Δύο χρόνια

2 χρόνια. Δύο χρόνια χωρίς τη συνήθεια να βλάπτω τον εαυτό μου. Χωρίς τη συνήθεια που δεν ήξερα αν θα επιβιώσω παρόλο που έλεγα στον εαυτό μου πως το ελέγχω. Μια συνήθεια άρρωστη για πολλούς αλλά τότε λυτρωτική για εμένα. 

Ο εαυτός μου σε μια απαθή στάση που δεν τον ευαισθητοποιούσε τίποτα. Τρελαμένος από εικόνες που άλλαζαν μονίμως στο μυαλό μου. Εικόνες και φωνές που ούρλιαζαν υστερικά και πάσχιζαν να βγουν έξω. Και τα κατάφερναν με τη δύναμη από το ξυράφι. Βλέποντας το αίμα να ρέει ένιωθα γαλήνη. 

Δύο χρόνια μετά είμαι εδώ. Ευτυχώς για μένα, δεν έπαθα κάποιο σοβαρό ατύχημα αιμορραγίας. Είμαι εδώ. Να κοιτάω τα ξεθωριασμένα πια σημάδια στο χέρι μου και να τα χαϊδεύω με τα δάχτυλά μου. Γιατί με έκαναν δυνατή. Με έκαναν να πιστεύω σε μένα. Βλέπω πόσο άσχημα φέρθηκα στον ίδιο μου τον εαυτό, όπως δεν έχω φερθεί ποτέ σε κανέναν. Με έβλαψα. Το γνωρίζω πλέον. 

Αυτή η ψυχή πέρασε πολλά. Η δική μου η ψυχή. Και προσπαθώ ακόμα και σήμερα να την κρατήσω δυνατή. Να την αγκαλιάζω και να την αγαπάω και να της θυμίζω τι πέρασε και πως δεν θα επιτρέψω να της ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. 

Όσο και να παλεύω με τους δαίμονες στο κεφάλι μου, ξέρω πως είμαι καλύτερα. Κάποια κομμάτια μένουν πίσω. Σημάδια αν θέλετε. Είτε ορατά είτε αόρατα μέσα στη ψυχή. Σαν ουλές που δεν θα επουλωθούν ίσως και ποτέ. Αλλά μπορώ να τα συγκρατώ μέσα μου. Χωρίς να με κάνουν να βλάψω ξανά έτσι τον εαυτό μου. Ξέρω καλύτερα αυτή τη φορά. 

Σκόρπιες σκέψεις. Θα επιτρέψω στον εαυτό μου να ξεσπάσει. Γιατί ξέρω πόσο αδιανόητο μου ήταν τότε. Ακόμα και σήμερα αν δεν μπορώ να το κάνω εύκολα, θα επιτρέψω στον εαυτό μου να το κάνει όποτε το έχει ανάγκη. 

Και ας παραμονεύουν οι εφιάλτες. Το μυαλό δεν ξεχνά. Οι δαίμονες δεν φεύγουν. Ίσως να αποδυναμώνονται. Αλλά είναι εκεί. Αγκαλιάζουν το μυαλό μου και το οδηγούν σε σκοτεινά μονοπάτια. Παλεύω να ξεφύγω αλλά τουλάχιστον μπορώ να αναπνεύσω αυτή τη φορά. 

Οι δαίμονες θα είναι πάντα δίπλα μου. Ένα πράγμα ξέρω τώρα. Πως αγαπώ πλέον τον εαυτό μου. Και θα σταθώ αντάξια στην πάλη που έδωσα και δίνω συνεχώς. Γιατί είμαι πιο δυνατή. Έχω σύμμαχο εμένα πλέον. 

 

Σημείωση: Για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια πλησίασα τα αρχεία με τον ταλαιπωρημένο εαυτό μου. Είχα τολμήσει να τραβήξω μια φωτογραφία με κάποια από τα σημάδια που είχα προκαλέσει στον εαυτό μου. Με όλη τη δύναμη που με διακατέχει πλέον, θέλησα να επεξεργαστώ τη φωτογραφία, να την κόψω και να γράψω το μήνυμα που λέω συνεχώς στον εαυτό μου τα τελευταία δύο χρόνια. 

Always Keep Fighting and you'll never  fight  alone...

 

Illusions

What kind of illusions can you capture?

Όταν δεν μιλώ

Και εσύ θα φύγεις...

"...Κανείς δεν μένει..."

I have always liked quiet people

http://hit-drums-not-people.tumblr.com/post/134292260297/i-have-always-liked-quiet-people-you-never-know

Το πρώτο σκαλί

"Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα." 

