"In my hands there was someone's entire life..."

The first time I held a human brain in Anatomy Lab I was completely speechless. I looked at my classmates expecting a similar reaction and they looked back at me confused like…”dude let’s start identifying the structures.” I had to take a step back and let it process…in my hands was someone’s entire life. From start to finish, every memory, every emotion, every bodily control…was right there in my hands.

Πηγή: tumblr.com

"Δηλαδή είμαστε φίλοι τώρα;"

Kαι τώρα τι κάνουμε; Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που σε είδα τυχαία στο μαγαζί που καθόμουν. Και από τότε ξεκινήσαμε να μιλάμε πάλι. Εκείνες οι 3 μέρες που πέρασαν μου θύμισαν πολλά. Μιλούσαμε συνέχεια, ασταμάτητα. Στη δουλειά σου, πριν πέσουμε για ύπνο και με το που ξυπνούσαμε το πρωί.
 
Και με εκπλήσσει που μετά από τόσο καιρό, μιλάμε έτσι και πάντα έχουμε κάτι να πούμε...πάντα!
Κάποια στιγμή ήρθε και η συζήτηση στο τι ακριβώς είμαστε. Μου πρότεινες να πάμε κάποια στιγμή για μπάνιο. Αλλά φοβάσαι ότι θα σε πνίξω, και καλά, γιατί έχω κάποιους λόγους να το κάνω.. Και σου είπα, μετά την πλάκα πως δεν θα έκανα κάτι τέτοιο γιατί δεν σου έχω κρατήσει κακία. Και μου έθεσες το ερώτημα: «Δηλαδή είμαστε φίλοι τώρα;» Και εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω, από τη στιγμή που ξέρεις πώς αισθάνομαι (ακόμα) για σένα. Και σου έδωσα την απάντηση: «Δεν ξέρω, φαντάζομαι»...
 
Και μου είπες πως σου φαίνεται περίεργο γιατί ποτέ δεν έχεις κρατήσει φιλικές σχέσεις με πρώην σου έστω και αν αυτή ήταν για μικρό χρονικό διάστημα. Και σου είπα πώς αν δε νιώθεις άνετα μπορούμε να το σταματήσουμε. Μου είπες όμως ότι με βλέπεις εμένα άνετη οπότε δεν έχεις πρόβλημα γιατί σε κάνω και εσένα να αισθάνεσαι άνετα.

Έπειτα έμεινες από κάρτα και δε μιλήσαμε 3 μερούλες. Και ξεκινήσαμε πάλι όταν έβαλες αλλά όχι με τους ίδιους ρυθμούς όπως τότε. Αλλά συνεχίζεις να με κοροϊδεύεις όπως κάνεις πάντα. 

Ξέρω ότι δεν βγάζει πουθενά όλο αυτό. Αλλά με κάνει χαρούμενη το γεγονός ότι μιλάω μαζί σου, με κάνεις να αισθάνομαι όμορφα. 

Στην αρχή οι περισσότεροι μου έλεγαν πως δεν έχει νόημα να ξεκινήσω κάτι τέτοιο. Καλύτερα να το κόψω όσο είναι καιρός. Η βλακεία η δική μου όμως είναι ότι δε θέλω. Ότι μ’ αρέσει αυτό που είμαστε και ας μην είμαστε τίποτα ουσιαστικά. Αλλά τουλάχιστον ένα γεια θα το πούμε. Και ας μιλάμε όλη μέρα με μηνύματα. Και ας μην έχουμε κανονίσει να βρεθούμε ακόμα. 

Πώς αλλάζουν όμως όλα τα δεδομένα.. Εκεί που ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα έμενες Αθήνα όλο το καλοκαίρι, ξαφνικά σε βλέπω εδώ, μου κόβονται τα πόδια, η ανάσα, χάνω για λίγο τις αισθήσεις μου και δεν βλέπω καθαρά μπροστά μου (ναι, ναι ακόμα τα έχω αυτά τα συναισθήματα! ) και μου λες πως θα μείνεις εδώ για διακοπές τελικά.
Και εγώ χαίρομαι γι αυτό. 

