Κερδίζοντας το στοίχημα

Σήμερα ανακοινώθηκαν δύο μαθήματα από την εξεταστική μου.  Το πρώτο η Μαθηματική Ανάλυση (κοινώς τα μαθηματικά) που ήθελα τόσο πολύ να περάσω μιας και το είχα βάλει σαν στοίχημα & το άλλο η Αρχιτεκτονική Υπολογιστών η θεωρία, που ήταν πολλαπλής επιλογής και όλο το αμφιθέατρο είχε βάλει τις ίδιες απαντήσεις και κόπηκα(με) με 2,5.

Δεν με απογοήτευσε αυτό όμως. Πέρασα Μαθηματικά, που σημαίνει πως κέρδισα το στοίχημα με τον εαυτό μου. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πως θα περάσω αυτό το μάθημα για τον καθηγητή μου και για τον υπέροχο άνθρωπο που έχασα. Πως θα έβαζα τα δυνατά μου σε αυτή την εξεταστική  να περάσω το μάθημά αυτό για χάρη του. Και τα κατάφερα. Μακάρι να τον είχα εδώ και να του έλεγα μόλις μιλούσα μαζί του ότι πέρασα τα μαθηματικά. Μακάρι...

Μόλις είδα ότι πέρασα ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα να με πλημμυρίζει. Ένα συναίσθημα που ένιωσα πως θέλω να τον πάρω τηλέφωνο να του το πω. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ. Και γέμισα με δάκρυα συγκίνησης όσο το σκεφτόμουν. Για μένα πιστεύω, πως πάντα τα μαθηματικά θα συνδέονται με τον συγκεκριμένο άνθρωπο που με έκανε να τα αγαπήσω. Και πάντα θα τα έχω στο μυαλό μου ως κάτι με μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα. 

Χθες που μαζευτήκαμε σε μια πολύ καλή μου φίλη, που της είχα δανείσει το βιβλίο μου της 3^ης λυκείου Πιθανότητες – Στατιστική, το έπιασα πάλι στα χέρια μου (το μύρισα, που είναι το πρώτο πράγμα που κάνω στο συγκεκριμένο βιβλίο, αφού ακόμα πιστεύω πως έχει κρατήσει τη μυρωδιά του σπιτιού του) και το άνοιξα να το ξεφυλλίσω. Και καθώς το χάζευα έπεφτα πάνω σε σημειώσεις του και θυμόμουν διάφορα περιστατικά από ασκήσεις και χαμογελούσα μόνη μου με βουρκωμένα μάτια, ώσπου το άφησα πίσω για να μην ξεσπάσω σε κλάματα. Ξέρω πως συνέχεια γράφω για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά δεν μιλάω σε κανέναν για αυτό, οπότε γράφοντας είναι ο μόνος τρόπος να το βγάλω από μέσα μου.

Είναι πολλά πράγματα που τον θυμίζουν. Σχεδόν όλα τολμώ να πω τον τελευταίο καιρό. Και μάλιστα όταν χθες είπε ένα ανέκδοτο ένα παιδί από την παρέα θυμήθηκα μια παρόμοια περίσταση που λέγαμε μεταξύ μας σαν αστείο. Και πήγα να το πω, αλλά σταμάτησα. Γιατί ήξερα πως αν το έλεγα εκείνη την στιγμή, αν επέτρεπα στον εαυτό μου να το βγάλω από μέσα μου εκείνη την ώρα, το επόμενο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να ξεσπάσω σε κλάματα. Είναι αυτό που όσες όμορφες αναμνήσεις και να θυμάμαι, όσο και να χαμογελάω στην αρχή όταν  τις πρωτοσκέφτομαι, μετά με πιάνει μια μελαγχολία και ένας οξύς πόνος στο στομάχι και ένα συναίσθημα που ο εγκέφαλός μου σκέφτεται πως δεν θα ξαναζήσω τέτοιες στιγμές μαζί του πάλι.

Απλά περιμένω τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Και πραγματικά εύχομαι να γίνουν. Ξέρω ότι θα αργήσει, αλλά θα συνεχίσω να περιμένω....