Crap

Πόσο μισώ. Μισώ που δεν είσαι εδώ. Μισώ που μου λείπεις. Σε μένα και σε όλους. Μισώ αυτή την κατάσταση. Μισώ. Μισώ. Μισώ.

Είναι από τις χειρότερες εποχές του χρόνου. Όλοι χαίρονται που πλησιάζουν Χριστούγεννα. Κάθε φορά που ακούω κάποιον να χαίρεται και να ανυπομονεί να έρθουν, εγώ σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να αισθάνομαι το ίδιο. Να περιμένω να έρθουν τα Χριστούγεννα. Και να είμαι χαρούμενη γι’ αυτό.

Σε αντίθεση με κατακλύζει μια μελαγχολία.

Μια μελαγχολία που σκέφτομαι πόσο θέλω να απωθήσω αυτή τη γιορτή. Γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι τη λέξη Χριστούγεννα μου έρχεται το γεγονός που έγινε πριν δυο χρόνια. Δύο ακριβώς μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Πώς ακριβώς να μην συνδυάσω τα Χριστούγεννα με κάτι κακό; Με κάτι που μου δημιουργεί θλίψη; Με κάτι που μου θυμίζει κάτι τόσο άσχημο; 

Και ξεκίνησαν πάλι τα όνειρα. Μαζί σου. Είδα πως με έπαιρνες τηλέφωνο. Ενώ ξέρω πως δεν ζεις. Και εγώ δεν το πρόλαβα. Και είδα το όνομά σου να με καλεί. Και άρχισα να κλαίω και να στεναχωριέμαι τόσο πολύ που δεν το πρόλαβα και δεν άκουσα τη φωνή σου. 

Δεν ξέρω γιατί ταλαιπωρούμε τόσο πολύ τον εαυτό μας εμείς που μείναμε πίσω. 'Η μάλλον ξέρω. Γιατί μας λείπετε. Σκεφτόμαστε στιγμές. Στιγμές που πέρασαν και δεν θα ξαναέρθουν. Όπως τα βράδια στο «Σάκη» πίνοντας μπόλικο λευκό κρασί. Τις συζητήσεις και τα αστεία. Το γέλιο. Τους κουραμπιέδες που φέρναμε τα Χριστούγεννα.

Σκατά.

Πάλι Χριστούγεννα.

Τη μισώ αυτή την κατάσταση. Τη σιχαίνομαι. Δεν θέλω να το σκέφτομαι αλλά είναι το μόνο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου πάλι τον τελευταίο καιρό. Και επηρεάζω τον εαυτό μου και βλέπω πάλι όνειρα. Και τα σκέφτομαι όλη μέρα και άλλη μέρα και την επόμενη και την επόμενη. Και ξανά από την αρχή. Και ξεκινά ο κύκλος. Ο κύκλος που θα σταματήσει κάποια στιγμή για να ηρεμήσω. Και να επανέλθει κάποια στιγμή όλο αυτό το κύμα και να με ξανά-κατακλύσει.

Σκατά. Μάτια που δακρύζουν.

Λείπεις. Πολύ.