Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Συγγνώμη

26.10


Και γιόρταζες. Θα γιόρταζες δηλαδή αν ήσουν μαζί μας σήμερα. Θα σε έπαιρνα τηλέφωνο ή θα σου έστελνα μήνυμα όπως έκανα τα τελευταία χρόνια που ήμουν Καστοριά. Θυμάμαι την πρώτη χρονιά που ανέβηκα επάνω είχα κανονίσει να σου πάρω δώρο έναν αναπτήρα με τα αρχικά σου. Δ.Σ. Και είχα κανονίσει να κατέβω 28η οπότε θα στον έδινα. Όπως και έκανα. Πρόπερσι είχα πάρει τηλέφωνο και είχα ευχηθεί.

Πέρυσι όμως... Για πέρυσι που δεν είχα κάρτα και ήταν οι δικοί μου εδώ, μπορούσα να σε πάρω και τηλέφωνο και να σου στείλω μήνυμα παρόλο που δεν είχα κάρτα. Μπορούσα να βρω τρόπο να σου ευχηθώ. Αλλά το αμέλησα μέχρι τελευταία στιγμή. Έτσι πέρασε και εγώ η ηλίθια δεν πήρα ούτε την επόμενη μέρα ένα τηλέφωνο. Και έτσι χτυπάω το κεφάλι μου ακόμα και σήμερα. Είναι ένα από τα πράγματα που δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Δεν μου το έχω συγχωρήσει ακόμα και ούτε πρόκειται. Αυτό ήταν πολύ άσχημο, ξέροντας πλέον ότι ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να σου ευχηθώ "Χρόνια Πολλά". Γιατί ούτε φέτος, ούτε τις υπόλοιπες χρονιές θα μπορέσω να σου ευχηθώ πάλι.

 Και αυτή είναι μια εξομολόγηση που δεν έχω κάνει σε κανέναν πέρα από την κολλητή μου τη Χ. Σε κανέναν άλλο δεν άντεχα να το πω.

Πραγματικά, πόσο ανόητη, ανεύθυνη και αναίσθητη μπορεί να είμαι; Δεν έχω καμία μα καμία δικαιολογία γι' αυτό. Και ξέρω ότι αυτό θα μου στοιχίσει μια ζωή και δεν πρόκειται να το ξεπεράσω αλλά ούτε και να το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου.


Μου λείπεις. Έστω και από εδώ, έτσι, φέτος αποφασίζω να σου πω τις ευχές μου. Δεν έχουν νόημα βέβαια πλέον γιατί έχεις φύγει. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι δεν σε ξέχασα πέρυσι. Σε σκέφτηκα αλλά δεν έστειλα. Ούτε φέτος σε ξέχασα. Ούτε θα σε ξεχάσω ποτέ.

4 σχόλια:

  1. Όταν χάνουμε ένα πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο έχουμε την τάση να θυμόμαστε τα χειρότερα που του έχουμε κάνει. Θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον γι' αυτήν απώλεια και τον πόνο που μας τρώει τα σωθικά, ώστε η πιο εύκολη επιλογή είναι να κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας και βυθιστούμε σε αυτό το μίσος που κρύβουμε για τους εαυτούς μας.
    Η αλήθεια είναι ότι πάντα βρίσκουμε πράγματα για τα οποία θα μετανιώσουμε όταν χάσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, πολύ συχνά και κοντά χρονολογικά με το χαμό του αγαπημένου μας. Αυτό δεν είναι επειδή δεν τους αγαπάμε ή επειδή δεν ήμασταν αρκετά καλοί για εκείνους, μα επειδή δεν μπορούμε να ξέρουμε ότι αυτή είναι όντως η "τελευταία φορά". Παίρνουμε την ευτυχία ως δεδομένη και πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να την αξιοποιήσουμε στο έπακρο. Κυρίως όταν οι αγαπημένοι μας "φεύγουν" πολύ νωρίς, πολύ νωρίτερα απ' ότι θα περίμενε κανείς..
    Κι ύστερα μένουμε εμείς να μετράμε λέξεις που δεν είπαμε, πράξεις που δεν κάναμε ή -ακόμη χειρότερα- λέξεις και πράξεις που κάναμε την τελευταία φορά που τους είδαμε.
    Εγώ δυστυχώς ανήκω στην τελευταία κατηγορία, έχοντας πάντα βάρος στη συνείδηση μου την κακή μου συμπεριφορά απέναντι στη γιαγιά μου το τελευταίο Σ-Κ που περάσαμε μαζί, λίγες μέρες πριν τη χάσω. Και πίστεψε με, ξέρω ακριβώς πώς νιώθεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε καν οι αδικοχαμένοι αγαπημένοι μας κερδίζουμε κάτι απ' αυτό. Ίσα-ίσα, αν όντως μας βλέπουν από εκεί που βρίσκονται θα νιώθουν χειρότερα.
    Γι' αυτό προσπάθησε να την αποβάλεις αυτη τη σκέψη απ' το μυαλό σου. Ξέρω, είναι δύσκολο, ούτε εγώ τα έχω καταφέρει ακόμη πλήρως, αλλά πρέπει να γίνει. Πρέπει να τους θυμόμαστε έτσι όπως θα ήθελαν εκείνοι. Όλες μας τις όμορφες στιγμές, την ευτυχία που δεν κράτησε αρκετά.
    Κουράγιο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμβουλή σου Λιζάκι μου.
      Είμαι σίγουρη πως ούτε οι αγαπημένοι μας δεν πρόκειται να μας κράτησαν κακία για ότι και να τους κάναμε. Γιατί τους γνωρίζαμε σαν ανθρώπους και ξέρουμε...
      Πρέπει να το αποβάλω αυτό όπως πρέπει και εσύ και χαίρομαι που το έχεις καταφέρει έστω και λίγο.
      Σίγουρα ποτέ δεν θα ξεχάσω τις όμορφες στιγμές αλλά νομίζω πως όσο και να το ξεπεράσω το συγκεκριμένο πάντα θα ρίχνω έστω μια μικρή ευθύνη στον εαυτό μου για το συγκεκριμένο γεγονός.

      Διαγραφή
    2. Όχι μόνο δεν μας κράτησαν κακία, ίσα-ίσα αν μας έβλεπαν πόσο υποφέρουμε με αυτές τις ενοχές, θα ένιωθαν κι εκείνοι χειρότερα...
      Ξέρω πώς νιώθεις..η ενοχή είναι χειρότερη από τη θλίψη και φεύγει 3 φορές δυσκολότερα...

      Διαγραφή
    3. Ισχύει αυτό που λες γιατί ότι είναι "τελεσίδικο" όπως λέμε είναι πολύ πιο δύσκολο να το ξεπεράσουμε γιατί ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να το διορθώσουμε...
      το πρώτο που είπες ισχύει επίσης και το πιστεύω πως θα ένιωθαν άσχημα αν μας έβλεπαν έτσι...

      Διαγραφή