Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Fighting like hell

17.04

Έπρεπε να παλέψω. Να παλέψω με νύχια και με δόντια για να βγω από αυτή την κατάθλιψη. Από αυτή την κατάσταση που με συνέθλιβε. Πάσχιζε με τα δόντια της να με ρημάξει και να σκίσει το δέρμα μου. Να με καταστρέψει. 

Εγώ έμεινα εκεί δυνατή να παλεύω να σηκωθώ και να ξεφύγω. Να σταθώ στα πόδια μου και να μπορέσω να ξαναγίνω πάλι όπως πριν. Το πρώτο κομμάτι το κατάφερα. Το δεύτερο το προσπαθώ ακόμα. 

Το να πολεμώ έτσι με μετέτρεψε σε αυτό που είμαι σήμερα. Σκληρή, δυνατή και με πίστη στον εαυτό μου. Λυγίζω αλλά δε σπάω πλέον. Κατάφερα να μαζέψω τα κομμάτια μου, να τα ενώσω και να τα κολλήσω. Οι ρωγμές υπάρχουν ακόμα και κάποιες φορές που φυσάει πολύ, μπαίνει ο αέρας ανάμεσα από τις ρωγμές και οι πληγές πονάνε. Αλλά εγώ δε σπάω πλέον. Έμαθα πως θα λυγίσω αλλά δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να σπάσει πάλι. Δεν το αξίζω.

Μετά από το τόσο διάστημα που μου πήρε για να συνέλθω και να σηκωθώ, δεν θα επιτρέψω να ξανασπάσω. Είμαι εδώ. Πάλεψα, βγήκα από τη μάχη αυτή ζωντανή. Με πολλές πληγές αλλά ζωντανή. Και αυτή η μάχη, αυτός ο πόλεμος με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.

2 σχόλια:

  1. " Το να πολεμώ έτσι με μετέτρεψε σε αυτό που είμαι σήμερα. Σκληρή, δυνατή και με πίστη στον εαυτό μου. Λυγίζω αλλά δε σπάω πλέον. Κατάφερα να μαζέψω τα κομμάτια μου, να τα ενώσω και να τα κολλήσω. Οι ρωγμές υπάρχουν ακόμα και κάποιες φορές που φυσάει πολύ, μπαίνει ο αέρας ανάμεσα από τις ρωγμές και οι πληγές πονάνε. Αλλά εγώ δε σπάω πλέον. Έμαθα πως θα λυγίσω αλλά δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να σπάσει πάλι. Δεν το αξίζω."
    Πόσο σε νιώθω... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή