Κ

 

 Και ξαναμιλήσαμε. Για την ακρίβεια όσο πολύ και να ήθελα να μιλήσουμε τις μέρες που μεσολάβησαν δεν έστειλα γιατί περίμενα να το κάνεις εσύ αν ήθελες όντως να μιλήσουμε.
Και τη Δευτέρα το βράδυ που ταξίδευα για Λάρισα έρχεται μήνυμα στο κινητό μου, ότι δεν με ξέχασες απλά σου έπεσε πολύ δουλειά και όποτε μπορώ να μιλήσουμε.
Για να μην τα πολυλογώ αποφασίσαμε να μιλήσουμε με μηνύματα αφού μέσα στο λεωφορείο δεν θα μπορούσα να μιλήσω άνετα στο τηλέφωνο.
(Μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι πιο εύκολα μου βγαίνουν γραπτά...)
Έτσι λοιπόν του είπα σχεδόν όλα αυτά που ήθελα να του πω. Και αυτός μου είπε πράγματα που δεν περίμενα να ακούσω. Και τέλος πως νιώθει άσχημα για όλα αυτά που συνέβησαν και που με στεναχώρησε.
Και μου ευχήθηκε να βρω κάποιον ή κάτι που θα με κάνει ευτυχισμένη γιατί το αξίζω λέει γιατί ο ίδιος δεν το κατάφερε . Και θέλει να επανορθώσει που με στεναχώρησε.
Εγώ φυσικά αφού συγκινήθηκα με αυτά και με άλλα πολλά που είπε του εξομολογήθηκα ότι δεν τον έχω ξεπεράσει και πως δεν μπορώ να προχωρήσω μπροστά. Πώς πάντα κάτι με κρατάει πίσω. Πώς όσο και να προσπαθώ όσες κινήσεις και να κάνω ποτέ δεν μπορώ να ανοιχτώ. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που ανοίχτηκα τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα που απορούσα και εγώ με τον εαυτό μου. Φυσικά και δεν του το είπα για να νιώσει άσχημα απλά γιατί ήθελα να το βγάλω από μέσα μου.
Είπαμε να βρεθούμε και από κοντά να μιλήσουμε με την προϋπόθεση ότι δεν θα με κάνει χειρότερα. Και του είπα πως ήθελα εδώ και πολύ καιρό να μιλήσουμε και χάρηκα που μου δόθηκε η ευκαιρία.
Ξέρω ότι δεν θα βγει κάτι άλλο μέσα από αυτό. Αλλά απλά και μόνο για να του μιλήσω (αν και τα περισσότερα του τα είπα) θέλω να τον δω. Να ξεχάσω από το μυαλό μου τότε που με έβλεπε στο δρόμο και δεν με χαιρετούσε. Είπαμε πως θα το αλλάξουμε αυτό.
Αλλά αυτός θα είναι Αθήνα όλο το καλοκαίρι. Θα δούμε...