Απωθημένων σκέψεις

Πώς το επιτρέπεις στον εαυτό σου να ανοιχτεί ξανά; Και να εμπιστευτεί πράγματα τα οποία αποφεύγεις να μιλάς ακόμα και με τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους;

Ίσως επειδή σε εμπιστεύεται και εκείνος. Σου μιλάει για πράγματα για τα οποία δεν έχει μιλήσει στους υπόλοιπους.

Ίσως επειδή βλέπεις ότι είναι το ίδιο με εσένα.

Ίσως επειδή είναι το Άπιαστο σου.

Είναι αυτός ο οποίος θα μπορούσες να φανταστεί να βαδίζει δίπλα σου στα δύσκολα και στα εύκολα. Είναι αυτός που ένιωσες την μοναδική επαφή από την πρώτη μέρα που τον γνώρισες. Χωρίς να ξέρεις την «σπασμένη» του πλευρά.

Την έμαθες όμως και συνεχίζεις να την μαθαίνεις καθημερινά.

Και νιώθω τόσο χαρούμενη που έχω καταφέρει και έχω αυτή την επαφή. Ξέρω όμως. Είναι Άπιαστο. Δεν μπορώ να το αγγίξω παραπάνω. Δεν μπορώ να το εγκλωβίσω. Άσε που η ψυχή του είναι πανέμορφη. Ανάμεσα από όλες αυτές τις ρωγμές ξεπροβάλλει φως. Ένα μοναδικό φως που με μαγνήτισε από την πρώτη στιγμή. Και ας έχουν περάσει 3 χρόνια από την γνωριμία μας. Και ας ήμουν λίγο πριν τη δική μου καταστροφή.

Ήρθε στη ζωή μου για να γίνει το δικό μου Άπιαστο. Πες το Απωθημένο, πες το Άπιαστο πες το όπως θες. Είναι Αυτό.

Είναι που κάθε φορά που τον βλέπω, νιώθω τα μάτια μου να φωτίζουν, νιώθω τα πανέμορφα δικά του, να ανοίγουν. Οι αγκαλιές του ζεστές. Και ξέρω ότι όταν με ρωτάει πώς είμαι και τι κάνω, θέλει να ακούσει την αλήθεια. Δεν θέλει τυπικότητες. Είναι ασυμβίβαστος. Σε όλα.

Μοναδικός. 

Ο συγκεκριμένος Άνθρωπος θα μπορούσε να είναι από τους λίγους που η εξωτερική του εμφάνιση, θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει την ψυχή του. Όχι ψέμματα. Η ψυχή του είναι ακόμα πιο όμορφη. Όπως τα μάτια του. Στα μάτια του θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ψυχή του.

Και ποιος θα έλεγε ότι θα κρατούσα επαφή με το δικό μου Άπιαστο. Και μάλιστα τέτοια επαφή όπως υπάρχει αυτή την περίοδο. Την καθημερινή.

Πώς να μην επηρεαστεί η ψυχολογία μου από αυτό; Ξέρω ότι με το δικό του καληνύχτα θα κοιμηθώ. Και ξέρω ότι όταν το διαβάσω, θα ηρεμήσει για λίγο τους δαίμονες μου. Ξέρω πως με βοηθάει να τους πολεμήσω. Και ξέρω πως κάνω και εγώ το ίδιο.

Αλλά μη γελιόμαστε, και οι δύο ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να το κάνεις. Και η προσπάθεια αρκεί.

Αφήνομαι πολύ όμως και με τρομάζει από τη μία. Όχι όχι, μην σας μπερδέψω, δεν έχουμε κάτι. Και ούτε έχει αναφερθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Απλά είναι ότι ανήκει πλέον στην καθημερινότητά μου. Και νιώθω περίεργα όταν περάσουν ώρες που δεν έχουμε μιλήσει και νιώθω ικανοποιημένη όταν μιλάμε.

Δεν περιμένω τίποτα. Αυτά τα όμορφα πουλιά, δεν μπορείς να τα εγκλωβίσεις. Και ούτε θες να το κάνεις ποτέ. Είναι όπως τα λουλούδια. Όταν δω ένα όμορφο τριαντάφυλλο, όσο όμορφο και να είναι, δεν θέλω να το κόψω και να το πάρω μαζί μου. Γιατί ξέρω πως σε λίγες μέρες θα χάσει την ομορφιά του και θα πεθάνει. Το αφήνω εκεί. Ελεύθερο. Να «χαζεύω» την ομορφιά του και ας μην είναι δικό μου.

Έτσι πρέπει να γίνεται και με το δικό μου Άπιαστο. Δεν μπορώ να το κάνω δικό μου γιατί ξέρω ότι θα «διαλυθεί» αν μείνει μαζί μου. Πρέπει να μείνει στον δικό του κήπο και να το θαυμάζω από εκεί.

Και όμως, πόσο καιρό έχω να νιώσω αυτό το σκίρτημα; Αυτή τη γαλήνη όταν μιλάω μαζί του; Αυτό το χαμόγελο που εμφανίζεται άξαφνα στο πρόσωπό μου κάθε φορά που βλέπω το όνομά του στο κινητό μου;

Μου αξίζει να το νιώθω. Το πιστεύω. Μέσα σε όλα αυτά τα σκατά που πνίγομαι, μου αξίζει να αισθάνομαι έτσι κάθε φορά που μιλάω μαζί του.

Το έχω ξαναπεί άλλωστε. Είναι πολύ πιθανό να μην βρω ποτέ κάποιον να με συντροφεύει σε όλη μου τη ζωή όπως βρίσκουν κάποιοι. Δεν γίνεται να σταθεί κάποιος στο πλάι μου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα σε κάτι τέτοιο. Έχω μάθει να βαδίζω μόνη μου. 

Δεν πιστεύω πως θα βρεθεί κάποιος να αγαπήσει τα «σημάδια» και τους «δαίμονες» μου. Και αν καταφέρει να περάσει τα τείχη μου, ξέρω πως θα καταστραφεί στο πλευρό μου. Όπως το τριαντάφυλλο.

Η συγκεκριμένη ψυχή, λοιπόν, είναι από μόνη της Άπιαστη. Οι δρόμοι μας έχουν συναντηθεί και βαδίζουμε για κάποιο διάστημα. Ίσως να κρατήσουμε επαφές και σε μακρινό μέλλον. Αλλά δεν γίνεται να εγκλωβιστούμε σε ένα κλουβί. Όσο και να το ήθελα. Είναι ακατόρθωτο και επικίνδυνο.

Και όμως με πιάνει μια «μελαγχολία» όταν σκέφτομαι πως μπορεί να έχουμε διαφορετικές πορείες. Ίσως γιατί είναι σπάνιο να δένεσαι έτσι με έναν άνθρωπο.

Γιατί τέτοιες ψυχές είναι σπάνιες. Υπάρχουν ελάχιστες σ’ αυτόν τον κόσμο και πρέπει να νιώθω τυχερή που έχω μια τέτοια στη ζωή μου. Ίσως και να καταφέραμε να «δεθούμε» τόσο λόγω του σκοταδιού που επικρατεί και στους δύο. Δύο διαλυμένοι άνθρωποι εξάλλου καταλαβαίνουν καλύτερα ο ένας τον άλλον. Ίσως έτσι να έγινε και με εμάς.

Τα Άπιαστα όμως πρέπει να μένουν Άπιαστα. Γι’ αυτό και ονομάστηκαν έτσι. 

Γιατί δεν είναι δυνατόν να μείνουν εγκλωβισμένα.