I'm Alive

Κλείνει ένας ακόμα χρόνος. Ένας ακόμη χρόνος παλεύοντας κι άλλο με τους δαίμονές μου. Έρχοντας πολλές φορές σε ρίξη με τον εαυτό μου. Κι όμως. Δεν το βάζω κάτω. Πέρασα πολύ πιο δύσκολα. Υπάρχουν στιγμές που μισώ τον εαυτό μου, που τον σιχαίνομαι αλλά δεν κρατούν πολύ. 

Γιατί έχω μάθει να τον αγαπώ ταυτόχρονα. Να τον προστατεύω. Να τον ηρεμώ. Κάποιες φορές νιώθω πως θα πνιγώ πάλι στις σκέψεις μου και το μυαλό μου θα περάσει στην ίδια νιρβάνα όπως δύο χρόνια πριν. Αλλά ξέρω πως με αγαπώ περισσότερο από τότε. 

Αυτός ο μήνας είναι ένας μήνας δύσκολος που κουβαλάει πολλά. Κουβαλάει όλες τις αναμνήσεις και όλη την οργή που έβγαλα επάνω μου. Όλες τις δύσκολες στιγμές μου. 

Κι όμως. Είμαι ακόμα εδώ. Να γιορτάζω που ζω. Και γιατί σαν άνθρωποι να γιορτάζουμε που ζούμε μόνο στα γενέθλια μας; Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό; Γιατί να μη γιορτάζεις τη ζωή κάθε μέρα που ζεις;  

Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω τι πέρασα, αναγνωρίζω πολλές αδυναμίες αλλά ξέρω πως όλα άλλαξαν. 

Όλα άλλαξαν προς το καλύτερο. Υπάρχουν στιγμές που πνίγομαι, που ξεσπάω σε κλάμματα που ξεσπάω γενικότερα. Αλλά ποτέ πια στον εαυτό μου. Έμαθα να με εκτιμώ περισσότερο από αυτό. Να με αγαπώ.

Και να χαίρομαι που είμαι ζωντανή. Όσες σκοτεινές σκέψεις και ας περνούν καθημερινά από το κεφάλι μου. Και ας γίνεται το μυαλό μου ένας ωκεανός που με πνίγει. Και ας με τραβούν οι αλυσίδες προς τα κάτω σαν τσιμέντα στη θάλασσα για να με πνίξουν. Ξέρω πως να επιβιώνω. Έχω μάθει πια. Είμαι πιο δυνατή. 

Χαίρομαι τις όμορφες στιγμές που ζω και έχω μάθει να τις εκτιμώ περισσότερο. Έχω μάθει να βλέπω τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή. 

Βλέπω τους φίλους μου. Βλέπω πόσο με αγαπούν και μου το δείχνουν συνέχεια. Βλέπω πως αν κάτι είχε πάει στραβά πριν δύο χρόνια δεν θα ζούσα τις στιγμές που ζω σήμερα. 

Δεν θα συγκατοικούσα με την κολλητή μου. 

Δεν θα πήγαινα στη Ρώμη. 

Δεν θα μετακόμιζα θεσσαλονίκη. 

Δεν θα είχα περάσει όλα αυτά που έχω περάσει με τον κολλητό μου τα τελευταία δύο χρόνια. 

Δεν θα… δεν θα… δεν θα…

Χίλιες δύο όμορφες αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις με τους φίλους και την οικογένεια. Πόσο θα είχα στεναχωρήσει αυτούς τους ανθρώπους που λατρεύω. Που τους έχω στην καθημερινότητά μου έστω και με το τηλέφωνο. Που έχω στην καθημερινότητά μου την κολλητή μου που μένουμε μαζί, που έχω τα καθημερινά τηλέφωνα με τον κολλητό που είναι Αθήνα, που λιώνουμε με την αδερφή μου σκάιπ, που γελάω με τα τηλεφωνήματα της αγαπημένης ξαδέρφης. 

Πόσα δικά μου άτομα; 

Που με νοιάζονται και με φροντίζουν ο καθένας με το δικό του τρόπο. Που με κάνουν να χαμογελώ συγκινημένη όταν μιλάνε για μένα με πράγματα που καταλαβαίνω πόσο με αγαπούν ακόμα και αν δεν χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις. 

Και τους αγαπώ και εγώ. Για την ακρίβεια τους λατρεύω. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω που θα ήμουν.

Είμαι όμως ζωντανή. Και είμαι εδώ για να ζήσω και να δημιουργήσω ακόμα πιο όμορφες αναμνήσεις. 

 Always Keep Fighting and you'll never  fight  alone...