζει το δακρυ της για ολους.

αυτη την στιγμη δεν θα χρειαστει να την θυμηθω γιατι δεν προκειται να την ξεχασω…
ειναι μια υπενθυμιση για το τι σημαινει ζωη.

πλατεια βικτωριας.
σεπτεμβριος 2015
κατασκηνωση προσφυγων

Πηγή: pedioa.wordpress.com

Try {

Οι προγραμματιστές σας συμβουλεύουν:

Walking on streets

05.10

Τι πιο όμορφο από μια βραδινή βόλτα στην Αθήνα; 

Δυο μερες μετά την πανσέληνο (την ματωμένη-κόκκινη πανσέληνο όπως την αποκαλούσαν), περπατήσαμε από Μοναστηράκι-Θησείο-Πλάκα-Ακρόπολη-Σύνταγμα μαζί με φίλους. Η βόλτα ήταν τόσο όμορφη, με το φεγγάρι να φαντάζει δυο βήματα από εμάς και η παρέα ακόμα πιο όμορφη που δεν καταλάβαμε πώς περπατήσαμε τόσο πολύ. 

Είχε κάτι το ιδιαίτερο εκείνο το βράδυ σ' αυτή τη μαγεμένη πόλη. Κάτι διαφορετικό. Κάτι που με έκανε να νιώσω εκείνο το βράδυ από τις ομορφότερες στιγμές της χρονιάς.

Roomates

04.10

Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να συγκατοικείς με την κολλητή σου; Με τον άνθρωπο που νιώθεις τόσο κοντά του; Με τον άνθρωπο που θεωρείς το άλλο σου μισό; 

Και ναι! Και αυτό πραγματοποιήθηκε από το bucket list! Κατοικία μου πλέον η Θεσσαλονίκη και συγκάτοικος η κολλητή μου. 

Είναι τόσο υπέροχες όλες οι στιγμές μέσα στο σπίτι, τόσο μοναδικές και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικές! Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά αλλά είναι ένα πανέμορφο συναίσθημα. 

Εύχομαι πραγματικά, όσοι έχετε σκεφτεί να το κάνετε με τους δικούς σας κολλητούς κάποια στιγμή στη ζωή σας, το συνιστώ! Όλα μοιάζουν πιο όμορφα σε μια τέτοια συγκατοίκηση!

30 SECONDS TO MARS

04.10.

Πώς μπορείς να περιγράψεις τη χαρά ότι πετάχτηκες σε κάποιον άλλο πλανήτη έστω και για μία-μιάμιση ώρα; 

Όχι όχι, δεν μιλάω για υπερβολές. Μιλάω για τη συναυλία των Thirty Seconds to Mars που κυριολεκτικά μας πέταξαν στον ουρανό και μας γύρισαν πίσω. 

Έτοιμες, πανέτοιμες για τη συναυλία, είπαμε να μη "στηθούμε" από το πρωί έξω από τη Μαλακάσα αλλά να πάμε κατά τις 5 η ώρα αφού μας ενημέρωσαν ότι θα βγουν κατά τις 10. Έτσι πήραμε το λεωφορείο για Μαλακάσα (ακριβώς πίσω από το σπίτι) και κατευθυνθήκαμε για εκεί.

Εκεί συναντήσαμε κάποιες άλλες φίλες όπου και καθίσαμε μαζί στο γρασίδι για μπύρες και τσιγάρα σε σχετικά κοντινή απόσταση (αν εξαιρέσεις τους vip που είχαν τις μπροστινές θέσεις). 

Κατά τις 8 αφού πιαστήκαμε να καθόμαστε, σηκωθήκαμε και περιμέναμε να περάσει λίγο η ώρα καθώς χορεύαμε στους ρυθμούς της μουσικής που είχε βάλει το πάρκο. 

9:45 η ώρα και κάνει είσοδο το ανατριχιαστικό κομμάτι O Fortuna . 

Φωνές, μια έντονη ατμόσφαιρα επικρατούσε και δεν ξέραμε αν αυτό που θα ακολουθήσει ήταν κάποιο (μέταλ ) συγκρότημα ή μια φαντασμαγορική είσοδος των Thirty Seconds.

Και ακούγονται οι πρώτες νότες από το Up in the Air. Ένα ολόκληρο πάρκο κραυγάζει και το TerraVibe σείεται ολόκληρο με την είσοδο του αγαπημένου Jared Leto.