Και όμως υπήρχαν και τα άτομα τα οποία ήταν πιο θερμά και δεν το περίμενα να ακούσω τις κουβέντες: «Κάνε ότι σε ευχαριστεί. Αρκεί να το απολαύσεις». Οι κουβέντες του κολλητού μου ο οποίος όλο το χρόνο με κουνούσε δεξιά και αριστερά για να βρω κάποιον άλλον και να ξεχαστώ. Ξέρει όμως τι σημαίνει για μένα αυτός. Και μου λέει πως όσο φιλικά και να μιλάμε όταν βρεθούμε πολύ δύσκολα να μείνουμε εκεί.
Εγώ κλασσικά δεν μπορώ να το δω αυτό για 1002 λόγους. 

Χαίρομαι όμως που είσαι καλά. Και που μιλάμε έστω και έτσι. Και όχι, δεν περιμένω κάτι να γίνει μεταξύ μας. Ξέρω πως ότι ήταν έχει τελειώσει. Δε γεμίζω το κεφάλι μου με ψευδαισθήσεις. Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό. Απλά μου αρέσει το συναίσθημα που μου δημιουργείς όταν μου μιλάς. Γιατί δεν μπορώ να σε κόψω τελείως. Είδα τι έγινε όλους τους μήνες που δε μιλούσαμε. Δεν ήξερα αν είσαι καλά και τι κάνεις. Και τώρα είμαι καλύτερα. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον. 

Ξέρω όμως και σκέφτομαι ότι με το να πηγαίνεις πίσω δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά. Η αλήθεια είναι ότι και τόσους μήνες που δεν πήγαινα πίσω παρά μόνο με το μυαλό μου, μπροστά δεν κατάφερα να πάω.
Στη συνέχεια θα δούμε.... Δεν μπορώ να ξέρω. Το καλό είναι ότι δεν έχω ψευδαισθήσεις. Πατάω καλά στη γη και ξέρω πως δεν μπορώ να περιμένω τίποτα. Εμένα όμως μου αρκεί...

Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Πηγή: enfo.gr

Never Ending Nightmare

Και απόψε πάλι δεν είχα καλό ύπνο. Είναι η τρίτη βραδιά συνεχόμενη που βλέπω εφιάλτη. Και κάθε βράδυ δυναμώνουν. Όσο περνάνε οι μέρες γίνονται πιο έντονοι, πιο "δυνατοί". Εικόνες που χαράζονται στο μυαλό μου.
Ένιωθα να με γδέρνουν και να με ξεσκίζουν, όπως κάνουν όλη την ημέρα οι σκέψεις μου. Αλλά αυτή τη φορά ήταν σωματικό. Και ο πόνος αβάσταχτος. Παρακαλούσα με δάκρυα στα μάτια κάποιον να με ναρκώσει ή να με σκοτώσει και κανείς δεν το έκανε. Με άφηναν να ουρλιάζω και να βασανίζομαι παρακαλώντας να πεθάνω.
Και δεν ξέρω τι φταίει γι' αυτά τα όνειρα. Φταίει το παρελθόν μου που βγαίνει διαφορετικά σήμερα προς τα έξω; Φταίνε οι πιεσμένες σκέψεις που καταχωνιάζω στο μυαλό μου και δεν τις βγάζω προς τα έξω; Φταίει η μελαγχολία;
Και δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγω. Γιατί δεν καταλαβαίνω ότι είναι όνειρο. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τους σταματήσω. Φαίνεται πως το υποσυνείδητό μου έχει τρελαθεί τις τελευταίες μέρες και δεν με αφήνει να ηρεμήσω, παρέα με τον εγκέφαλό μου, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της μέρας με τρελαίνει. Φοβάμαι πως γίνομαι άσχημα πάλι. Πως πέφτω. Τουλάχιστον έτσι νιώθω την ψυχολογία μου τις τελευταίες μέρες.
Πότε θα σταματήσει όλο αυτό; Θέλω να νιώσω καλά πάλι. Να νιώσω ευτυχισμένη. Πότε θα το καταφέρω; Η προσπάθεια φαίνεται δεν είναι αρκετή. Θέλει κάτι παραπάνω. Μια μεγαλύτερη ώθηση.
Που θα την κερδίσω όμως; Από που θα την αποκτήσω;
Φοβάμαι πως δεν θα το καταφέρω. Ήδη νιώθω αυτή την ανοσία και την έλλειψη συναισθημάτων. Νιώθω το κενό να φωλιάζει πάλι μέσα μου.
Χθες το βράδυ ήθελα τόσο πολύ να κλάψω και δεν μπορούσα. Ήθελα να κλάψω για να το βγάλω από μέσα μου. Και δεν τα κατάφερα. Φτάνω πάλι στο ίδιο σημείο. Δεν μπορώ να ξεσπάσω. Δεν μπορώ να κλάψω όποτε νιώθω ότι θέλω να κλάψω. Εύχομαι να μου έρθει σε κάποια άκυρη στιγμή και ας είναι σε κόσμο. Δεν με απασχολεί πλέον. Αλλά νιώθω τόσο πολύ ότι θέλω να το βγάλω από μέσα μου.

