"If you had..."

"Ιf you had a friend who spoke to you in the same way you sometimes speak to yourself, how long would you allow that person to be your friend?”

Πηγή: tumblr.com

Merry Christmas

 "It’s too bad that every lonely person can’t have a good deed done to them on that day, although it would probably be kind of patronizing, but there’s always someone who gets left out, someone who doesn’t get a free meal, or a present, or have someone say hello to them. Everyone’s so extra-conscious. Merry Christmas everyone!" 
- Kurt Cobain. 
December, 1993.

Back

Και επέστρεψα στην Καλαμάτα μετά από τέσσερις μήνες. Δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε πέρα από τις παρέες μου και τους δικούς μου. 

Φέτος η χρονιά είναι διαφορετική και δεν ήθελα να επιστρέψω. Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Ίσως γιατί περνάω τόσο καλά επάνω που δεν μου κάνει αίσθηση να έρθω εδώ και να "σπαταλήσω" χρόνο στον υπολογιστή μου κτλ.

Βέβαια το Σάββατο το απόγευμα- βράδυ που ήμουν σπίτι, μετά από ένα 12ωρο σχεδόν ταξίδι, έφαγα, έκανα μπάνιο και έπειτα, έκλεισα δεκάωρο ύπνου. Ποιος; Εγώ; Βέβαια φταίνε όλα αυτά, φταίει και ότι την τελευταία εβδομάδα έχω κοιμηθεί σύνολο 8 ώρες και τις 6-7 μέρες.

Χθες βγήκα με τις παρέες μου, αν και δεν τους είδα όλους αλλά είδα τους πιο κοντινούς μου. Βέβαια το ξέρω πως θα βαρεθώ σιγά σιγά εκτός αν βρω πράγματα να απασχολούμε. Ξέρω πως δεν περνάω το ίδιο όπως περνάω επάνω. Είναι δεδομένο αυτό. 

Άσε που εδώ είσαι σε μια εγρήγορση ότι θα δεις άτομα που δεν θες να δεις και θέλεις να αποφύγεις. Όπως και έγινε χθες. 

Είδα την πρώην-κολλητή μου και ήρθε με χαιρέτησε και με ρώτησε πότε κατέβηκα και κανα δυο άλλες βλακείες. Και έπειτα έφυγε γιατί την περίμεναν. Αλλά αυτή τη φορά δεν έγινε αναφορά σε καμία από τις δύο πλευρές για να βρεθούμε και να κανονίσουμε. 

Εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να το έκανα και ευτυχώς δεν το έκανε ούτε αυτή. Ποιο το νόημα άλλωστε; Δεν έχω να πω τίποτα μαζί της. 

Ίσως ακούγονται σαν κακίες όλα αυτά, αλλά έσπασα, στεναχωρήθηκα και έσπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο για να βρω για ποιο λόγο έφταιξα και με ξέκοψε έτσι. Αλλά όπως κατάλαβα, δεν φταις εσύ πάντα για την συμπεριφορά των άλλων. Ο καθένας κάνει την επιλογή του. Και ας μένει να λούζεται τις συνέπειες αυτών. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω γιατί πιστεύω πως δεν υπάρχει καν λόγος να το κάνω. Πιστεύω πως πλέον έχουμε αλλάξει και οι δύο τόσο πολύ που δεν έχουμε τίποτα μα τίποτα κοινό. 

Εξάλλου οι άνθρωποι που θέλουν να μείνουν δίπλα μου, μου το απέδειξαν πολλές φορές. Και στις καλές μου και στις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. 

Τέλος πάντων για να κλείσω, ελπίζω να κυλήσουν ομαλά οι μέρες των διακοπών των δικών σας αλλά και των δικών μου. 

Everything is fine

Και όταν όλα κυλάνε όμορφα δεν θα μπορούσες παρά να αισθάνεσαι όμορφα. 

Φυσικά η μόνη βλακεία που έκανα (τελικά) ήταν να «πειράξω» λίγο τα δεδομένα της παρέας. Αλλά φυσικά και ευτυχώς δεν έγινε κάτι τραγικό. Ξέρω πλέον πως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά αλλά δεν ξέρουμε και σίγουρα πόσο θα κρατήσει και πώς θα πάνε ή θα είναι τα πράγματα μόλις επιστρέψω.

Βέβαια περνάω πάρα πολύ όμορφα. Ένα παιδί της παρέας έγινε κατά ένα τρόπο «δικός μου» (αν και δεν μ αρέσει να βάζω ταμπέλες).