Η ανατριχίλα μου δεν περιγράφεται. Το μυαλό μου είχε φύγει για το διάστημα. Συγκεκριμένα; Για τον Άρη! 

Σε όλα τα τραγούδια τραγουδούσα με όλη τη δύναμη της φωνής μου. Ο ίδιος βγήκε στα λευκά, από τις πρώτες του λέξεις ήταν ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΑΑΑ (σαν χορτοφάγος που είναι! ),  μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας και για την προσφορά της Ελλάδας στον κόσμο. Για την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, τη δημοκρατία μας. Για τα πράγματα που εμείς έχουμε ξεχάσει σε αυτή τη χώρα. Για τα πράγματα που αυτός νιώθει ευγνωμοσύνη και όπως είπε, όλοι είναι εκεί που είναι χάρη στην Ελλάδα. 

Μας μίλησε για την αγάπη του γι’ αυτή τη χώρα, για την Ελληνική Μυθολογία που τόσο λατρεύει, για τον αδερφό του τον Shannon ο οποίος δεν κατάφερε να έρθει, του αφιερώσαμε το City of Angels όμως και μας είπε πως ανυπομονεί για την επόμενη φορά που θα ξανάρθει ο Shannon. 

Επίσης, μας είπε μια ιστορία για την πολιτική της Αμερικής, ένα αντίστοιχο περιστατικό με περιπτώσεις της ΧΑ στη χώρα μας και πως απορούσε που το αντίστοιχο κόμμα πήρε τόσους ψήφους μετά από όσα έγιναν. 

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε σε μια εκδήλωση που θα γίνει στο Παρίσι το Δεκέμβρη με θέμα την προστασία του περιβάλλοντος και βγάλαμε βίντεο (τραβώντας και εμάς με την κάμερα) για το ότι στηρίζουμε το έργο αυτό και είπε πως θα το προβάλει σε εκείνο το συνέδριο. 

Μας «τρόλαρε» για τον τίτλο του νέου άλμπουμ καθώς περιμέναμε να ακούσουμε όνομα και αντί για απάντηση στην ερώτηση: “ξέρετε πώς θα ονομάζεται;” Πήραμε την απάντηση: “I don’t know yet”.

Αφού τραγούδησε κάποια από τα αγαπημένα κομμάτια, στη συνέχεια μας ρώτησε τι θέλουμε εμείς να ακούσουμε, έπιασε την κιθάρα του, βγήκε στο μπροστινό μέρος της σκηνής και τραγούδησε μόνο με την υπόκρουση της κιθάρας δύο από τα πολύ-αγαπημένα τραγούδια !

Καλή τύχη είχαν για αρχή δύο παιδιά από τους vip, όπου ο πρώτος έγραψε γράμμα γι’ αυτόν και το διάβασε πάνω στη σκηνή και στη συνέχεια του ζήτησε να ανέβει επάνω και να βγάλουν μια selfie (Τυχερέ Στέλιο! ) και μια άλλη κοπέλα που ανέβασε και της ζήτησε να καθίσει πάνω στη σκηνή και να παρακολουθήσει από εκεί τη συναυλία.

Πετάχτηκαν μπαλόνια, κομφετί (It's a paraaadee!!!) - ένα σωρό χαρτάκια και τέλος ανέβασε ένα σωρό vip πάνω στη σκηνή για το κλείσιμο της συναυλίας. Και τι καλύτερο κλείσιμο θα μπορούσε να έχει αυτό το ταξίδι από το τραγούδι Closer to the edge με την υπόσχεση “One day maybe we’ll meet again” . Αλλά το maybe έγινε σίγουρο και μας επιβεβαίωσε ότι θα ξαναεπισκεφτεί τη χώρα μας στο επόμενο tour. 

Πέρασαν μέρες από αυτή την εμπειρία και όμως δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να την ξεχάσω ποτέ! Ήταν μία από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου και μια από τις καλύτερες εμπειρίες ! 

Οι Thirty Seconds to Mars ήρθαν στην Ελλάδα και έκαναν ένα ολόκληρο πάρκο να παραλύει και να ταξιδεύει σε άλλα μέρη…

Σας ευχαριστούμε!