There’s a special place in my heart...

Υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου και τους οφείλεις πολλά, πολλές φορές και την ίδια σου τη ζωή.
Ένα τέτοιο άτομο είναι η φίλη μου η Χ. Το να πω την λέξη «κολλητή» δεν λέει τίποτα μπροστά σε όλα αυτά που νιώθω γι αυτή. Είναι ένας από τους πιο υπέροχους και όμορφους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Και όταν λέω όμορφους δεν εννοώ μόνο εξωτερικά. Αλλά και ψυχικά. Είναι ο άνθρωπος που ήταν δίπλα μου σε όλες τις δύσκολες περιόδους μου από τότε που την γνώρισα. Ο άνθρωπος που ποτέ μα ποτέ δεν κατέκρινε τις επιλογές μου, αλλά συζητά μαζί μου με την ερώτηση «γιατί;» σε ότι απόφαση και να πάρω. Δηλαδή ότι κατάχρηση, εξάρτηση, είναι εκεί πάντα όχι για να με κατακρίνει, αλλά να με ρωτήσει γιατί το κάνω.
Πάντα με στήριζε σε οποιαδήποτε απόφαση έπαιρνα, από ένα κούρεμα μέχρι το πως θα φερθώ σε περίεργες καταστάσεις.
Μαζί της πέρασα τις πιο όμορφες διακοπές (στην Σαντορίνη), που οι δυο μας περάσαμε καλύτερα και από το να είχαμε συνοδούς μαζί μας. Εξάλλου έχουν δίκιο που λένε ότι με φίλους περνάς καλύτερα.
Είναι από τους πιο λογικούς ανθρώπους που ξέρω, που ποτέ μα ποτέ δεν με έχει κάνει να νιώσω άσχημα και  είναι άνθρωπος των πράξεων, πράγμα που εκτιμώ πάρα πολύ σε ένα άτομο.
Έχει μια μαγική ιδιότητα να καταλαβαίνει ό,τι μου συμβαίνει και σε τι καταστάσεις φτάνω πριν προλάβω να της πω τίποτα. Πιστεύω ότι είναι από τους πολύ λίγους ανθρώπους που με γνωρίζει πραγματικά. Που ήταν δίπλα μου στην αλλαγή μου σαν χαρακτήρα και άνθρωπο, που είναι εκεί όποτε θέλω να μιλήσω σε κάποιον, όποτε θέλω να ξεσπάσω αλλά και πάντα εκεί όταν θέλω κάποιον να περάσω καλά και να μοιραστώ τη χαρά μου.
Ποτέ δεν έχει νιώσει ζήλια, αλλά αντίθετα πάντα χαίρεται για ότι καλό θα μου συμβεί. Πράγμα που έμαθα πως πρέπει να το εκτιμώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο γιατί τελικά πολύ λίγοι άνθρωποι ήταν δίπλα μου όταν ήμουν πραγματικά χαρούμενη.
Το πόσα της οφείλω δεν μπορώ να το περιγράψω, ακόμα και αν ο γραπτός λόγος είναι ο πιο εύκολος τρόπος έκφρασής μου.
Την περασμένη εβδομάδα ήμουν μαζί της (για μιάμιση σχεδόν εβδομάδα) στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη και μου «κακοφάνηκε» που έφυγα σήμερα. Την ένιωθα σαν συγκάτοικο και πέρασα πάρα πολύ ωραία, πράγμα που πιστεύω μου έκανε πολύ καλό.
Είναι ο άνθρωπος που θα γελάσω πραγματικά μπροστά της, θα με κάνει να νιώσω πολύ όμορφα και θα με «ανακουφήσει» από πολλά συναισθήματα.
Είμαι παραπάνω από ευγνώμον που την έχω δίπλα μου και χωρίς αυτή δεν ξέρω αν θα είχα καταφέρει να είμαι ο άνθρωπος που είμαι σήμερα.
Σε ευχαριστώ για όλα και εύχομαι να μπορούσα να σου ανταποδώσω έστω στο ελάχιστο όλα αυτά που έχεις κάνει για μένα.

There’s a special place in my heart for the ones who were with me at my lowest and still loved me when I wasn’t very loveable.”
—      Yasmin Mogahed