You are cared for

 Μόλις το βρήκα στο tumblr και αυτόματα τα μάτια μου βούρκωσαν. Οι εικόνες που περιγράφουν είναι πέρα για πέρα συγκλονιστικές. Δεν μπορούσα να κάνω τα μάτια μου να σταματήσουν τα δάκρυα.
“

GOOGLE SEARCH:
Painless ways to kill yourself.
i. There is no painless way to kill yourself, someone, somewhere, will feel the pain.
ii. The internet says, “sleeping pills, you will fall asleep and never wake up! You won’t feel a thing!” When that is a lie, your stomach will turn to fire and your throat will fill with the taste of your own stomach acid. You will drown in your own spit. That isn’t even the worst party, it’s when your mother comes home from work. She will walk through the door, and call out your name. She will call and call and there will be no response, maybe you’re in the shower? Maybe you’re asleep? She will walk up the stairs, knock on your door to receive no answer. When she walks in she will see the lifeless body of her baby girl, lying on the floor. Her heart will stop but she will run to you with shaky knees, touching your face that is now still and cold. Her body will be on fire, and her throat will begin to tighten, the sharp pains in her chest will feel like knives in the heart. That image will kill her more than her own death, it will haunt her living years each night. She will no longer be alive, but just as dead as you are now.
iii. Years ago, your father showed you the gun safe he kept in the house in case of emergencies, you knew the pass code, you knew how to shoot and loud, at least you had an idea. They say a bullet to the brain will do the job.. So one night, when your father is fast asleep, you will be down the hallway staring down the mouth of a gun.
One, two, three..
Your father’s heart will jump and his body will follow, the first thing he thinks of is you. He will scream your name and run down the hallway and bang on your door. It’s locked. His knees begin to feel weak as he bruises his body trying to knock down the door, the first sight he see’s in blood splattered on the wall. At that moment his breath began to stop, and his eyes wandered to yours. Still open, but no more life inside your shell. He will drop to his hands and knees and scream why, why, why. There will never be a day he won’t hate himself, for keeping a gun in the house, for not making you happy, for not knowing. He will live a life without a son, live a life with an empty space. Live a life of hurt, and hatred for himself.
iv. You may think that when you’re dead and gone you will not be hurting anyone. You may think when you slide a blade across your wrist, you’re only hurting yourself. Yet I have learned that is not true, it’s not. The person who will find your body, the one who see’s the cuts, their chest will feel tight and they will feel like it was their fault for letting it get this far. The only mark you will be leaving on them is pain, hurt, and the question why? So please note this, there is pain in every suicide attempt, every death, every cut. You are not only hurting your life, but others too. Because you are cared for.
”

Πηγή: tumblr.com

Θα τα πούμε...