- Κ. Π. Καβάφης

Οι σταθμοί

http://oceansofdemise.tumblr.com/post/134122917017/broken-arabella-yourdailymindfucking-οι

Don't expect

http://giorgos12.tumblr.com/post/131585892142/jewlsies-dont-let-the-same-toxic-people-back

Μαμά...

Μαμά, φύσα μου την καρδιά όπως μου φυσούσες τα γόνατα, να μην πονάω άλλο...

Goodnight from the boys

-    Goodnight Jerk

-    Goodnight Bitch

Και ο νους μου επιστρέφει

Έρχεται εκείνη η στιγμή που ξαπλώνεις στο κρεβάτι. που όλη η μέρα έχει περάσει και νιώθεις τη ζεστασιά και την αγκαλιά του κρεβατιού σου, να σε δέχεται πίσω ακόμα και αν σε παρακαλούσε να μείνεις μαζί του το πρωί.

Η σημερινή μέρα πέρασε ήσυχα, ακυρώνοντας έναν καφέ λόγω της κακοκαιρίας και πίνοντας τον σπίτι, παρέα με τις αστραπές, τα μπουμπουνητά και τις σημειώσεις μου, προσπαθώντας να τελειώσω την εργασία μου.

Με αρκετή υπομονή, κατάφερα να την τελειώσω ύστερα από περίπου τρεις ώρες και αφού την έλεγξα την έστειλα κατευθείαν στον καθηγητή. Και εκείνη την ώρα ένιωσα απαλλαγμένη από τις υποχρεώσεις μου.

Σήμερα όμως, συνεχίζει να με βασανίζουν οι σκέψεις. Οι σκέψεις που περίμενα να φύγουν ύστερα από το γράμμα που έγραψα σε εκείνον. Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες μέρες τον σκέφτομαι συνέχεια. Αλλά με θυμό. Ίσως και λίγη νοσταλγία. 


Πέρα αυτού, αναφέρθηκε και το όνομά του πριν λίγες μέρες όταν συζητούσαμε με μια φίλη μας που φιλοξενούσαμε εδώ στο σπίτι, παλιούς συμμαθητές. Το δικό του όνομα δεν περίμενα να το ακούσω και όταν το άκουσα, ένιωσα αυτό το μούδιασμα στο κεφάλι, όπως κάθε φορά που ακούω το επώνυμό του να αναφέρεται από το στόμα κάποιου άλλου. Θέλοντας να κρύψω το οτιδήποτε, έβαλα το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου και έκανα πως γελάω με το αστείο που είχε πει τότε στο σχολείο, όπου αναφέρθηκε η φίλη μας.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να στοιχειώνει ακόμα το μυαλό μου με σκέψεις. Θα έπρεπε να τον έχω ξεπεράσει τελείως. Ούτε καν να ασχολούμαι μαζί του. Κι όμως τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι. Διάολε, του έγραψα και άλλο γράμμα παρόλο που δεν είχα σκοπό να το ξανακάνω. Φαίνεται πως θα μου πάρει κάποιο καιρό ακόμα.

Το καλό είναι πως δεν θέλω καμία επαφή μαζί του. Καμία απολύτως. Καταλαβαίνω πως μόνο κακό θα μου κάνει. Και σε ένα μήνα γυρίζω Καλαμάτα. Fuck! Πάνω που αισθάνεσαι καλύτερα, φτου και από την αρχή. 

Αλλά όχι. Αυτή τη φορά νιώθω πιο σίγουρη. Πιο αποφασισμένη. Βέβαια, ελπίζω να κρατήσει αυτή μου η στάση και μην αλλάξω πάλι δέκα χρώματα όταν τον συναντήσω. Αλλά δεν πιστεύω πως θα γίνει έτσι. Αυτή τη φορά ο εγωισμός μου έχει αυξηθεί. Και δεν δέχομαι να γίνω χαλί και να φανώ αδύναμη. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να μην τον χαιρετίσω.

Γελάω! Σκέφτομαι πως ήμουν πριν λίγους μήνες το καλοκαίρι όσες φορές τον είδα έξω. Και πως φοβόμουν να μην τον δω, ενώ μέσα μου ήλπιζα να τον πετύχω κάπου απλά για το γαμώτο. Πώς αλλάζουν τα πράγματα όμως. Πλέον δεν θέλω ούτε μήνυμά του για τη γιορτή μου. Νιώθω πως θα εκνευριστώ τελείως αν έχω οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί του, πιστεύοντας στο ηλίθιο το κεφάλι του πως όλα είναι καλά επειδή αυτός είναι καλά. Και ήταν. Χωρίς καμία δυσκολία. Και επειδή δικαιολόγησε αρκετά τον εαυτό του, σε εμένα την ανόητη που κατάπια σα μασημένη τροφή ό,τι μου έλεγε παίρνοντας το θάρρος να του κάνω κάποιες ερωτήσεις παραπάνω.

