Και τότε κατάλαβα πως εμείς δεν είμαστε για τον ήλιο. Δεν είμαστε για το πρωί. Είμαστε για τα βράδια με φεγγάρι. Τότε που ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια. Τότε που οι δαίμονες μας βγαίνουν για να πάρουν τον αέρα τους. Κάνουν μια στάση και από το κεφάλι μας. Ίσως κάποιες φορές ξεχνιούνται και φωλιάζουν. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν μου έδωσες το χέρι σου και με βοήθησες να τους κάνω πέρα για ένα βράδυ.
Πηγή: tumblr.com
Υπέροχο! Απλά μοναδικό.... <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι...και εμένα μ' άρεσε πάρα πολύ...Γι' αυτό και το αναδημοσίευσα!
Διαγραφή