Και όλα έγιναν υπό περίεργες συνθήκες και χωρίς καν να το καταλάβουμε. Κανείς μας δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Αλλά τελικά καταλήξαμε έτσι και τις τελευταίες μέρες που ήμουν επάνω ήμασταν σχεδόν αχώριστοι.

Βέβαια ο κολλητός μου άρχισε το δούλεμα και σ’ αυτόν αλλά περισσότερο σε μένα. Φυσικά και δεν περίμενα κάτι διαφορετικό... Περί του κολλητού μου μιλάμε... Αν μετά από τέσσερα χρόνια περίμενα διαφορετική συμπεριφορά, δεν θα τον ήξερα καθόλου.

Βέβαια όλοι στην παρέα χάρηκαν και δυσκολεύτηκαν να το πιστέψουν. Εδώ καλά καλά εμείς δεν ξέραμε τι κάναμε-που λέει ο λόγος- και πώς καταλήξαμε έτσι.

Το θέμα είναι ότι περνάμε πολύ όμορφες στιγμές, περνάμε πάρα πολύ καλά, για να μην πω τέλεια και συζητήσαμε και είπαμε πως θα δούμε πώς θα πάει το πράγμα.

Είναι ότι με κάνει χαρούμενη μόνο που μιλάω μαζί του. 

Πάντως πρέπει όλοι να έχουν καταλάβει ότι έχω ένα θέμα με τα μάτια έτσι; Δεν φεύγω μακρυά από όμορφα μάτια. Ο συγκεκριμένος έχει μπλε-γκρι-γαλάζια μάτια. 

Οι αδυναμίες δεν κρύβονται όπως και να το κάνουμε...

Ο άντρας που πλήγωσα

Βαρέθηκα να το βλέπω αυτό το παλιοσώβρακο. Πρέπει να βρω μια σταθερή κρυψώνα και να το θάψω εκεί για πάντα. Και γιατί δεν το πετάω, θα αναρωτιέστε. Είναι το τελευταίο που είχε μείνει ξεχασμένο στο καλάθι με τα άπλυτα όταν ο Γιάννης έφυγε απ’το σπίτι. Ένας χρόνος χώρια, πέντε μαζί. Όχι, δεν πήγαινε άλλο. Που να πάει και πώς; Δύο θέλει μια σχέση. Όχι έναν που να βγάζει τη «δουλειά» των δύο. Και αυτά δυστυχώς εμπειρικά τα καταλαβαίνεις. Ο Γιάννης ήταν αυτό που όλες οι γυναίκες θέλουν. Έτσι μου έλεγαν δηλαδή. Και μάλλον έτσι ήταν. Το έβλεπα, το καταλάβαινα, δεν το ένιωθα. Ο έρωτας τυφλώνει. Σου καίει τα μάτια για να μη βλέπεις τίποτα. Έτσι έγινε και με το Γιάννη. Τυφλώθηκε. Όχι, δεν υπήρξα ποτέ ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπούσα, ακόμα τον αγαπώ, αλλά όχι, ερωτευμένη δεν υπήρξα ποτέ. Και κάπου εκεί αρχίζει το λάθος μου. Αυτό που δε μ’αφήνει να κοιμηθώ ένα χρόνο τώρα. Αυτό που πλήγωσε το Γιάννη. Και τον άλλαξε. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στη θέση του θύτη. Και πιστέψτε με, είναι πολύ χειρότερη απ’αυτή του θύματος. Ο θύτης παλεύει με τις πράξεις και τις τύψεις του αλλά και όλους τους γύρω του. Σε κάθε στιγμή που θα αδειάσει το μυαλό του παραμονεύει ένα «αν» κι ένα «ίσως». Και είναι φρικτό. Ο Γιάννης είναι ένα διαμάντι. Η ψυχή της παρέας. Πάντα εκεί για τους φίλους του, πάντα δίπλα στον έρωτά του. Ο πιο δοτικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ο πιο όμορφος. Μέσα έξω. Θύμαμαι κάθε λεπτομέρεια εκείνης της απαίσιας μέρας. Κυριακή απόγευμα, είχαμε γυρίσει απ’το σπίτι των γονιών μου. Το σκεφτόμουν πολύ εκείνες τις μέρες, το πώς θα λήξω αυτό το θέατρο του παραλόγου. Χωρίς να τον πληγώσω φυσικά. Γίνεται; Όχι, δε γίνεται. Οι άντρες όταν είναι ερωτευμένοι είναι τα πιο εύθραυστα πλάσματα στη γη. Κρύσταλλα που μια γρατζουνιά θα τα ραγίσει. Πάει να με αγκαλιάσει, «πρέπει να σου μιλήσω», του λέω. «Σε ακούω». «Γιάννη συγχώρεσε με. Δεν αντέχω άλλο. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου, δεν ήμουν ποτέ. Ήρθες στη ζωή μου σα δώρο. Στη χειρότερη φάση μου. Και γι’αυτό θα σου είμαι πάντα ευγνώμων. Μα δεν αντέχω άλλο. Σου ζητώ να με συγχωρέσεις που δεν είχα τα κότσια να στο πω τόσα χρόνια. Που σε άφηνα να πιστεύεις πως κι εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου κάθε φορά που τελειώναμε μαζί. Κι αυτό ψέμα ήταν». Με αγκάλιασε τόσο σφιχτά που νόμιζα πως θα έσπαγα κι εγώ μαζί του. Κλάψαμε μαζί. Ένα ποτάμι δάκρυα και αναμνήσεις. «Σε παρακαλώ πες κάτι. Φώναξε. Βρίσε. Με κάνεις και αισθάνομαι ακόμα χειρότερα». Δεν έβγαλε κουβέντα. Έμεινα στο σαλόνι κι έτρωγα τα νύχια μου όσο εκείνος έφτιαχνε τα πράγματά του. Έτσι απλά έφυγε. Αθόρυβα και ευγενικά όπως πάντα. Έχω να τον δω ένα χρόνο κάι κάτι ψιλά. Είναι και μεγάλη η πόλη μας. Αν θες να αποφύγεις κάποιον, μπορείς. Τον έχω δει μόνο σε κάτι φωτογραφίες απ’αυτές που κυκλοφορούν στο facebook από βραδυνές εξόδους. Άλλαξε και στέκια και παρέες. Όπως και να’χει εγώ αρνούμαι πεισματικά και μαζοχιστικά να πετάξω αυτό το κώλοσώβρακό του. Και θα σταματήσω να το κρύβω πια. Θέλω πάντα να θυμάμαι το λάθος μου. Όχι κουκλίτσα μου, με ερωτευμένους άντρες δεν παίζεις ούτε για πλάκα, ούτε από ανάγκη, ούτε για κανένα λόγο. Γκέγκε; Κατακόκκινο stop, απαγορευτικό. Πώς αλλιώς να στο πω;

