Σου έχει λείψει ποτέ κάτι τόσο πολύ;

02.09.

Σου έχει λείψει ποτέ κάτι τόσο πολύ που όταν το σκέφτεσαι να σε πιάνει φυσικός πόνος; Πόνος που δεν μπορείς να σταματήσεις; Πόνος που νιώθεις να καίει ότι έχεις μέσα σου; Πόνος που αρχίζει να "σχηματίζεται" σωματικά;

Πότε θα σταματήσω να νιώθω αυτό τον πόνο; Να σταματήσω να σε νιώθω σε ότι κάνω; Να σε θυμάμαι σε κάθε τραγούδι; Αλήθεια σου λέω, δεν αντέχω άλλο αυτό τον πόνο. Και σήμερα τα δάκρυά μου έφυγαν ξαφνικά χωρίς να το σκεφτώ. Και δε μπορούσα με τίποτα να τα συγκρατήσω όπως τις άλλες φορές. Τα γόνατά μου λύγισαν και τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν χωρίς να μπορούν να σταματήσουν. Ένιωθα πως ο κόμπος που είχα τόσες μέρες, ανέβηκε ξαφνικά και πλημμύρισε τα μάτια μου και οι λυγμοί ακολουθούσαν. Κάθισα κάτω, τύλιξα τα χέρια γύρω από τα γόνατά μου και συνέχιζα να κλαίω χωρίς σταματημό. Μέχρι που δεν μπορούσαν να κυλήσουν άλλα δάκρυα. Και όμως έφυγε ένα βάρος από μέσα μου. Ο κόμπος λιγόστεψε και επέστρεψα στα φυσιολογικά (για μένα) επίπεδα. Δεν είπα πως είμαι καλά, αλλά ένιωσα καλύτερα. 

Γιατί ξέρω πως ότι είχαμε, έχει τελειώσει. Δεν γυρίζει πίσω, όπως δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω. Τον ένα χρόνο που πέρασε. Και που για μένα είναι σαν να μην έχει περάσει ένας μήνας. Από πλευρά συναισθημάτων. Για το πως νιώθω. Γιατί αν κρίνω από το πόσο δύσκολα περνάει ο καιρός μακρυά σου, είναι πολύ. Όπως και το ότι νιώθω σα να σε ξέρω χρόνια. Χρόνια σε ξέρω, αλλά όχι όπως σε έμαθα πέρυσι. 

Αλήθεια, θέλω να φύγει όλο αυτό. Δεν μ’ αρέσει να αισθάνομαι έτσι. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Δεν μ’ αρέσει να φτάνω σε τέτοια επίπεδα στεναχώριας. Και αναρωτιέμαι, πώς κατάφερες εσύ να είσαι καλά; Θα μου πεις, αυτό είναι το φυσιολογικό. Όχι να αισθάνεσαι σαν εμένα. Δε θα έπρεπε, ούτε θα ήθελα. Σε κανέναν δεν εύχομαι κάτι τέτοιο. Απλά να με ένιωθες κοντά σου. Όπως τότε... 

Και όμως, ότι μου έστειλες απόψε, που σε χρειαζόμουν και που δεν το περίμενα, μου έφτιαξε τη διάθεση. Θέλω να σε νιώθω έτσι κοντά μου. Ακόμα και χωρίς να το ξέρεις.

Και εκτός αυτού, τα κορίτσια της παρέας που ήρθαν σήμερα σπίτι μου, κατάλαβαν ότι κάτι έχω. Και τους τα είπα. Πολλά που δεν ήξεραν. Φυσικά δεν μου έφτανε το κήρυγμα που άκουσα αυτές τις μέρες από τον κολλητό μου, αυτές ήταν πιο ήπιες. Αλλά αλήθεια δεν μπορώ να το ελέγξω. Μακάρι, μακάρι να μπορούσα να το σταματήσω. Αλλά έχω πει πως θα κοιτάω περισσότερο τον εαυτό μου από δω και πέρα. Ίσως και να τα καταφέρω. Αλλά ξέρω πως δεν μπορώ να βάλω κανέναν πάνω από σένα, πόσο μάλλον να σε αντικαταστήσω. Δεν θέλω και δεν μπορώ να έχω κάποιον άλλο δίπλα μου. Προτιμώ να είμαι μόνη μου, όπως τώρα. 

Και εκτός αυτού, είδαμε μια πολύ όμορφη ταινία, το “The Fault in our Stars” και πλαντάξαμε και οι 3 στο κλάμα. Και αφού σε είχα καληνυχτίσει για να πας για ύπνο, ήθελα τόσο πολύ να σου στείλω ένα μήνυμα μετά από αυτή την ταινία. Τίποτα το ουσιαστικό. Απλά να σου πω το πως αισθάνθηκα και ότι δεν μπορούσα να ηρεμήσω από το κλάμα. 

Δύο φορές κλάμα, λοιπόν χθες. Όσο δεν είχα κλάψει ένα καλοκαίρι, μπορεί και παραπάνω. 

Κι όμως ηρέμησα. Νιώθω πολύ καλύτερα σήμερα. Το να τα βγάζεις από μέσα σου, τελικά δεν είναι τόσο κακό...