Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις

Και τελειώσαμε με την εξεταστική. Και τους αποχαιρέτησα όλους σήμερα. Επιστρέφουν σπίτια τους. 

Εκτός από τον κολλητό μου ο οποίος πάει στον αδερφό του Αθήνα. Το θέμα είναι πως σε λιγότερο από ένα μήνα θα κάνει την τελική μετακόμιση και θα φύγει τελείως από εδώ.

Το καλό βέβαια είναι ότι θα έχω την δυνατότητα να τον βλέπω για ένα εξάμηνο ακόμα, αφού του υποσχέθηκα πως θα πηγαίνω έστω μια φορά το μήνα Αθήνα για να τον βλέπω.

Το κακό είναι πως θα τον χάσω από την καθημερινότητά μου. 

Συνειδητοποιώ πως φτάσαμε στα μέσα του 4 έτους και ήδη ξεκινάμε να διαλυόμαστε. Ξεκινάμε να «σπάμε» και πως αυτές είναι οι τελευταίες μας μέρες που θα ήμαστε όλοι μαζί σαν φοιτητές, καθημερινά. 

Αυτό είναι που δεν ήθελα να φτάσει η στιγμή να το σκεφτώ. Και πόσο μάλλον να το ζήσω.

Το καλοκαίρι όλα θα έχουν τελειώσει. Όχι δεν θα ορκιστούμε ή οτιδήποτε. Αλλά το καλοκαίρι «χωρίζουμε» οριστικά σαν παρέα. Η μόνη ευκαιρία που θα μας δίνεται θα είναι αυτή της εξεταστικής. 

Πότε προλάβαμε και φτάσαμε στα 4 χρόνια; Σαν χθες μου φαίνεται η πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου σ’ αυτή την πόλη και προσπαθούσα να προσαρμοστώ. 

Πραγματικά θα έδινα τα πάντα, μα τα πάντα για να μπορέσω να έχω άλλα τόσα χρόνια με την παρέα αυτή και να ζήσουμε άλλα τέσσερα χρόνια έτσι. 

Και τελικά, καταλαβαίνεις πως την φιλία δεν την ορίζουν τα χρόνια που γνωρίζεις τον άλλον. Αυτό είναι μια τελείως πλασματική ιστορία. Ναι δε διαφωνώ πως μπορεί να έχεις παιδικούς φίλους που μεγαλώσατε μαζί, αλλά αυτό δε σημαίνει πως φίλους που γνώρισες τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν να έχουν υψηλή θέση στην καρδιά σου. 

Προσωπικά, με τα συγκεκριμένα παιδιά έχω νιώσει την Καστοριά δεύτερο σπίτι μου. Προτιμώ να μένω εδώ από το να γυρίζω Καλαμάτα. Και κάθε Χριστούγεννα – Πάσχα – Καλοκαίρι έχω την ίδια αντίδραση. Και έπειτα, περιμένω πως και πως να επιστρέψω πίσω. Μετράω αντίστροφα τις μέρες για να γυρίσω. 

Τα συγκεκριμένα παιδιά είναι σαν οικογένειά μου. Με αυτά πέρασα τα 4 αυτά χρόνια όταν βρισκόμουν 700 χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου, αυτά με στήριξαν στα πάντα όσο ήμουν εδώ. Στις στενοχώριες μου και στη μεγάλη μου κατάθλιψη ήταν αυτοί που ήταν δίπλα μου και με συνέφεραν. Μου δημιούργησαν τις καλύτερες αναμνήσεις που θα μπορούσα να ζητήσω ποτέ.

Τους ανοίχτηκα όπως δεν έχω κάνει σε πολλούς ανθρώπους. Με αποδέχτηκαν έτσι ακριβώς όπως είμαι. Μου εμπιστεύτηκαν πολλά πράγματα. Με έκαναν και με κάνουν να νιώθω σημαντική. Μου τονώνουν την αυτοπεποίθηση, με αγαπούν και τους λατρεύω! 

Τέτοιους ανθρώπους νιώθω τυχερή που τους γνώρισα και δεν θέλω να τους χάσω ποτέ από τη ζωή μου. Ξέρω πως οι συνθήκες δεν ευνοούν (είμαστε και διασκορπισμένοι στα άκρα της Ελλάδας) αλλά πραγματικά εύχομαι να μην χαθούμε ποτέ τελείως. 

Ένιωσα από πρώτο χέρι πώς είναι να έχεις έναν «κολλητό» που είναι σαν τον μεγάλο σου αδερφό. Που σε πειράζει όπως θα έκανε ο μεγάλος σου αδερφός. Που σε συμβουλεύει σαν αδερφός. Και σε προστατεύει σαν αυτόν. Που μπορεί να μην στο λέει (γιατί μεταξύ μας, τα αγόρια δεν εκφράζουν το ίδιο τα συναισθήματά τους) αλλά έχει αποδείξει πολλές φορές πόσο σ’ αγαπάει, σε εκτιμά και σε εμπιστεύεται. 

Τέτοιους ανθρώπους δεν θέλω να τους χάσω ποτέ. Τους χρωστάω τα πάντα...