2 χρόνια. Δύο χρόνια χωρίς τη συνήθεια να βλάπτω τον εαυτό μου. Χωρίς τη συνήθεια που δεν ήξερα αν θα επιβιώσω παρόλο που έλεγα στον εαυτό μου πως το ελέγχω. Μια συνήθεια άρρωστη για πολλούς αλλά τότε λυτρωτική για εμένα.
Ο εαυτός μου σε μια απαθή στάση που δεν τον ευαισθητοποιούσε τίποτα. Τρελαμένος από εικόνες που άλλαζαν μονίμως στο μυαλό μου. Εικόνες και φωνές που ούρλιαζαν υστερικά και πάσχιζαν να βγουν έξω. Και τα κατάφερναν με τη δύναμη από το ξυράφι. Βλέποντας το αίμα να ρέει ένιωθα γαλήνη.
Δύο χρόνια μετά είμαι εδώ. Ευτυχώς για μένα, δεν έπαθα κάποιο σοβαρό ατύχημα αιμορραγίας. Είμαι εδώ. Να κοιτάω τα ξεθωριασμένα πια σημάδια στο χέρι μου και να τα χαϊδεύω με τα δάχτυλά μου. Γιατί με έκαναν δυνατή. Με έκαναν να πιστεύω σε μένα. Βλέπω πόσο άσχημα φέρθηκα στον ίδιο μου τον εαυτό, όπως δεν έχω φερθεί ποτέ σε κανέναν. Με έβλαψα. Το γνωρίζω πλέον.
Αυτή η ψυχή πέρασε πολλά. Η δική μου η ψυχή. Και προσπαθώ ακόμα και σήμερα να την κρατήσω δυνατή. Να την αγκαλιάζω και να την αγαπάω και να της θυμίζω τι πέρασε και πως δεν θα επιτρέψω να της ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Όσο και να παλεύω με τους δαίμονες στο κεφάλι μου, ξέρω πως είμαι καλύτερα. Κάποια κομμάτια μένουν πίσω. Σημάδια αν θέλετε. Είτε ορατά είτε αόρατα μέσα στη ψυχή. Σαν ουλές που δεν θα επουλωθούν ίσως και ποτέ. Αλλά μπορώ να τα συγκρατώ μέσα μου. Χωρίς να με κάνουν να βλάψω ξανά έτσι τον εαυτό μου. Ξέρω καλύτερα αυτή τη φορά.
Σκόρπιες σκέψεις. Θα επιτρέψω στον εαυτό μου να ξεσπάσει. Γιατί ξέρω πόσο αδιανόητο μου ήταν τότε. Ακόμα και σήμερα αν δεν μπορώ να το κάνω εύκολα, θα επιτρέψω στον εαυτό μου να το κάνει όποτε το έχει ανάγκη.
Και ας παραμονεύουν οι εφιάλτες. Το μυαλό δεν ξεχνά. Οι δαίμονες δεν φεύγουν. Ίσως να αποδυναμώνονται. Αλλά είναι εκεί. Αγκαλιάζουν το μυαλό μου και το οδηγούν σε σκοτεινά μονοπάτια. Παλεύω να ξεφύγω αλλά τουλάχιστον μπορώ να αναπνεύσω αυτή τη φορά.
Οι δαίμονες θα είναι πάντα δίπλα μου. Ένα πράγμα ξέρω τώρα. Πως αγαπώ πλέον τον εαυτό μου. Και θα σταθώ αντάξια στην πάλη που έδωσα και δίνω συνεχώς. Γιατί είμαι πιο δυνατή. Έχω σύμμαχο εμένα πλέον.
Σημείωση: Για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια πλησίασα τα αρχεία με τον ταλαιπωρημένο εαυτό μου. Είχα τολμήσει να τραβήξω μια φωτογραφία με κάποια από τα σημάδια που είχα προκαλέσει στον εαυτό μου. Με όλη τη δύναμη που με διακατέχει πλέον, θέλησα να επεξεργαστώ τη φωτογραφία, να την κόψω και να γράψω το μήνυμα που λέω συνεχώς στον εαυτό μου τα τελευταία δύο χρόνια.
Always
Keep Fighting and you'll never fight alone...
Θέλω να σου πω τόσα πολλά, αλλά αυτή τη στιγμή έχω βάλει τα κλάματα και δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Σε ξέρω τόσο λίγο, μα με πονάει σαν να είσαι ο πιο δικός μου άνθρωπος. Σαν να έβλαψε κάποιος εμένα την ίδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάολε, το ίδιο θα ένιωθα και για κάποιον εντελώς άγνωστο. Πόσο μάλλον για σένα, που είναι πια σαν να σε ξέρω, λες και κάνουμε παρέα κάθε μέρα.
Πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια και χαίρομαι γι' αυτό. Είσαι δυνατή, συνέχισε να παλεύεις.