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/agapes_kai_louloudia/item1813/Ο_άντρας_που_πλήγωσα
Copyright © pillowfights.gr

Βαρέθηκα να το βλέπω αυτό το παλιοσώβρακο.

Πρέπει να βρω μια σταθερή κρυψώνα και να το θάψω εκεί για πάντα. Και γιατί δεν το πετάω, θα αναρωτιέστε. Είναι το τελευταίο που είχε μείνει ξεχασμένο στο καλάθι με τα άπλυτα όταν ο Γιάννης έφυγε απ’το σπίτι.

 Ένας χρόνος χώρια, πέντε μαζί. Όχι, δεν πήγαινε άλλο. Που να πάει και πώς; Δύο θέλει μια σχέση. Όχι έναν που να βγάζει τη «δουλειά» των δύο.

Και αυτά δυστυχώς εμπειρικά τα καταλαβαίνεις.

Ο Γιάννης ήταν αυτό που όλες οι γυναίκες θέλουν. Έτσι μου έλεγαν δηλαδή. Και μάλλον έτσι ήταν. Το έβλεπα, το καταλάβαινα, δεν το ένιωθα. Ο έρωτας τυφλώνει. Σου καίει τα μάτια για να μη βλέπεις τίποτα.

Έτσι έγινε και με το Γιάννη. Τυφλώθηκε. Όχι, δεν υπήρξα ποτέ ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπούσα, ακόμα τον αγαπώ, αλλά όχι, ερωτευμένη δεν υπήρξα ποτέ.

Και κάπου εκεί αρχίζει το λάθος μου.

Αυτό που δε μ’αφήνει να κοιμηθώ ένα χρόνο τώρα. Αυτό που πλήγωσε το Γιάννη. Και τον άλλαξε. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στη θέση του θύτη. Και πιστέψτε με, είναι πολύ χειρότερη απ’αυτή του θύματος.