Μπαμπά, έλα να σου πω...

Μια γυναίκα αγοράζει προφυλακτικά...

Είναι κοινό μυστικό παρότι πολλοί και πολλές επιθυμούν να το θάψουν. Ακόμα και οι άντρες που κράζουν τις "εύκολες" στην ουσία δεν το πιστεύουν. Βαθιά μέσα τους σκέφτονται πως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει. Και όμως... η σοκαριστική αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια όλων μας: και οι γυναίκες θέλουν να κάνουν σεξ! Ω ναι! Είναι φοβερό το ξέρω αλλά συμβαίνει. Χωρίς φρου φρου κι αρώματα, χωρίς ρομάντζα και ζαχαρολουκουμοκουραμπιεδάκια και χαζομάρες... οι γυναίκες θέλουν και κάνουν σεξ! Σεξ για το πάθος, την κα@λα, σεξ σαν τονωτικό, σεξ σαν αγχολυτικό, σεξ σαν αντιστρές, σαν απλό και απολαυστικό... σεξ!

 Όταν οι κοπέλες έχουν μια μόνιμη σχέση αυτή τους η επιθυμία είναι σεβαστή και ιδιαίτερα καλοδεχούμενη από τους συντρόφους τους. Τι γίνεται, όμως, με μια single στη ζούγκλα που ονομάζεται dating; 

Η ελεύθερη κοπέλα άνω των 25 σήμερα έχει να αντιμετωπίσει παραδοσιακούς γονείς και θειάδες που την πρήζουν να βρει γαμπρό, ένα σωρό από βλαμμένους γκόμενους που κυκλοφορούν εκεί έξω και ένα κάρο ενοχλητικούς φίλους που είναι ζευγαράκια από το 1821 και νομίζουν ότι όλα τα ξέρουν κι έχουν κάνει και γαμώ τις επιλογές στη ζωή τους! Και σα να μην έφταναν όλα αυτά έχουν να αντιμετωπίσουν και μια πληθώρα προκαταλήψεων σχετικά με τις σεξουαλική τους δραστηριότητα... 

Για να εξηγηθώ... Αυτό το περίεργο βλέμμα των πωλητριών προς μια κοπέλα που αγοράζει προφυλακτικά πρέπει να σταματήσει! Επίσης, οι ηλίθιες ερωτήσεις μερικών επίδοξων εραστών τύπου "Έχεις προφυλακτικά στην τσάντα σου; Γιατί;" πρέπει επίσης να σταματήσουν. Και πρέπει όλοι να λάβουν τις απαντήσεις που τους αρμόζουν.

 Λοιπόν, ναι, όπως είπα και πριν θέλουν και οι γυναίκες να κάνουν απλώς σεξ κάποιες φορές. Επίσης, τα κορίτσια που δεν έχουν σχέση έχουν μάθει πλέον να προφυλάσσουν πρώτα από όλα τον εαυτό τους και το σώμα τους, πράγμα που σημαίνει πως δεν επαναπαύονται στην καλή πρόθεση των αγοριών με τα οποία βγαίνουν, αλλά φροντίζουν μόνες τους, οι ίδιες για την προφύλαξή τους και αυτό είναι κάτι καλό και έξυπνο θα έλεγα.

 Και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Οι πιο πολλές σεξουαλικές εμπειρίες δεν τις κάνουν λιγότερο συναισθηματικές, λιγότερο αξιόπιστες και λιγότερο καλές συντρόφους. Δεν ξέρω σε ποιο σημείο της ιστορίας της ανθρωπότητας αποφασίστηκε ότι είναι κακό να απολαμβάνεις με τις αισθήσεις και το σώμα σου. Δεν ξέρω πότε συμφωνήσαμε ότι σεξ πρέπει να γίνεται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, αλλιώς δεν πρέπει να γίνεται γιατί είναι ανήθικο. Ξέρω μόνο ότι με τρομάζει η πολλή ηθική και οι άνθρωποι οι βολεμένοι στον εφησυχασμό του ζευγαριού, γιατί είναι τελικά ο συνδυασμός τους που έδινε ανέκαθεν και συνεχίζει να δίνει ακόμα πραγματικό πόνο στους ανθρώπους γύρω τους! 