Μα δεν πρέπει να τα βάζω με μένα. Ήμουν ερωτο-χτυπημένη (έλααα!) και φυσικά θα τον δικαιολογούσα. Η συμπεριφορά του όμως ήταν αδικαιολόγητη (Πες μας και κάτι καινούριο).

Με βλέπω να ξεσπώ από νεύρα αυτές τις μέρες. Θα τολμήσω να τα βγάλω όμως από μέσα μου: Θυμό, νεύρα, ακόμα και το παράπονο. Γιατί ξέρω ότι έτσι θα είμαι καλύτερα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που το γράψιμο με έχει βοηθήσει...

Crap.
Πάλι για αυτόν κατέληξα να μιλάω.
Whatever.
Καληνύχτα.

Remember

Remember to love yourself  &

 Always Keep Fighting and you'll never  fight  alone...

Να τους αγαπάτε

Να τους αγαπάτε αυτούς που θυσιάζουν τα πάντα για να έρθουν να σας δουν. Που ακυρώνουν ολόκληρα σχέδια απλά με ένα τηλεφώνημα που θα τους κάνετε και θα τους πείτε πως δεν είστε καλά. Γι' αυτούς που θα έρθουν να σας δουν για 5 λεπτά.

Δώστε τους αγάπη. Σε φίλους που περνούν να πουν απλά ένα γεια από το σπίτι σας ακόμα και αν δεν είναι στο δρόμο τους. Για τους φίλους που θα πάρουν ένα τηλέφωνο αυτά τα δύο λεπτά που έχουν αναμονή στο μετρό, απλά για να ακούσουν τη φωνή σας και να δουν πως είστε καλά.

Αγαπήστε τους με όλη σας την καρδιά. Γιατί, πιστέψτε με, και αυτοί σας αγαπούν!

Christmas is coming

Rosita talking

- The Walking Dead, Season 6 Episode 7

Να αγαπάς το γέλιο σου

Να αγαπάς το γέλιο σου. Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα επάνω σου. Εσύ ξέρεις πόσο πάλεψες ώστε το γέλιο αυτό να είναι επιτέλους αληθινό, έτσι δεν είναι;

Να το αγαπάς λοιπόν.

Σκούπισε τα δάκρυά σου

Ξέρω πως είναι. Να κατηγορείς μονίμως τον εαυτό σου για ότι σου συμβαίνει. Λες πως δεν είσαι αρκετή. Πώς δεν παλεύεις αρκετά.

Τι γίνεται όμως όταν ξαπλώνεις; Και οι δαίμονες σου επιστρέφουν; Εκεί είσαι μόνη σου. Πιστεύεις πως δεν είσαι δυνατή αρκετά; Άλλαξε γνώμη. Δεν φταις εσύ. Είσαι αρκετή. Δεν είναι και εύκολο πράγμα να έχεις για δαίμονα τον ίδιο σου τον εαυτό.

Πρέπει να μείνεις δυνατή. Δεν φταις εσύ για ότι σου συμβαίνει. Σταμάτα να ρίχνεις ευθύνες πάνω σου. Πάντα επιλέγεις αυτή την πλευρά της ιστορίας. Ξέρω πως είναι. Γλυκιά μου, αν δεν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου, ποιος θα το κάνει για σένα;

Έλα, σκούπισε τα δάκρυά σου και άκουσέ με: Οι δαίμονες που παλεύεις δεν είναι πιο δυνατοί από σένα. Εσύ είσαι η δυνατή. Συνέχισε. Αξίζει να αποδείξεις στον ίδιο σου τον εαυτό πόσο δυνατή είσαι. Και πως αντέχεις.

Άσε κάτω το ξυράφι και πίστεψε μικρή μου. Πίστεψε στον εαυτό σου.

Και μην ξεχάσεις ποτέ να τον αγαπάς. Ποτέ !



Always Keep Fighting and you'll never  fight  alone...

Something inside is hurting you

“And you can't fight the tears that ain't coming
Or the moment of truth in your lies
When everything feels like the movies
Yeah, you bleed just to know you're alive”

-Iris , Goo Goo Dolls 

Always Keep Fighting and you'll never  fight  alone...