Να πούμε αντίο

Και ξέρεις πως με επηρεάζει η πανσέληνος.

Τρελαίνομαι ψυχολογικά ακόμα και αν δεν γνωρίζω πως υπάρχει το γεμάτο φεγγάρι στον ουρανό. Είναι εκείνες οι μέρες που έρχεται ένα τεράστιο σύννεφο συναισθηματικά φορτωμένο και κάθεται επάνω μου.

Επίσης, σε σκέφτομαι συνέχεια. Σκέφτομαι πως πλησιάζει καλοκαίρι και τα "στέκια" μας είναι δύσκολο να τα πλησιάζω. Είναι δύσκολες οι νύχτες στην παραλία, δίπλα στη θάλασσα με το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στην ηρεμία της. Είναι δύσκολα όλα αυτά γιατί μου θυμίζουν εσένα. 

Ξέρεις πως χθες που ήμουν σε γενέθλια μιας φίλης, σκέφτηκα εσένα όταν με έπαιρνες για τα "Χρόνια Πολλά"; Και θα ήθελα τόσο πολύ φέτος να με έπαιρνες τηλέφωνο για να μου ευχηθείς. Να ακούσω για άλλη μια φορά τη φωνή σου.

Ξέρεις πως ακούω Πυξ-Λαξ και βουρκώνω; Πώς το τραγούδι που μου είχες αφιερώσει δεν μπορώ να το ακούσω χωρίς να δακρύσω;
Αχ και να ξερες πόσο με έχεις καταστρέψει! Δεν νομίζω πως θα το μάθεις ποτέ.

Αν μπορούσα όμως, θα ήθελα να ξαναμπώ στο αυτοκίνητό σου, να πάμε να "αράξουμε" στην ολό- δικιά μας ερημιά και να πιούμε μια τελευταία μπύρα μαζί. Να σε πάρω για τελευταία φορά αγκαλιά και να νιώσω τα χέρια σου επάνω μου. Να νιώσω αυτή τη μυρωδιά σου που τόσο πολύ μου έλειψε. 
Να σε φιλήσω για τελευταία φορά.

Να νιώσω την ανάσα σου κοντά μου και να νιώσω την ασφάλεια της αγκαλιάς σου καθώς θα ξέρω αυτή τη φορά πως είναι η τελευταία.

Να ξέρω πως πρέπει να υπολογίσω σωστά τη δόση μου από εσένα καθώς θα ξέρω πως αυτό θα είναι το Αντίο μας.

Να πούμε αντίο σωστά αυτή τη φορά. Χωρίς να αφήσουμε υπόλοιπο.