Πηγή: www.lifo.gr

Second Family

Και όταν έχεις συνηθίσει κάποιους ανθρώπους στην καθημερινότητά σου, δεν είναι εύκολο να τους βγάλεις. Έτσι είναι και με την παρέα μου από την Καστοριά.
Δεν μπορώ να τους βλέπω κάθε μέρα τώρα στις διακοπές αλλά προσπαθώ να έχω συχνή επικοινωνία. Μιλάω όσο πιο συχνά μπορώ με τις κοπέλες που είναι εδώ και απόψε μίλησα Skype με τον κολλητό μου από τον Καναδά. Δύο η ώρα εδώ, εφτά το απόγευμα εκεί.
Πόσο λατρεύω αυτές τις επικοινωνίες. Βλέπεις τον άλλον από την κάμερα και δε σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είναι τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά.
Δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτά τα παιδιά. Για μένα είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Τους αγαπώ....

#LikeAGirl

Ο σεξισμός υπάρχει. Έχει κυριεύσει την κοινωνία μας και το άσχημο είναι πως δεν υπάρχει μόνο στο αρσενικό φύλο, αλλά δυστυχώς και στο θηλυκό. Υπάρχουν (πολλές) κοπέλες οι οποίες νιώθουν κατώτερες, νιώθουν πως το να κάνεις κάτι "κοριτσίστικα" είναι κάτι υποτιμητικό. Δεν έχουν αυτοπεποίθηση. Το κατεστημένο, η κοινωνία, ο κόσμος γενικότερα το αποδίδει σαν κάτι υποτιμητικό. Το να σκέφτεσαι σαν κορίτσι, το να τρέχεις σαν κορίτσι, να γελάς σαν κορίτσι, να μιλάς σαν κορίτσι.
Αυτός ο ρατσισμός πρέπει να σταματήσει. Και αυτό πρέπει να ξεκινήσει πρώτα απ' όλα από εμάς τις γυναίκες. Πρέπει να βγάλουμε αυτή την κατωτερότητα από μέσα μας και να μην θεωρούμε τον εαυτό μας κατώτερο. Όταν αποδεχτούμε πως είμαστε ίσες με το αντίθετο φύλο τότε θα μπορούμε να κάνουμε την προσπάθεια να πείσουμε και τους άλλους ότι το να είσαι κοπέλα δεν είναι κάτι υποτιμητικό.
Πρώτα όμως ξεκινάμε από εμάς. Είμαστε οι πρώτες που πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας και να μην σκεφτόμαστε υποτιμητικά γι' αυτό που είμαστε. Πρέπει να είμαστε περήφανες! Στο κάτω - κάτω τι πιο όμορφο από το να ανήκεις στο φύλο που φέρνει στον κόσμο καινούριες ζωές....

Summer time

Τελείωσε (επιτέλους!) και αυτή η εξεταστική. Και ήρθε η στιγμή να απολαύσουμε το καλοκαίρι μας.
Ο φετινός αποχωρισμός με τα παιδιά ήταν ακόμα πιο δύσκολος. Αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε πως μπαίνουμε στον 4^ο χρόνο, τον τυπικά τελευταίο. Και όσες φορές το συζητούσαμε μας έπιανε μια μελαγχολία.

