Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ…



κραταω σημειωσεις.
οχι για να θυμαμαι,αλλα για να μην ξεχναω.
ειναι ομως κατι στιγμες που οσο και να θες δεν ξεχνιουνται.
και ας μην εχουν σημειωθει.
μεσημερι με βροχη.
στην πλατεια στιβαγμενοι ανθρωποι μιας αλλης πραγματικοτητας.
στα ματια τους φαινονται εικονες που κουβαλανε μαζι τους.
μα δεν μπορεις να καταλαβεις τι δειχνουν.
αλλαζουν με μεγαλη ταχυτητα αναμεσα σε καθε ανοιγοκλειμα του ματιου.
και λιγο πιο περα αυτη.
απο τα δικα της ματια δεν περνανε εικονες.
ειναι μονο δακρυσμενα.
κλαιει για αυτα που εχουν δει,που βλεπουν και που θα δουν οι αλλοι…
για τις εικονες που θα ενωθουν με τις υπολοιπες.
κλαιει για αγνωστους.
δεν μπορει να διαλεξει εναν για να συμπονεσει.
μοιραζει το δακρυ της για ολους.
αυτη την στιγμη δεν θα χρειαστει να την θυμηθω γιατι δεν προκειται να την ξεχασω…
ειναι μια υπενθυμιση για το τι σημαινει ζωη.
πλατεια βικτωριας.
σεπτεμβριος 2015
κατασκηνωση προσφυγων


2 σχόλια:

  1. Ειλικρινά σου εύχομαι να μη δεις πρόσφυγες. Όσους έχω δει στην Καβάλα ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση, ταλαιπωρημένοι μεν, δίχως να διατρέχουν κάποιο κίνδυνο δε, υπήρχε ωστόσο κάτι σκοτεινό επάνω τους....μια απροσδιόριστη νεφέλη τραγωδίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην Αθήνα που πήγα στην αδερφή μου το Σεπτέμβρη για τη συναυλία, ήταν όλοι στην πλατεία Βικτωρίας. Δίπλα από το σπίτι δηλαδή. Την εικόνα αυτή πιστεύω δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Έβλεπες ότι χαίρονταν με τα μικρά πράγματα και πραγματικά με συγκίνησε το πόσο βοηθούσε ο κόσμος, αλλά ταυτόχρονα έβλεπες αυτή την ταλαιπωρία και κάτι σκοτεινό στο βλέμμα τους. Το φόβο και την ανησυχία. Πως αυτά που είδαν και πέρασαν δεν μπορούν να μπουν στο μυαλό μας.

      Διαγραφή