Χρόνια σου Πολλά!

 Χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου. Γιορτάζεις σήμερα. Με την παρέα σου, με την κοπέλα σου, και με τους δύο; Δεν γνωρίζω... 

Είσαι ευτυχισμένος αυτή την περίοδο; Από ότι έχω καταλάβει, είσαι. Και πραγματικά σου εύχομαι ακόμα μεγαλύτερη ευτυχία από όση έχεις. Στο εύχομαι γιατί πιστεύω πως την αξίζεις. Μπορεί να μη φέρθηκες πάντα σωστά, αλλά ξέρω πως όσες φορές έγινε, δεν είχες κακή πρόθεση. 

Μπορεί να μη μιλάμε συνέχεια όπως συνηθίζαμε, αλλά τουλάχιστον έχουμε μια τυπική επαφή. Τα πράγματα δεν είναι όπως πέρυσι, τέτοια εποχή. Είναι πολύ καλύτερα. Εσύ γνωρίζεις ότι δεν σε έχω ξεπεράσει ακόμα. Βέβαια δεν σου έχω πει πως είμαι πολύ καλύτερα σε σχέση με τον εαυτό μου πριν λίγους μήνες. Ή πριν ένα χρόνο. 

Αυτή η τυπική επαφή με χαροποιεί από την άποψη ότι δεν θέλω να σε βγάλω τελείως από τη ζωή μου. 

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ήπια πολύ και έγινα χάλια. Ψυχολογικά. Ήθελα να πιω γιατί δεν ήμουν καλά. Το συνηθίζω αυτό. Να καταστρέφω το συκώτι μου, όταν οι σκέψεις με πιέζουν. Το περίεργο βέβαια είναι πως κάθε φορά που μιλούσαμε ήμουν μέσα στην τρελή χαρά και ξαφνικά λαμβάνοντας μήνυμά σου, έγινα χάλια. Ήθελα να ξεσπάσω σε κλάματα. Χωρίς να ξέρω το λόγο. Ή μάλλον ξέρω τον λόγο. Επειδή μου λείπεις. Και επειδή το έχω πάρει απόφαση πλέον και με στεναχωρεί το γεγονός ότι δεν μπορώ να ζήσω πλέον πράγματα μαζί σου.

Σήμερα για παράδειγμα που ξύπνησα, ήμουν μέσα στον πανικό της παρουσίασης της εργασία που είχα. Σε σκέφτηκα αλλά αποφάσισα να σου στείλω μόλις ξεμπερδέψω. Έτσι και έκανα. Και την ώρα που σκεφτόμουν για το μήνυμα που ήθελα να σου στείλω, μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα να σε πάρω τηλέφωνο για να σου ευχηθώ. Δεν το τόλμησα όμως. Γιατί ξέρω πόσο αδύναμη θα με κάνει η φωνή σου και πάλι. Πόσο αδύναμη θα νιώσω ακούγοντας την. Έτσι περιορίστηκα στο μήνυμα. Μετανιώνω γι’ αυτό; Δεν ξέρω. Ίσως να ήταν καλύτερα να σε έπαιρνα τηλέφωνο. Σου έστειλα μήνυμα όμως. Βέβαια απάντηση δεν έχω λάβει ακόμα. Τέσσερις ώρες αργότερα. 

Πληκτρολογώντας το μήνυμα και στη συνέχεια πατώντας αποστολή μου ήρθαν στο μυαλό οι βραδιές μας στην παραλία της Καλαμάτας. Εκείνα τα βράδια που με έσφιγγες τόσο σφιχτά κοντά σου και έλεγες πως δεν θέλεις να έρθει ο Σεπτέμβρης γιατί θα με χάσεις. Εκείνα τα μοναδικά βράδια που ένιωθα ασφαλής. Και σκεπτόμενη εκείνα τα βράδια βουρκώνω. Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω άλλο για σένα. 

Πείθω τον εαυτό μου πως είμαι καλύτερα, γιατί ξέρω πως είμαι και ξέρω πως δεν μπορώ να μείνω μια ζωή πίσω. Αλλά ξέρω ακόμα πως είσαι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και δεν ξέρω αν θα σε ξεπεράσω τελείως ποτέ. 

Ακόμα και τώρα, που έχω βρει να ασχολούμαι με έναν άλλο συνονόματό σου.  Έναν άνθρωπο ο οποίος μου φτιάχνει τη μέρα με το χαμόγελό του, είναι μεγαλύτερος βέβαια, αλλά κάνουμε όμορφες συζητήσεις. Δεν ξέρω αν ποτέ θα προχωρήσει όλο αυτό μεταξύ μας, αλλά με κάνει να αισθάνομαι όμορφα έστω και έτσι. 

Αρκετά κούρασα με τα λεγόμενά μου. Θέλω να ξέρω πως θα είσαι καλά και πραγματικά σου εύχομαι ότι καλύτερο. Ξέρω πως με εκτιμάς και με αγαπάς αρκετά όπως μου έχεις δείξει αρκετές φορές. Ξέρω πως νοιάζεσαι για μένα και δεν ξεχνάω τη φωνή σου λέγοντας μου πως μ’ αγαπάς και πως ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά αφού έχουμε χωρίσει, πως δεν θες να με χάσεις (όπως και εγώ) και πως με θεωρείς από τους καλύτερους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει. Ξέρω πως αυτό το εννοείς. Το ξέρω από τον τρόπο της φωνής σου την ώρα που μιλάς. 

Εύχομαι να είσαι πάντα χαρούμενος. Θέλω να βλέπω πάντα τα χείλη σου να χαμογελούν, μαζί με τα πράσινα σου μάτια.... Χρόνια Πολλά!