Μην το κάνεις ποτέ ξανά αυτό στον εαυτό σου. <3
Λίζα μου, περιττό να σου πω πόσο με συγκίνησε το σχόλιό σου. Έβαλα και εγώ τα κλάμματα τώρα <3
ΔιαγραφήΞέρεις πόσο όμορφα με έκανες να αισθανθώ αυτή τη στιγμή; Να νιώσω μέσα μου πως υπάρχουν άνθρωποι ακόμα που νοιάζονται; Που ενδιαφέρονται για το αν είσαι καλά;
Δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω για όλη σου τη στήριξη αυτά τα δύο χρόνια αλλά και πριν από αυτό. Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που μόνο θετικά με κάνεις να σκέφτομαι!
Σε αγαπώ πραγματικά σε αγαπώ <3
Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και πάντα θα υπάρχουν. Αν ποτέ αμφιβάλλεις γι' αυτό, αν νιώθεις να "σπας", θυμήσου ότι υπάρχει κάπου μια Λίζα που νοιάζεται για το καλό σου. Θυμήσου το δοτικό εγωιστή που νοιάζεται για όλους τους κατοίκους του βασιλείου των σκιών ;)
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ και ανταποδίδω..δε φαντάζεσαι πόσο καλό μου έχουν κάνει οι συζητήσεις μας, πόσο με βοήθησε που μοιράστηκα το σκοτάδι μου με κάποιον που μ' ένιωθε πραγματικά.
Είσαι ένας απ' τους αγαπημένους μου ανθρώπους(και να στο λέει αυτό ένας μισάνθρωπος έχει κάποια βαρύτητα χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα), αλήθεια <3
Κοίτα να δεις που πάλι κατάφερες να με κάνεις να βουρκώσω <3
ΔιαγραφήΘέλω να ξέρεις πως και για εμένα ισχύει το ίδιο. Ήσουν από τους λίγους ανθρώπους που ήσουν δίπλα μου και ο μοναδικός που διάβαζε τις σκέψεις μου έτσι όπως είναι. Και είσαι ένας από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Ο άνθρωπος που θα βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να με κάνεις να αισθανθώ καλύτερα, ο άνθρωπος που θα πούμε μια κουβέντα και θα πεθάνουμε στα γέλια, ο άνθρωπος που ακόμα και μακρυά ήσουν πάντα δίπλα μου <3
Δεν υπάρχουν λόγια για να σε ευχαριστήσω & χαίρομαι που σε έχω βοηθήσει έστω και λίγο και εγώ.
Είσαι ο άνθρωπος που με νιώθει και που δεν μου έκλεισε την πόρτα ή δεν κατέκρινε καμία από τις σκέψεις μου γιατί με ένιωθε, ακριβώς!
Σ' ευχαριστώ για όλα Λιζάκι!!! <3
Το βάλαμε σκοπό, φαίνεται, να κάνουμε η μία την άλλη να βουρκώνει συνεχώς τα φετινά Χριστούγεννα.. <3
ΔιαγραφήΠοτέ μην αμφιβάλλεις αν θα σε καταλάβω και μη φοβηθείς ότι θα σε κατακρίνω ή θα σου κλείσω την πόρτα. Θυμήσου την πιο μαύρη σκέψη που έκανες ποτέ και είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχει περάσει κάποτε και από το δικό μου μυαλό. Είμαστε και οι δυο ήρωες και ξέρουμε να επιβιώνουμε -ίσως γι' αυτό δεθήκαμε τόσο πολύ χωρίς καλά-καλά να γνωριζόμαστε. Και καθώς πολεμάμε να επιβιώσουμε, έχουμε έναν περίεργο τρόπο να δίνουμε δύναμη η μία στην άλλη.
Ποτέ μη διστάσεις να με "ενοχλήσεις" αν χρειαστείς κάποιον να σε ακούσει, να σου μιλήσει ή έστω να σου πει μια καφρίλα να ξεχαστείς ;)
Δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο μ' έχεις βοηθήσει κι εσύ με τον τρόπο σου.
Σε διαβεβαιώ ότι και μόνο που ξέρω ότι υπάρχει κάπου ένας άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου, χωρίς να με κατακρίνει ή να "μειώσει" τα προβλήματά μου, με έχει βοηθήσει πολύ περισσότερο από άπειρες συζητήσεις με τους γύρω μου. Και μόνο που ξέρω ότι μπορώ να μπω εδώ μέσα και έστω να φανγκερλίσω για τον Λούσι, ρε παιδί μου, με ηρεμεί αφάνταστα.
Σε ευχαριστώ για όλα <3
Είναι να μην πιάσουμε τα σοβαρά μας <3
ΔιαγραφήΔεν αμφιβάλλω καθόλου και μου το έχεις αποδείξει άπειρες φορές!!!
Ισχύει αυτό, δεθήκαμε γιατί έχουμε περάσει μάχες με τους δικούς μας δαίμονες και μάθαμε να επιβιώνουμε. Όταν όλο αυτό έρχεται στην επιφάνεια θέλω να ξέρεις ότι θα είμαι πάντα εδώ, να σε ακούσω, να σε βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ ακόμα και για το φαν γκερλινγκ του Λούσι που είπες και εσύ :P
Αρκεί να υποσχεθούμε η μία στην άλλη ότι δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε έτσι; Το χρωστάμε στον εαυτό μας το λιγότερο <3