Το συγκεκριμένο, μόλις το διάβασα από το blog της υπέροχης Λίζας .
Και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας γιατί το λάτρεψα:
Αγαπώ το
ξενύχτι, το ποτό και το τσιγάρο. Τις μικρές δόσεις θανάτου που μου
υπενθυμίζουν ότι είμαι ακόμη ζωντανή. Αγαπώ το τίποτα, γιατί με βοηθά να
αισθάνομαι "κάτι". Υπάρχω ή όχι; Ζω ή πέθανα; Κατά βάθος το ξέρω, οι
απαντήσεις βρίσκονται μέσα μου. Θέλω, όμως, στ' αλήθεια να τις βρω;
Αγαπώ τα
πανσέληνα βράδια, μα πιο πολύ αγαπώ τα άδεια φεγγάρια, γιατί μου
θυμίζουν εμένα. Σαν απογοητευμένα "Σ' αγαπώ" που έμειναν μισά και
υψώθηκαν στο ουράνιο στερέωμα να μας θυμίζουν την έλλειψη τους.
Θέλω να κατηγορήσω κάποιον για τη δική μου κατάντια, για το δικό μου απύθμενο κενό· δεν
φταίει, ωστόσο, κανείς γι' αυτό που νιώθουμε μέσα μας. Κι όσοι μας
αγαπούν στ' αλήθεια θα πρέπει να μας αγαπούν γι' αυτό που πραγματικά
είμαστε. Να μας αγαπούν με όλα μας τα κενά και για όλα μας τα
μειονεκτήματα...
Γλυκούλα μου! <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για τα -πάντα- καλά σου σχόλια! Χαίρομαι που σε άγγιξε τόσο πολύ το γραπτό μου...
Εγώ σε ευχαριστώ που γράφεις και έχω πάντα τόσο όμορφες αναρτήσεις να διαβάζω και να τις νιώθω τόσο κοντά μου!!!
Διαγραφή<3 <3 <3
Διαγραφή<3 <3 !!!!
Διαγραφή