Ο θύτης παλεύει με τις πράξεις και τις τύψεις του αλλά και όλους τους γύρω του. Σε κάθε στιγμή που θα αδειάσει το μυαλό του παραμονεύει ένα «αν» κι ένα «ίσως». Και είναι φρικτό.

Ο Γιάννης είναι ένα διαμάντι. Η ψυχή της παρέας. Πάντα εκεί για τους φίλους του, πάντα δίπλα στον έρωτά του. Ο πιο δοτικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ο πιο όμορφος. Μέσα έξω.

Θύμαμαι κάθε λεπτομέρεια εκείνης της απαίσιας μέρας. Κυριακή απόγευμα, είχαμε γυρίσει απ’το σπίτι των γονιών μου. Το σκεφτόμουν πολύ εκείνες τις μέρες, το πώς θα λήξω αυτό το θέατρο του παραλόγου. Χωρίς να τον πληγώσω φυσικά.

Γίνεται; Όχι, δε γίνεται.

Οι άντρες όταν είναι ερωτευμένοι είναι τα πιο εύθραυστα πλάσματα στη γη. Κρύσταλλα που μια γρατζουνιά θα τα ραγίσει.

Πάει να με αγκαλιάσει, «πρέπει να σου μιλήσω», του λέω.

«Σε ακούω».

«Γιάννη συγχώρεσε με. Δεν αντέχω άλλο. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου, δεν ήμουν ποτέ. Ήρθες στη ζωή μου σα δώρο. Στη χειρότερη φάση μου. Και γι’αυτό θα σου είμαι πάντα ευγνώμων. Μα δεν αντέχω άλλο. Σου ζητώ να με συγχωρέσεις που δεν είχα τα κότσια να στο πω τόσα χρόνια. Που σε άφηνα να πιστεύεις πως κι εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου κάθε φορά που τελειώναμε μαζί. Κι αυτό ψέμα ήταν».

Με αγκάλιασε τόσο σφιχτά που νόμιζα πως θα έσπαγα κι εγώ μαζί του. Κλάψαμε μαζί. Ένα ποτάμι δάκρυα και αναμνήσεις.

«Σε παρακαλώ πες κάτι. Φώναξε. Βρίσε. Με κάνεις και αισθάνομαι ακόμα χειρότερα».

Δεν έβγαλε κουβέντα. Έμεινα στο σαλόνι κι έτρωγα τα νύχια μου όσο εκείνος έφτιαχνε τα πράγματά του. Έτσι απλά έφυγε. Αθόρυβα και ευγενικά όπως πάντα.

 Έχω να τον δω ένα χρόνο κάι κάτι ψιλά. Είναι και μεγάλη η πόλη μας. Αν θες να αποφύγεις κάποιον, μπορείς.

Τον έχω δει μόνο σε κάτι φωτογραφίες απ’αυτές που κυκλοφορούν στο facebook από βραδυνές εξόδους. Άλλαξε και στέκια και παρέες.

Όπως και να’χει εγώ αρνούμαι πεισματικά και μαζοχιστικά να πετάξω αυτό το κώλοσώβρακό του. Και θα σταματήσω να το κρύβω πια. Θέλω πάντα να θυμάμαι το λάθος μου.

Όχι κουκλίτσα μου, με ερωτευμένους άντρες δεν παίζεις ούτε για πλάκα, ούτε από ανάγκη, ούτε για κανένα λόγο. Γκέγκε; Κατακόκκινο stop, απαγορευτικό. Πώς αλλιώς να στο πω;

Πηγή: pillowfights.gr

Guilty as charged

Και τι κάνεις όταν νιώθεις τόσο άσχημα; Όταν έχεις τύψεις ότι φέρθηκες άσχημα; Πώς το διορθώνεις, όταν δεν έχει φτάσει καν στα αυτιά του άλλου; Και αν δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεσαι; Όχι, δεν πρέπει να σκέφτομαι ότι όλα θα βγουν θετικά γιατί έκανα τη μαλακία μου & πρέπει να υποστώ τις συνέπειες.

Ευτυχώς που έχω και κάποιο άτομο να μιλήσω. Δεν θα άντεχα να το κρατήσω μέσα μου όλο αυτό. Και ευτυχώς το συγκεκριμένο άτομο με ηρέμησε αρκετά. Αλλά το θέμα είναι: "Τι κάνω από εδώ και πέρα;"

Όταν έχεις ξεκαθαρίσει τη θέση σου εν τέλει μετά τη βλακεία που έκανες, δε νομίζω ότι αυτό φτάνει για να διορθώσεις το τι έκανες. Και πραγματικά δεν ξέρω, δεν ξέρω καθόλου τι να κάνω.

