Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Second Family

Και όταν έχεις συνηθίσει κάποιους ανθρώπους στην καθημερινότητά σου, δεν είναι εύκολο να τους βγάλεις. Έτσι είναι και με την παρέα μου από την Καστοριά.
Δεν μπορώ να τους βλέπω κάθε μέρα τώρα στις διακοπές αλλά προσπαθώ να έχω συχνή επικοινωνία. Μιλάω όσο πιο συχνά μπορώ με τις κοπέλες που είναι εδώ και απόψε μίλησα Skype με τον κολλητό μου από τον Καναδά. Δύο η ώρα εδώ, εφτά το απόγευμα εκεί.
Πόσο λατρεύω αυτές τις επικοινωνίες. Βλέπεις τον άλλον από την κάμερα και δε σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είναι τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά.
Δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτά τα παιδιά. Για μένα είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Τους αγαπώ....

4 σχόλια:

  1. Σε καταλαβαίνω...κάθε φορά που θυμάμαι την Κομοτηνή, κατευθείαν το πρώτο που σκέφτομαι είναι ο στίχος "φεύγοντας ξέχασα να πάρω την καρδιά μου και κάτι παλιοπράγματα"...δεν σου κρύβω ότι 2 μήνες πριν φύγω αποκάλεσα την Κομοτηνή ασυναίσθητα "πόλη μου" και θυμάμαι ότι κόμπλαρα εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησα τι είπα...εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πραγματικά τι σήμαινε για μένα αυτή η πόλη...

    και δεν μου λείπει απλώς η Κομοτηνή, αλλά η δική μου Κομοτηνή, εκείνη των δικών μου φοιτητικών χρόνων...τώρα μοιάζει πλέον σαν μια ξένη πόλη. τώρα λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι από εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα αυτό ακριβώς είναι που την κάνει "πόλη σου". Οι δικοί σου άνθρωποι εκεί. Από τη στιγμή που φύγουν και αυτοί θα είναι κάτι απόμακρο και κάτι που απλά θα σου θυμίζει πράγματα και αναμνήσεις. Αλλά δεν θα είναι το ίδιο...
      Πόσο τυχερές ήμαστε όμως που είχαμε την ευκαιρία να το ζήσουμε και να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια τέτοια "οικογένεια" στην καλύτερη ηλικία της ζωής μας!

      Διαγραφή
    2. Τη στιγμή που αδειάζει η πόλη από αγαπημένα πρόσωπα και έχεις φύγει κι εσύ πια, συντελείται κάτι περίεργο στην ψυχοσύνθεση σου. Τη βλέπεις και από τη μία τη λατρεύεις, από την άλλη σχεδόν δεν την αναγνωρίζεις. Είναι κάπως ψυχοφθόρος αυτός ο διχασμός...
      Η πλάκα είναι ότι όσα κι αν σου πουν αυτοί που έχουν ήδη περάσει δεν το καταλαβαίνεις πλήρως μέχρι να το νιώσεις..

      Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απ' το να κοιτάς πίσω, στα φοιτητικά σου χρόνια και να τα αποκαλείς "τα καλύτερα μας χρόνια"! Το να μη ζήσεις καλή φοιτητική ζωή είναι απαίσιο και μάλιστα χαλάει και τη διάθεση και των κοντινών σου προσώπων που μπορεί -σε αντίθεση με σένα- να περνάνε τέλεια...

      Διαγραφή
    3. Ναι συμφωνώω... Πιστεύω η Καστοριά όταν θα φύγουμε όλοι δεν θα ναι ίδια. Όποτε τύχει να ξαναπεράσω δεν θα μου φανεί ποτέ όπως αυτά τα χρόνια. Το πιστεύω!

      Ναι βρε Λιζάκι! Νιώθω τελείως διαφορετικός άνθρωπος ακόμα και αν δεν εχουν τελειώσει ακόμα!!! Δεν θα ήθελα να ήμουν από εκείνους που δεν έζησαν αυτά που έχω ζήσει. Και έχεις δίκιο στο αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις...

      Διαγραφή