Τα
πρώτα πέντε λεπτά
Η ζωή αξίζει για πέντε λεπτά μονάχα... Για εκείνο το μαγικό πεντάλεπτο,
μόλις ξυπνάς μετά από ένα όμορφο όνειρο. Εκείνες τις πολύτιμες στιγμές
που δεν έχεις ξεχωρίσει ακόμη τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία.
Αγαπώ ιδιαίτερα τις νύχτες όταν στον ύπνο μου με επισκέπτονται άνθρωποι
που δεν βρίσκονται στη ζωή μου πια. Λατρεύω εκείνο το πρωινό ξύπνημα με
θρησκευτική ευλάβεια. Εκείνα τα πρώτα πέντε λεπτά, την ουτοπία του
αγουροξυπνημένου νου. Τη μακαριότητα της άγνοιας. Το μαγικό μεταίχμιο
ανάμεσα στον κόσμο των ονείρων και τη ζοφερή πραγματικότητα, την πικρή
αλήθεια που πρέπει ν' αντιμετωπίσεις. Εκείνο το πεντάλεπτο που όλα ακόμη
φαντάζουν πιθανά.
Το στιγμιότυπο κατά το οποίο νιώθεις την παρουσία τους ακόμη στη ζωή σου.
«Είναι ακόμη εδώ, όλα καλά, δεν είμαι δυστυχισμένη, όχι...»
Μα μέχρι να σκεφτείς τις λιγοστές τούτες λέξεις είναι αργά. Η λογική
έχει μπει σε λειτουργία ξανά. Η αλήθεια χαρακώνει το νου σου πάλι
αλύπητα· είναι το καθημερινό σας τελετουργικό. Η οπτασία διαλύεται, η
απουσία εδραιώνεται. Μόνη. Ξανά. Για πάντα.
Πάντα χαμογελώ όταν βλέπω τα γραπτά μου αναδημοσιευμένα στο μπλογκ σου <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού ξέρεις πόσο τα αγαπώωω <3
ΔιαγραφήΤα αισθήματα είναι αμοιβαία <3
Διαγραφή<3
Διαγραφή