Και ο νους μου επιστρέφει

Έρχεται εκείνη η στιγμή που ξαπλώνεις στο κρεβάτι. που όλη η μέρα έχει περάσει και νιώθεις τη ζεστασιά και την αγκαλιά του κρεβατιού σου, να σε δέχεται πίσω ακόμα και αν σε παρακαλούσε να μείνεις μαζί του το πρωί.

Η σημερινή μέρα πέρασε ήσυχα, ακυρώνοντας έναν καφέ λόγω της κακοκαιρίας και πίνοντας τον σπίτι, παρέα με τις αστραπές, τα μπουμπουνητά και τις σημειώσεις μου, προσπαθώντας να τελειώσω την εργασία μου.

Με αρκετή υπομονή, κατάφερα να την τελειώσω ύστερα από περίπου τρεις ώρες και αφού την έλεγξα την έστειλα κατευθείαν στον καθηγητή. Και εκείνη την ώρα ένιωσα απαλλαγμένη από τις υποχρεώσεις μου.

Σήμερα όμως, συνεχίζει να με βασανίζουν οι σκέψεις. Οι σκέψεις που περίμενα να φύγουν ύστερα από το γράμμα που έγραψα σε εκείνον. Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες μέρες τον σκέφτομαι συνέχεια. Αλλά με θυμό. Ίσως και λίγη νοσταλγία. 


Πέρα αυτού, αναφέρθηκε και το όνομά του πριν λίγες μέρες όταν συζητούσαμε με μια φίλη μας που φιλοξενούσαμε εδώ στο σπίτι, παλιούς συμμαθητές. Το δικό του όνομα δεν περίμενα να το ακούσω και όταν το άκουσα, ένιωσα αυτό το μούδιασμα στο κεφάλι, όπως κάθε φορά που ακούω το επώνυμό του να αναφέρεται από το στόμα κάποιου άλλου. Θέλοντας να κρύψω το οτιδήποτε, έβαλα το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου και έκανα πως γελάω με το αστείο που είχε πει τότε στο σχολείο, όπου αναφέρθηκε η φίλη μας.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να στοιχειώνει ακόμα το μυαλό μου με σκέψεις. Θα έπρεπε να τον έχω ξεπεράσει τελείως. Ούτε καν να ασχολούμαι μαζί του. Κι όμως τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι. Διάολε, του έγραψα και άλλο γράμμα παρόλο που δεν είχα σκοπό να το ξανακάνω. Φαίνεται πως θα μου πάρει κάποιο καιρό ακόμα.

Το καλό είναι πως δεν θέλω καμία επαφή μαζί του. Καμία απολύτως. Καταλαβαίνω πως μόνο κακό θα μου κάνει. Και σε ένα μήνα γυρίζω Καλαμάτα. Fuck! Πάνω που αισθάνεσαι καλύτερα, φτου και από την αρχή. 

Αλλά όχι. Αυτή τη φορά νιώθω πιο σίγουρη. Πιο αποφασισμένη. Βέβαια, ελπίζω να κρατήσει αυτή μου η στάση και μην αλλάξω πάλι δέκα χρώματα όταν τον συναντήσω. Αλλά δεν πιστεύω πως θα γίνει έτσι. Αυτή τη φορά ο εγωισμός μου έχει αυξηθεί. Και δεν δέχομαι να γίνω χαλί και να φανώ αδύναμη. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να μην τον χαιρετίσω.

Γελάω! Σκέφτομαι πως ήμουν πριν λίγους μήνες το καλοκαίρι όσες φορές τον είδα έξω. Και πως φοβόμουν να μην τον δω, ενώ μέσα μου ήλπιζα να τον πετύχω κάπου απλά για το γαμώτο. Πώς αλλάζουν τα πράγματα όμως. Πλέον δεν θέλω ούτε μήνυμά του για τη γιορτή μου. Νιώθω πως θα εκνευριστώ τελείως αν έχω οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί του, πιστεύοντας στο ηλίθιο το κεφάλι του πως όλα είναι καλά επειδή αυτός είναι καλά. Και ήταν. Χωρίς καμία δυσκολία. Και επειδή δικαιολόγησε αρκετά τον εαυτό του, σε εμένα την ανόητη που κατάπια σα μασημένη τροφή ό,τι μου έλεγε παίρνοντας το θάρρος να του κάνω κάποιες ερωτήσεις παραπάνω.

Μα δεν πρέπει να τα βάζω με μένα. Ήμουν ερωτο-χτυπημένη (έλααα!) και φυσικά θα τον δικαιολογούσα. Η συμπεριφορά του όμως ήταν αδικαιολόγητη (Πες μας και κάτι καινούριο).

Με βλέπω να ξεσπώ από νεύρα αυτές τις μέρες. Θα τολμήσω να τα βγάλω όμως από μέσα μου: Θυμό, νεύρα, ακόμα και το παράπονο. Γιατί ξέρω ότι έτσι θα είμαι καλύτερα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που το γράψιμο με έχει βοηθήσει...

Crap.
Πάλι για αυτόν κατέληξα να μιλάω.
Whatever.
Καληνύχτα.