Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Demons

Πόσα πράγματα τριγυρίζουν το μυαλό μας κατά τη διάρκεια της ημέρας; Και πόσα μας πνίγουν καθώς ξαπλώνουμε, κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να αφεθούμε στη γαλήνη του ύπνου; Εκείνη η στιγμή που παλεύω να κοιμηθώ και έρχονται σκέψεις και αναμνήσεις του παρελθόντος, του παρόντος και πάει λέγοντας. Εκείνη η στιγμή που νιώθω πως αν έβαζα ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό μου, ο πνιγμός θα ταν λιγότερο ανώδυνος.

Πώς το σταματάω όμως; Όχι όχι. Δεν μπορώ να το σταματήσω. Αυτό το έχω μάθει από πρώτο χέρι. Ξέρω πως δεν γίνεται να σταματήσω το μυαλό με τους δαίμονες μου. Ίσως σιγά σιγά να τους αποδέχομαι κιόλας. Αφού καταφέρνω να κοιμηθώ στο τέλος, αυτό δε σημαίνει; Πώς μαθαίνω να συμβαδίζω μαζί τους;

Όσα χαμόγελα και να έχω κατά τη διάρκεια της ημέρας, η στιγμή που πέφτω στο κρεβάτι ολομόναχη, είμαι η μόνη που έχω.

Και ο εαυτός μου δεν ήταν ποτέ καλός σύμμαχος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου