Τα αστέρια που βλέπουμε....

Χθες το βράδυ όπως ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχα πολύ καιρό να σκεφτώ. Συνήθως το σκέφτομαι το καλοκαίρι που χαζεύω με τις ώρες τον έναστρο ουρανό τη νύχτα.
Όταν ήμουν αρκετά μικρή, είχα γνωρίσει ένα κορίτσι, πάνω κάτω στην ηλικία μου, όταν καθόμουν στην πλατεία του χωριού μου και θυμάμαι τότε είχαμε συζητήσει πολύ.
Ένα πράγμα (ίσως και το μόνο που μου έχει μείνει από τότε) ήταν καθώς κοιτούσαμε τον ουρανό με τα πολλά αστέρια, που γύρισε και μου είπε:
 "Ξέρεις, κάπου άκουσα πως τα αστέρια που βλέπουμε είναι οι άνθρωποι που έχουμε χάσει και είναι εκεί ψηλά. Και ο καθένας μας βλέπει κάποια πιο φωτεινά από τα υπόλοιπα. Αλλά δεν βλέπουμε όλοι τα ίδια να φωτίζουν περισσότερο. Και αυτό γιατί στον καθένα φαίνεται πιο φωτεινό το δικό του αστέρι. Ο δικός του άνθρωπος. Και είναι όλοι εκεί και μας βλέπουν".
Το ξέρω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο και είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως τα αστέρια είναι απλά βράχοι από φωτιά και σκόνη, αλλά μου έχει μείνει πολύ έντονα από τότε. Και κάθε φορά που χαζεύω τον ουρανό σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους που είναι εκεί ψηλά. Και ίσως δεν είναι "στα αστέρια" αλλά ξέρω πως είναι κάπου εκεί ψηλά και με βλέπουν. Μας βλέπουν. Όλους μας. Ίσως έχω την ανάγκη εγώ και οι υπόλοιποι, να πιστεύουμε πως είναι εκεί. Γιατί μας είναι αδιανόητο να τους "βγάλουμε" τελείως από τη ζωή μας. Να πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν πια.
Οπότε ίσως και να το δημιουργούμε όλο αυτό. Αλλά πραγματικά δε θέλω να το πιστέψω. Πέρα από το ότι θέλω να πιστεύω πως είναι σε ένα μέρος πιο γαλήνιο και ευχάριστο και πως είναι καλά όπου και να είναι, θέλω να πιστεύω πως μας βλέπουν και είναι χαρούμενοι.
Και για τους τρεις σας εσάς εκεί πάνω, εύχομαι να είστε καλά και ξέρετε πως κάθε φορά που κοιτάω ψηλά στον ουρανό, το φεγγάρι και τα αστέρια και κάποιο/α δάκρυ/α κυλάνε στο πρόσωπό μου, ξέρετε πως είναι για σας. Το γνωρίζετε...
Σας αγαπώ και μου λείπετε όσο τίποτα....