Αφού τους χαιρέτησα όλους και τους συνόδευσα στα ΚΤΕΛ, ήρθε και η σειρά μου τη Δευτέρα το βράδυ να φύγω για Λάρισα όπως είχαμε συμφωνήσει με τον κολλητό μου. Θα έμενα εκεί και τη Τρίτη θα φεύγαμε μαζί για Αθήνα.
Στη Λάρισα αν και έκατσα λίγο πέρασα πολύ ωραία. Με γύρισαν στο κέντρο, είδα και τον Γεωργούλη (Ω ναι!), γελάσαμε και γενικά ήταν πάρα πολύ όμορφα.
Την Τρίτη αφού πήγαμε για καφέ και γνώρισα όλη την παρέα, φύγαμε για τα ΚΤΕΛ μιας και 3 η ώρα είχαμε λεωφορείο.

Λάρισα – Αθήνα μόλις σε 4 ώρες. Και οι ώρες πέρασαν τόσο μα τόσο γρήγορα που ούτε το κατάλαβα. Μας κέρασαν καφέ, το λεωφορείο είχε wi-fi και συζητούσαμε και με τον φίλο μου, οπότε ούτε που το κατάλαβα το ταξίδι.

Στην Αθήνα μόλις φτάσαμε ήταν μια μικρή ταλαιπωρία αφού έπρεπε να πάω να πάρω τα κλειδιά από τον ξάδερφό μου που ήταν Αμπελόκηπους και όλη αυτή τη διαδρομή την κάναμε με τις βαλίτσες. Έτσι αφού τα πήραμε, γυρίσαμε σπίτι κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε Μοναστηράκι για να πάμε να φάμε. Έπειτα κάναμε τη βόλτα μας και επιστρέψαμε σπίτι, βάλαμε μια ταινία και μετά από λίγο κοιμηθήκαμε γιατί νιώθαμε πτώματα.

Την Τετάρτη ξυπνήσαμε, παραγγείλαμε καφέ στο σπίτι (οι ντίβες χα χα) ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε έξω στα μαγαζιά για να τον πάω να ψωνίσει. Αφού ψώνισε (κάτι πανέμορφα ρούχα) γυρίσαμε σπίτι να τα αφήσουμε και βγήκαμε για καφέ. Μετά πήγαμε να φάμε στο μαγαζί μας στο Γαλάτσι και γυρίσαμε πίσω έπειτα βγήκαμε πάλι κέντρο για να συναντήσουμε έναν γνωστό του φίλου μου που έπρεπε να του φέρει κάτι πράγματα και το βράδυ πήγαμε για μπύρα στο Θησείο, σε ένα πανέμορφο μέρος!

Γυρίσαμε με το τελευταίο και ξεκινήσαμε να μιλάμε αγγλικά (κατ’ εντολή του φίλου μου). Φτάσαμε σπίτι, κάναμε μπάνιο, ακούσαμε μουσική και ετοίμασε τα τελευταία πράγματα αφού την Πέμπτη το μεσημέρι πετούσε για Canada.

Γελάσαμε, κοροϊδεύαμε ο ένας τον άλλον, ήπιαμε και τα ουισκάκια μας και γενικότερα αργήσαμε όσο το δυνατόν περισσότερο να πάμε για ύπνο, με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε γύρω στις 3 ώρες. Αφού ξυπνήσαμε το πρωί, ήπιαμε καφέ και ετοιμάσαμε όλα τα πράγματα για να πάμε στο αεροδρόμιο.

Αφού άφησε τη βαλίτσα κάναμε έναν κύκλο και το γυρίσαμε και πριν μπει στον έλεγχο μπήκαμε στο smoking room για να καπνίσουμε γιατί 11-12 ώρες χωρίς τσιγάρο θα πάθαινε εγκεφαλικό.
Έπειτα τον συνόδευσα στον έλεγχο του έδωσα τα τελευταία πράγματα που κρατούσα και τον χαιρέτησα. Και ίσως φταίει το κλίμα του αεροδρομίου αλλά με έπιασε μια μελαγχολία μεγάλη που ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

Τώρα η επιστροφή του είναι 27 Αυγούστου και θα πάω να τον παραλάβω από το αεροδρόμιο :D

Μετά πήγα Σύνταγμα να βρω το Ticket House όπου αγόρασα τα εισιτήρια των Placebo (επιτέλους!) και γύρισα σπίτι να μαζέψω, να κάνω μπάνιο και να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου για να φύγω και εγώ για Καλαμάτα. 

