Never Ending Nightmare

Και απόψε πάλι δεν είχα καλό ύπνο. Είναι η τρίτη βραδιά συνεχόμενη που βλέπω εφιάλτη. Και κάθε βράδυ δυναμώνουν. Όσο περνάνε οι μέρες γίνονται πιο έντονοι, πιο "δυνατοί". Εικόνες που χαράζονται στο μυαλό μου.
Ένιωθα να με γδέρνουν και να με ξεσκίζουν, όπως κάνουν όλη την ημέρα οι σκέψεις μου. Αλλά αυτή τη φορά ήταν σωματικό. Και ο πόνος αβάσταχτος. Παρακαλούσα με δάκρυα στα μάτια κάποιον να με ναρκώσει ή να με σκοτώσει και κανείς δεν το έκανε. Με άφηναν να ουρλιάζω και να βασανίζομαι παρακαλώντας να πεθάνω.
Και δεν ξέρω τι φταίει γι' αυτά τα όνειρα. Φταίει το παρελθόν μου που βγαίνει διαφορετικά σήμερα προς τα έξω; Φταίνε οι πιεσμένες σκέψεις που καταχωνιάζω στο μυαλό μου και δεν τις βγάζω προς τα έξω; Φταίει η μελαγχολία;
Και δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγω. Γιατί δεν καταλαβαίνω ότι είναι όνειρο. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τους σταματήσω. Φαίνεται πως το υποσυνείδητό μου έχει τρελαθεί τις τελευταίες μέρες και δεν με αφήνει να ηρεμήσω, παρέα με τον εγκέφαλό μου, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της μέρας με τρελαίνει. Φοβάμαι πως γίνομαι άσχημα πάλι. Πως πέφτω. Τουλάχιστον έτσι νιώθω την ψυχολογία μου τις τελευταίες μέρες.
Πότε θα σταματήσει όλο αυτό; Θέλω να νιώσω καλά πάλι. Να νιώσω ευτυχισμένη. Πότε θα το καταφέρω; Η προσπάθεια φαίνεται δεν είναι αρκετή. Θέλει κάτι παραπάνω. Μια μεγαλύτερη ώθηση.
Που θα την κερδίσω όμως; Από που θα την αποκτήσω;
Φοβάμαι πως δεν θα το καταφέρω. Ήδη νιώθω αυτή την ανοσία και την έλλειψη συναισθημάτων. Νιώθω το κενό να φωλιάζει πάλι μέσα μου.
Χθες το βράδυ ήθελα τόσο πολύ να κλάψω και δεν μπορούσα. Ήθελα να κλάψω για να το βγάλω από μέσα μου. Και δεν τα κατάφερα. Φτάνω πάλι στο ίδιο σημείο. Δεν μπορώ να ξεσπάσω. Δεν μπορώ να κλάψω όποτε νιώθω ότι θέλω να κλάψω. Εύχομαι να μου έρθει σε κάποια άκυρη στιγμή και ας είναι σε κόσμο. Δεν με απασχολεί πλέον. Αλλά νιώθω τόσο πολύ ότι θέλω να το βγάλω από μέσα μου.