Δεν σου αξίζω

Έλεγα πως δεν θα ξαναγράψω για σένα άλλο γράμμα. Πώς ήταν το τελευταίο. Ξέρεις τι όμως; Το γράμμα αυτό αξίζει να το γράψω. Όχι για σένα αυτή τη φορά. Για μένα και μόνο.

Πέρασαν δύο χρόνια. Δύο χρόνια από τότε που έκανα κακό στον εαυτό μου. Και τόσα χρόνια κατηγορούσα εμένα. Έκανα τον εαυτό μου να σκεφτεί πως ήμουν λίγη. Πως δεν ήμουν αρκετή. Όχι για σένα. Αλλά για οποιονδήποτε ήταν δίπλα μου. 

Και ευτυχώς για μένα ήταν αρκετοί άνθρωποι δίπλα μου και όχι μόνο με έκαναν να πιστέψω πως είμαι αρκετή, αλλά με αγάπησαν. Και μου έδωσαν πραγματική αγάπη. Όχι σαν τις δικές σου πουστιές. Και ξέρεις τι με κατάφεραν να κάνω; Να αγαπήσω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια τους. Γιατί ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ και με στήριξαν χωρίς χαζές δικαιολογίες. 

Και το κακό της υπόθεσης ξέρεις ποιο είναι;  Ότι καθόμουν και περίμενα ένα μήνυμά σου. Ή έστω ένα γεια και μια κουβέντα όταν βρισκόμασταν στο ίδιο μαγαζί. Πόσο μάλλον στην ίδια παρέα. Και μετά από μισό χρόνο ήρθαν πάλι καινούριες δικαιολογίες. 

Βέβαια, έμαθα να σε δικαιολογώ. Δεν θα το κάνω όμως πια. Γιατί αποδείχτηκε πως όποιος θέλει να είναι εκεί το καταφέρνει ακόμα και από μακριά. 

Εσύ όμως δεν ήθελες εμένα. Γιατί αν ήθελες να με κρατήσεις θα το έκανες. Ήθελες καλοπέραση και στην πρώτη δυσκολία το έβαλες στα πόδια. Ήθελες κάτι εύκολο. Δεν ήθελες εμένα. Γιατί αν με ήθελες θα καθόσουν να παλέψεις. Θα ήσουν εκεί.

Θυμάσαι τι μου είπες πριν έναν περίπου χρόνο; Ότι αν ήσουν στη θέση μου θα σε μισούσες. Και τότε σε δικαιολόγησα. Δεν θα το κάνω όμως πια και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν το αξίζεις.

Έχω μάθει να εκτιμώ τον εαυτό μου περισσότερο και ξέρω ότι δεν μου αξίζεις. Όσο και αν σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμα, δεν μου αξίζεις. 

Ίσως και να έπρεπε να σε είχα μισήσει. Γιατί η συμπεριφορά σου απέναντί μου ήταν αισχρή. Δεν μου άξιζε κάτι τέτοιο από τη στιγμή που σου είχα φερθεί με τον καλύτερο τρόπο.

Μου αξίζει κάτι πολύ καλύτερο από τις φθηνές σου δικαιολογίες, τα άσκοπα τηλεφωνήματα όταν δεν είχες με τι άλλο να ασχοληθείς (μεταξύ μας τώρα δεν το έκανες από ενδιαφέρον) και όλες τις άλλες μαλακισμένες συμπεριφορές σου. 

Υπήρχαν άνθρωποι δίπλα μου που πίστεψαν σε μένα, στάθηκαν και στέκονται ακόμα δίπλα μου. Με αγαπούν πραγματικά και μου το αποδεικνύουν καθημερινά. 

Δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω ποτέ αυτό το συναίσθημα που νιώθω για σένα. Αυτή τη στιγμή όμως ταυτόχρονα νιώθω μίσος, θυμό, παράπονο. Όλα μαζί. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν ποτέ μου χτυπήσεις την πόρτα δεν θα έχεις την ίδια αντιμετώπιση. Και ούτε θα επιδιώξω να σε χαιρετήσω ακόμα και αν ξαναβρεθούμε στην ίδια παρέα. Γιατί να το κάνω άλλωστε; 

Δεν μου αξίζεις. 

Ναι σου έδωσα αγάπη και είδα τι πήρα. Δεν ξέρω καν αν πιστεύω όλα αυτά που μου 'χες πει. Δεν ξέρω πλέον αν ήμουν απλά ένα παιχνιδάκι για να περάσεις την ώρα σου. Όπως ο σκύλος που θάβει το κόκκαλο στο χώμα μέχρι να ξαναβρεί όρεξη να παίξει. Εξάλλου είδα που διατυμπανίζεις τη σχέση σου στους φίλους σου λέγοντας πόσο την αγαπάς και με την πρώτη ευκαιρία βρίσκεις κάποια άλλη να απασχολήσεις την ώρα σου. 

Είσαι ένα μίζερο ανθρωπάκι πραγματικά. Λυπάμαι. Δεν ήσουν έτσι όταν σε γνώρισα. Ή μου έριξες τόση στάχτη που πίστευα πως είσαι καλύτερος άνθρωπος. Χόμπι σου είναι τελικά να παίζεις με τα συναισθήματα των άλλων. Απλά για δικό σου συμφέρον. Ίσως και για την αυταρέσκεια σου και τον  εγωισμό σου. 

Σε αγάπησα. Και εσύ τα πέταξες όλα στα σκουπίδια. Για μια γαμημένη απόσταση. Και δεν προσπάθησες. Πρέπει να παραδεχθείς πως όλη η προσπάθεια σε αυτή τη σχέση ήταν δική μου. Εγώ πάσχιζα να κρατήσω αυτό που έχουμε ζωντανό. Εσύ έψαχνες τρόπο διαφυγής. Από την αρχή. Μόνο που ήμουν τόσο τυφλή από έρωτα που δεν το έβλεπα. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, δημιούργησες μια τόσο απαίσια συμπεριφορά απέναντί μου που πάντα έβρισκες έναν τρόπο να τη δικαιολογείς. Να ξέρεις για μένα οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει. 

Ένα πράγμα θα κρατήσω και θα σου επαναλάβω από αυτά που μου είχες πει: Πως είμαι από τους καλύτερους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει. Φρόντισε να το αναλογιστείς αυτό και να καταλάβεις τι έχασες και τι δεν πρόκειται να αποκτήσεις ποτέ ξανά. 

Καλά να περνάς & μακριά από μένα…