February Ugh!

Μπήκε ο Φλεβάρης και εγώ χαμένη μέσα στα βιβλία της εξεταστικής & στις σκέψεις μου. 

Ίσως βέβαια να είναι καλύτερα που μου έχει πέσει τόσο διάβασμα γιατί δεν προλαβαίνω να βυθιστώ τόσο πολύ. Υπάρχουν όμως οι στιγμές που αφήνω τον εαυτό μου και αυτός , αφού βρίσκει την ευκαιρία, την τραβάει από τα μαλλιά και την σέρνει στην άβυσσο του μυαλού. 

Αυτή την περίοδο, νιώθω τόσο μα τόσο πιεσμένη. Είναι από τη μία η εξεταστική που με αγχώνει και σε συνδυασμό με το διάβασμα κοιμάμαι γύρω στις 4 με 5 ώρες κάθε μέρα. Νιώθω μεγάλη πίεση, ότι πρέπει επιτέλους να τελειώσω τη σχολή αλλά με βλέπω να είμαι και του χρόνου πάλι εδώ. 

Νιώθω το άγχος για μια καινούρια δουλειά που ανοίγεται μπροστά μου και δεν ξέρω κατά πόσο θα είμαι ικανή να τα καταφέρω.

Νιώθω τα νεύρα από μερικούς καθηγητές μου που είναι σε έναν άλλο κόσμο και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κατηγορούν και να μας βρίζουν.

Νιώθω την αλλαγή ενός κλίματος και ενός περιβάλλοντος που ενώ έμοιαζε τόσο οικείο, τώρα με κάνει να θέλω να τρέξω μακρυά. Και εδώ μιλάω για την Καστοριά. Νιώθω πως αυτή η πόλη, ενώ πέρασα τόσα πολλά, με διώχνει μακρυά της και με κάνει να νιώθω πλέον αφιλόξενη, σε έναν τόπο που έκανα δεύτερο σπίτι μου. 

Ίσως φταίει και όλα αυτά που έχουν γίνει. Από πού να το πιάσω. Στην αρχή πίστευα πως φταίω εγώ για όλα αλλά απλά διέγραψα αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου. Πρώτον γιατί δεν μπορώ να βρω που φταίω και δεύτερον γιατί δεν θα βάλω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να κατηγορώ μόνο εμένα. 

Πρέπει κάποια στιγμή να αποδεχτώ ότι οι άνθρωποι θα φεύγουν από τη ζωή μου όσο και αν τους θέλω δίπλα μου. 

Αυτή τη φορά, είναι η παρέα μου από την Καστοριά, που για κάποιο λόγο το κλίμα έχει γίνει πολύ ψυχρό από τότε που ήρθαμε. Πέρα από τον κολλητό μου, με τον οποίο είμαστε όπως πάντα. Με τις κοπέλες όμως δεν είμαστε το ίδιο. Με αποφεύγουν, είναι απόμακρες και μαζί τους από τις τρεις τέσσερις εβδομάδες που είμαι επάνω έχουμε βγει μια φορά μόνο για καφέ. Με τον κολλητό μου δε, δεν έχουν κανονίσει καμία. 

Και εκτός αυτού, έχουν ξεκινήσει "κολλητή" παρέα με μια άλλη κοπέλα η οποία για κάποιο λόγο με το ζόρι μιλάει σε μένα και τον κολλητό μου που πριν την εξεταστική δεν είχε κανένα θέμα. Ο κολλητός μου ισχυρίζεται πως κάτι της έχουν πει. 

Η αλήθεια είναι πως τα σκηνικά αυτά είχαν ξεκινήσει από το Σεπτέμβρη απλά δεν πίστευα πως τα πράγματα θα γίνουν τόσο χάλια. Μήνυμα από τις συγκεκριμένες πλέον βλέπω μόνο για να μου ζητήσουν σημειώσεις και τίποτε άλλο. 

Πέρα του ότι για την περίοδο της εξεταστικής κανόνισαν μόνες τους που θα μείνουν και για μένα δεν ενδιαφέρθηκε καμία, παρα μόνο δυο τρεις μέρες πριν. 

Δεν ξέρω αν θα το αποδεχτώ ποτέ, πως οι άνθρωποι κάνουν τις επιλογές τους και αποφασίζουν να φύγουν από τη ζωή σου ή την καθημερινότητά σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Έχω γίνει πιο σκληρή με τους ανθρώπους, έχω μάθει να μην εμπιστεύομαι πλέον κάποιον τρίτο και να μην αφήνω να με πλησιάζουν πάρα πολύ. Έχω κουραστεί να χάνω άτομα από φιλικό περιβάλλον και άτομα που πίστευα πως ποτέ δεν θα φύγουν από δίπλα μου. Απλά κουράστηκα. 

Κάθε μέρα ο καθένας σου δείχνει αν θέλει όντως να είναι δίπλα σου ή όχι. Δεν θα παρακαλέσω κανέναν να μείνει στη ζωή μου με το ζόρι. Ας ανοίξει την πόρτα και ας φύγει. 

Οι άνθρωποι που μένουν δίπλα σου είναι πραγματικά αυτοί που σε νοιάζονται. Στην τελική φοβάμαι όμως μήπως τους χάσω και αυτούς. Όχι, δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι. Απλά η σκέψη που με κατακλύζει τον τελευταίο καιρό είναι, πως θα μείνω μόνη μου στο τέλος. 

Όχι. Όποιος θέλει στο χει αποδείξει πολλές φορές. Ακόμα και από απόσταση ο καθένας επιλέγει αν θα κρατήσει επαφή. Έστω και μία στο τόσο. Δεν χρειάζεται το καθημερινό. Αλλά αυτό το μία στο τόσο να ναι και αληθινό. 

Aghhh! Τόσες σκέψεις αυτές τις μέρες. Τόση πίεση. Τόσα νεύρα! Δεν έχω που να ξεσπάσω πλέον και το μόνο που καταφέρνω είναι να καπνίζω σαν τρελή. Έναν καπνό για δύο μέρες και να μην το καταλαβαίνω καν. 

Περιμένω απλά να περάσει η εξεταστική τουλάχιστον να μου φύγει ένα κομμάτι άγχους και πίεσης γιατί νιώθω πως θα τρελαθώ!