"Δηλαδή είμαστε φίλοι τώρα;"

Kαι τώρα τι κάνουμε; Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που σε είδα τυχαία στο μαγαζί που καθόμουν. Και από τότε ξεκινήσαμε να μιλάμε πάλι. Εκείνες οι 3 μέρες που πέρασαν μου θύμισαν πολλά. Μιλούσαμε συνέχεια, ασταμάτητα. Στη δουλειά σου, πριν πέσουμε για ύπνο και με το που ξυπνούσαμε το πρωί.
 
Και με εκπλήσσει που μετά από τόσο καιρό, μιλάμε έτσι και πάντα έχουμε κάτι να πούμε...πάντα!
Κάποια στιγμή ήρθε και η συζήτηση στο τι ακριβώς είμαστε. Μου πρότεινες να πάμε κάποια στιγμή για μπάνιο. Αλλά φοβάσαι ότι θα σε πνίξω, και καλά, γιατί έχω κάποιους λόγους να το κάνω.. Και σου είπα, μετά την πλάκα πως δεν θα έκανα κάτι τέτοιο γιατί δεν σου έχω κρατήσει κακία. Και μου έθεσες το ερώτημα: «Δηλαδή είμαστε φίλοι τώρα;» Και εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω, από τη στιγμή που ξέρεις πώς αισθάνομαι (ακόμα) για σένα. Και σου έδωσα την απάντηση: «Δεν ξέρω, φαντάζομαι»...
 
Και μου είπες πως σου φαίνεται περίεργο γιατί ποτέ δεν έχεις κρατήσει φιλικές σχέσεις με πρώην σου έστω και αν αυτή ήταν για μικρό χρονικό διάστημα. Και σου είπα πώς αν δε νιώθεις άνετα μπορούμε να το σταματήσουμε. Μου είπες όμως ότι με βλέπεις εμένα άνετη οπότε δεν έχεις πρόβλημα γιατί σε κάνω και εσένα να αισθάνεσαι άνετα.

Έπειτα έμεινες από κάρτα και δε μιλήσαμε 3 μερούλες. Και ξεκινήσαμε πάλι όταν έβαλες αλλά όχι με τους ίδιους ρυθμούς όπως τότε. Αλλά συνεχίζεις να με κοροϊδεύεις όπως κάνεις πάντα. 

Ξέρω ότι δεν βγάζει πουθενά όλο αυτό. Αλλά με κάνει χαρούμενη το γεγονός ότι μιλάω μαζί σου, με κάνεις να αισθάνομαι όμορφα. 

Στην αρχή οι περισσότεροι μου έλεγαν πως δεν έχει νόημα να ξεκινήσω κάτι τέτοιο. Καλύτερα να το κόψω όσο είναι καιρός. Η βλακεία η δική μου όμως είναι ότι δε θέλω. Ότι μ’ αρέσει αυτό που είμαστε και ας μην είμαστε τίποτα ουσιαστικά. Αλλά τουλάχιστον ένα γεια θα το πούμε. Και ας μιλάμε όλη μέρα με μηνύματα. Και ας μην έχουμε κανονίσει να βρεθούμε ακόμα. 

Πώς αλλάζουν όμως όλα τα δεδομένα.. Εκεί που ήταν σχεδόν σίγουρο πως θα έμενες Αθήνα όλο το καλοκαίρι, ξαφνικά σε βλέπω εδώ, μου κόβονται τα πόδια, η ανάσα, χάνω για λίγο τις αισθήσεις μου και δεν βλέπω καθαρά μπροστά μου (ναι, ναι ακόμα τα έχω αυτά τα συναισθήματα! ) και μου λες πως θα μείνεις εδώ για διακοπές τελικά.
Και εγώ χαίρομαι γι αυτό. 

Και όμως υπήρχαν και τα άτομα τα οποία ήταν πιο θερμά και δεν το περίμενα να ακούσω τις κουβέντες: «Κάνε ότι σε ευχαριστεί. Αρκεί να το απολαύσεις». Οι κουβέντες του κολλητού μου ο οποίος όλο το χρόνο με κουνούσε δεξιά και αριστερά για να βρω κάποιον άλλον και να ξεχαστώ. Ξέρει όμως τι σημαίνει για μένα αυτός. Και μου λέει πως όσο φιλικά και να μιλάμε όταν βρεθούμε πολύ δύσκολα να μείνουμε εκεί.
Εγώ κλασσικά δεν μπορώ να το δω αυτό για 1002 λόγους. 

Χαίρομαι όμως που είσαι καλά. Και που μιλάμε έστω και έτσι. Και όχι, δεν περιμένω κάτι να γίνει μεταξύ μας. Ξέρω πως ότι ήταν έχει τελειώσει. Δε γεμίζω το κεφάλι μου με ψευδαισθήσεις. Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό. Απλά μου αρέσει το συναίσθημα που μου δημιουργείς όταν μου μιλάς. Γιατί δεν μπορώ να σε κόψω τελείως. Είδα τι έγινε όλους τους μήνες που δε μιλούσαμε. Δεν ήξερα αν είσαι καλά και τι κάνεις. Και τώρα είμαι καλύτερα. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον. 

Ξέρω όμως και σκέφτομαι ότι με το να πηγαίνεις πίσω δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά. Η αλήθεια είναι ότι και τόσους μήνες που δεν πήγαινα πίσω παρά μόνο με το μυαλό μου, μπροστά δεν κατάφερα να πάω.
Στη συνέχεια θα δούμε.... Δεν μπορώ να ξέρω. Το καλό είναι ότι δεν έχω ψευδαισθήσεις. Πατάω καλά στη γη και ξέρω πως δεν μπορώ να περιμένω τίποτα. Εμένα όμως μου αρκεί...