Πρέπει να να βρω έναν τρόπο να διορθώσω ότι έκανα....

Κουράστηκα...

Αποφάσισες μετά από 3 ολόκληρες μέρες να απαντήσεις στο μήνυμα που σου έστειλα για «Χρόνια Πολλά»;

Είσαι το λιγότερο τραγικός. Και να μπορεί να έχω αισθήματα αλλά δεν σημαίνει πως θα πατάς πάνω σε αυτά και θα το εκμεταλλεύεσαι και να απαντάς 3 μέρες μετά στο μήνυμα και όλα να περιμένεις να είναι μέλι-γάλα. Απλά μην το κάνεις!

Από χθες που είδα πως ήρθε το μήνυμα πραγματικά έχω πάρα πολλά νεύρα μαζί σου. Και δεν ξέρω που να τα ξεσπάσω. Ούτε φίλοι δεν μπορούμε να θεωρηθούμε και δεν ξέρω πώς μπορούσα να πιστεύω κάτι τέτοιο. Βέβαια, δεν το πίστεψα ποτέ απλά θα καταλήξουμε πάλι όπως πέρυσι. Και το ξέρω, το νιώθω, το βλέπω!

Απλά, γαμώτο σου, μπορούσες να φερθείς καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Σε μένα. Που δεν σου έκανα τίποτα. Και αν έκανα θεωρώ πως δεν ήταν το ίδιο με τον τρόπο που φέρθηκες (γενικά) εσύ. Και δεν ξέρω γιατί ξεσπάω τώρα έτσι. Απλά ίσως συνειδητοποιώ πως εγώ έδωσα τα πάντα και προσπάθησα παραπάνω από εσένα. Και αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς. 

Και ναι, το είχες ξεκαθαρίσει από την αρχή γι’ αυτή τη σχέση, το γνωρίζω, αλλά δεν σημαίνει πως ήταν σωστό να προσπαθώ εγώ περισσότερο από εσένα. Και όσο και να σε δικαιολογώ, νομίζω κουράστηκα να το κάνω. 

Είναι καιρός να δικαιολογήσω και τον εαυτό μου για μια φορά, δε νομίζεις; Ξέρω ότι σου φέρθηκα πολύ καλύτερα σε σχέση με το πως μου φέρθηκες εσύ, ξέρω πως είμαι καλά με τον εαυτό μου και δεν μπορώ να ρίχνω σε μένα τις ευθύνες για πολλά πράγματα και εν τέλει, ίσως να μην σου άξιζα κιόλας. 

«δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ για σένα» που λένε και οι Πυξ Λαξ (που ακούγαμε στο αυτοκίνητό σου). Αλλά πιστεύω πως σου έδωσα πολλά. Και εσύ μου έδωσες δεν μπορώ να διαφωνήσω σ’ αυτό. Απλά δεν ήμασταν διατεθειμένοι να δώσουμε το ίδιο. Ίσως για σένα, να είναι κάποια άλλη αυτή στην οποία θα κάνεις την μεγάλη προσπάθεια και θα δώσεις ότι έχεις. Και όχι εγώ. Για μένα όμως ήσουν εσύ. Και το ξέρω πως θα είναι δύσκολο να ανοιχτώ στον επόμενο όπως ανοίχτηκα σε σένα. Αλλά ο χρόνος θα δείξει.

Να ξέρεις δεν σου κρατάω κακία. Ποτέ δεν θα μπορούσα. Απλά παράπονο... Ένα παράπονο που ήθελα να βγάλω από μέσα μου. Κάτι που καταπιέζω τον εαυτό μου να καταπίνει τόσο καιρό...

Και είναι που τα βάζω με μένα. Κάτι τέτοιες ώρες. Που μετά από όλα αυτά εγώ συνεχίζω εκεί. Να είμαι αδύναμη μπροστά σου. Να το παίζω δυνατή και πως όλα είναι καλά αλλά ξέρω πως μέσα μου γίνομαι χίλια κομμάτια και θρυμματίζομαι.Αλλά σ' αγαπώ και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το ξεπεράσω αυτό ποτέ.  Όσο θυμωμένη και να μαι. Με σένα....με μένα...