Somewhere like Thessaloniki

 12.10

Μια εβδομάδα έφυγε χωρίς να την καταλάβω. Ένα σπίτι γέμισε κόσμο, γέλια, φωνές και πολύ φαγητό! 

Η εβδομάδα αυτή που πέρασε, ήταν η εβδομάδα άφιξης φίλων μας. Φιλοξενήσαμε τη μία φίλη μας από Καλαμάτα, η οποία έμεινε μία εβδομάδα και μαζί της πήγαμε σε πολλά μέρη, μέρη που δεν είχα πάει ούτε εγώ όσες φορές και αν έχω έρθει Θεσσαλονίκη. 

Είχαμε τα πειράγματα, τα γέλια και ξαφνικά γεννήθηκε ένα δεύτερο καλοκαίρι, παρόμοιες στιγμές με αυτό που πέρασε και το μόνο που άλλαζε ήταν η τοποθεσία. 

Ακόμα, έκανε την άφιξη του ο κολλητός μου που ήθελε τόσο πολύ να έρθει και τελικά τα κατάφερε. 

Την Πέμπτη το μεσημέρι έκανε την άφιξη του και πήγαμε να τον παραλάβουμε από τα ΚΤΕΛ-εγώ με την Καλαματιανή μας φίλη- και όπως καταλαβαίνετε είχαμε αγκαλιές – φιλιά και όλα τα συναφή γιατί μου είχε λείψει, καθώς είχα να τον  δω από τη μέση της εξεταστικής. 

Οι υπόλοιπες μέρες έγιναν αυτόματα ακόμα καλύτερες, καθώς ταιριάξαμε τόσο πολύ σαν παρέα όλοι μαζί που τα γέλια και τα αστεία διπλασιάστηκαν, οι εξόδοι μας έγιναν ακόμα καλύτεροι και γενικότερα κάναμε ξενύχτια που δεν είχαμε κάνει τις προηγούμενες μέρες. 

Πέμπτη βράδυ λοιπόν, αλλάξαμε δύο μαγαζιά για ποτό και δεν βάλαμε «κώλο» κάτω από το χορό. Χορέψαμε όλοι ξένα αλλά και ελληνικά και αν και τα πόδια μας είχαν πρηστεί το ξημέρωμα, δεν έφυγε με τίποτα το χαμόγελο από τα χείλη μας μέχρι που πέσαμε για ύπνο. 

Αυτές οι μέρες ήταν τόσο όμορφες για όλους μας, περάσαμε τόσο ωραία και όταν ήρθε το Σάββατο, η στιγμή να αποχαιρετίσω τον κολλητό μου στις γραμμές του τρένου για Αθήνα, του έδωσα μια τόσο σφιχτή αγκαλιά και μόλις μπήκα στο αστικό λεωφορείο έβαλα τα κλάμματα. 

Το χω πει κάμποσες φορές ότι το συγκεκριμένο άτομο δυσκολεύομαι να το αποχωριστώ. Οι μέρες μαζί του περνούν τόσο γρήγορα και όταν έρχεται η στιγμή να φύγει νιώθω πως δεν τον έχω χορτάσει.

Γύρισα σπίτι, ξάπλωσα στον καναπέ που κοιμόμασταν μαζί τις δύο τελευταίες μέρες και φτιάχναμε σπηλιές, παίζαμε, χτυπιόμασταν, με έριχνε κάτω από το κρεβάτι, με ξυπνούσε βάναυσα και ξάπλωσα εκεί (έχοντας κοιμηθεί μόνο 2 ώρες) και κοιμήθηκα αγκαλιά με το μαξιλάρι μου όπως πάντα και τα χαρτομάντηλα  δίπλα.

Την Κυριακή έπρεπε να αποχωριστούμε και την άλλη φίλη μας από την Καλαμάτα και τη συνοδεύσαμε στο αεροπλάνο μαζί με την τέταρτη της παρέας που επέστρεψε από Κομοτηνή με την μαμά της από το σπίτι του αδερφού της (πρωτοετής βλέπετε) και καθήσαμε όλοι μαζί στη καφετέρια του αεροδρομίου μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουν (με καθυστέρηση 1 ώρας).

Αυτή η εβδομάδα ήταν μοναδική. Είχε τόσο όμορφες στιγμές και με τη συγκάτοικο μας φάνηκε τόσο περίεργο που ξαφνικά μείναμε πάλι οι δυο μας. 

Το σίγουρο είναι ότι τις στιγμές αυτές τις χαρήκαμε και με το παραπάνω!