Στο μεταξύ μίλησα και με τον Κ. Όπου δεν μπορούσε τελικά να βρεθούμε γιατί δούλευε και το αφήσαμε για άλλη φορά .

Πολύ πολύ όμορφες μέρες αυτές....

Κ

 

 Και ξαναμιλήσαμε. Για την ακρίβεια όσο πολύ και να ήθελα να μιλήσουμε τις μέρες που μεσολάβησαν δεν έστειλα γιατί περίμενα να το κάνεις εσύ αν ήθελες όντως να μιλήσουμε.
Και τη Δευτέρα το βράδυ που ταξίδευα για Λάρισα έρχεται μήνυμα στο κινητό μου, ότι δεν με ξέχασες απλά σου έπεσε πολύ δουλειά και όποτε μπορώ να μιλήσουμε.
Για να μην τα πολυλογώ αποφασίσαμε να μιλήσουμε με μηνύματα αφού μέσα στο λεωφορείο δεν θα μπορούσα να μιλήσω άνετα στο τηλέφωνο.
(Μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι πιο εύκολα μου βγαίνουν γραπτά...)
Έτσι λοιπόν του είπα σχεδόν όλα αυτά που ήθελα να του πω. Και αυτός μου είπε πράγματα που δεν περίμενα να ακούσω. Και τέλος πως νιώθει άσχημα για όλα αυτά που συνέβησαν και που με στεναχώρησε.
Και μου ευχήθηκε να βρω κάποιον ή κάτι που θα με κάνει ευτυχισμένη γιατί το αξίζω λέει γιατί ο ίδιος δεν το κατάφερε . Και θέλει να επανορθώσει που με στεναχώρησε.
Εγώ φυσικά αφού συγκινήθηκα με αυτά και με άλλα πολλά που είπε του εξομολογήθηκα ότι δεν τον έχω ξεπεράσει και πως δεν μπορώ να προχωρήσω μπροστά. Πώς πάντα κάτι με κρατάει πίσω. Πώς όσο και να προσπαθώ όσες κινήσεις και να κάνω ποτέ δεν μπορώ να ανοιχτώ. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που ανοίχτηκα τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα που απορούσα και εγώ με τον εαυτό μου. Φυσικά και δεν του το είπα για να νιώσει άσχημα απλά γιατί ήθελα να το βγάλω από μέσα μου.
Είπαμε να βρεθούμε και από κοντά να μιλήσουμε με την προϋπόθεση ότι δεν θα με κάνει χειρότερα. Και του είπα πως ήθελα εδώ και πολύ καιρό να μιλήσουμε και χάρηκα που μου δόθηκε η ευκαιρία.
Ξέρω ότι δεν θα βγει κάτι άλλο μέσα από αυτό. Αλλά απλά και μόνο για να του μιλήσω (αν και τα περισσότερα του τα είπα) θέλω να τον δω. Να ξεχάσω από το μυαλό μου τότε που με έβλεπε στο δρόμο και δεν με χαιρετούσε. Είπαμε πως θα το αλλάξουμε αυτό.
Αλλά αυτός θα είναι Αθήνα όλο το καλοκαίρι. Θα δούμε...

Hello July!

 

Αν και καθυστερημένα, θέλω να ευχηθώ καλό μήνα σε όλους! Να έχουμε ένα όμορφο καλοκαίρι με πολλές όμορφες και δυνατές στιγμές που θα μας μείνουν σαν όμορφες αναμνήσεις!


Υ.Γ. Λόγω της απουσίας μου θα ανεβάσω σήμερα όλες τις αναρτήσεις που είχα γράψει.