Γινόμαστε 2 χρονών!

Έχουμε γενέθλια! 

 

Το πολυ-αγαπημένο μου blog γιορτάζει 2 χρόνια ύπαρξης. Το προσωπικό μου, ολο-δικό μου blog έκλεισε δύο ολόκληρα χρόνια.

Δύο χρόνια εξομολογήσεων, δύο χρόνια ξεσπάσματος, δύο χρόνια σκέψεων αποτυπωμένων σε χαρτί!

Είμαι πραγματικά πολύ-πολύ περήφανη για το δημιούργημά μου! Είμαι χαρούμενη που κατάφερα να φτάσω τα δύο χρόνια και δεν τα παράτησα.
Που αποτύπωσα τις δυσκολίες μου, τους φόβους μου, τις όμορφες στιγμές μου αλλά και τις πιο σκοτεινές, που είχα φίλους και ακόμα και όταν ήμουν μόνη μου είχα το blog μου που εκμυστηρεύομαι τα πάντα. Ακόμα και τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις!

Σας ευχαριστώ όλους που συνεχίζεται και παρακολουθείτε το blog, μικροί μου Άγγελοι! 

Έχει καταφέρει να έχει 13,632 προβολές μέχρι σήμερα πράγμα που δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου!

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου! 



Παρακάτω θα σας βάλω να θυμηθείτε τα αγαπημένα μου δημιουργήματα κατά το δεύτερο έτος λειτουργίας του blog ( με χρονολογική σειρά-εκτός από το πρώτο που είναι και το προσωπικά αγαπημένο μου) :

Πάντα ήσουν για να φύγεις...

1.You wouldn’t understand

2. Smoking 

3. Princesses that were never saved

4. Are you proud?

5. Η μυρωδιά σου

6. 6 μήνες

7. I live in ruins

8. Σ' αγαπάς;

9. Το τηλέφωνο που δεν είμαι έτοιμη να πάρω

10. Be the hero of your own story

11. Συγγνώμη

12. I wish it was real

13. Απλά στο χαρτί ξεσπάω

14. Σκοτάδι του μυαλού

15. Μην πουλάτε όνειρα

16. Πόσο μισώ τους αποχαιρετισμούς

17. Dark side of the Moon

18. Μόνο στα όνειρα

19. Hello Darkness my old friend

20. Fighting like hell

21. Μπαμπά σ' αγαπώ

22. Μπάλωμα

23. Alone

Εδώ ακολουθούν δδύο αναρτήσεις που αφιέρωσα στην αγαπημένη Λίζα, την οποία γνώρισα μέσω των blog μας και την θεωρώ άνθρωπο δικό μου! Είναι από τους ανθρώπους που συνεχίζουν να μου δίνουν δύναμη και πραγματικά σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα!!! 

1. Inspire someone

2. Σ' ευχαριστώ

Τέλος, θέλω να αναφέρω πως το ξέσπασμά μου στο γράψιμο, με έχει βοηθήσει με τον καλύτερο τρόπο. Όταν δεν βρίσκω άλλο τρόπο να ξεσπάσω, το κάνω με το να γράφω. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε πόσο πολύτιμο είναι για μένα το αγαπημένο μου Blog! Με βοήθησε να φτάσω στη στιγμή που λέω πλέον πως δεν ξεσπώ σε μένα ( βλ. One Year Clean #S_H ) και αγαπάω πολύ περισσότερο τον εαυτό μου. 

Είμαι εδώ για να μείνω. Και ας μην μου βγαίνουν πάντα όταν θέλω τα δημιουργήματά μου & ας μην έχω έμπνευση συνέχεια & ακόμα και αν η έμπνευση έρχεται τις στιγμές που δεν το περιμένεις. 

Είμαι εδώ για να γιορτάσω τα δύο χρόνια του Fallen Angels και ελπίζω να υπάρξουν πολλά περισσότερα!

Σας ευχαριστώ για όλα!

Γιατί;

Ξέρω πως ποτέ δεν θα σταματήσω να σοκάρομαι με την αντίδραση μου προς εσένα. Άγνωστη η βούληση σου κάθε φορά και όσο έκπληκτη και αν μένω, άλλο τόσο εκπλήσσομαι με τη δική μου αντίδραση.

Και για να τα πάρω όλα από την αρχή, όλα ξεκίνησαν από σήμερα το πρωί που μια φίλη μου, μου "είπε τον καφέ" και βρήκε ένα τεράστιο Κ να περιβάλει το δικό μου το φλιτζάνι και να μου λέει διάφορα περί αυτού του Κ.

Και απόψε το βράδυ, όπως καθόμασταν ήσυχα και ωραία στο σπίτι μου με την παρέα μου, να σου και χτυπάει το κινητό μου με ειδοποίηση αιτήματος φιλίας από το Κ. 

Το σοκ μου; Απερίγραπτο, όπως και της υπόλοιπης παρέας φυσικά, που ήταν παρούσα και στο ανάγνωσμα του καφέ.

Θέλετε να ξέρετε την πρώτη μου αντίδραση; Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κοιτάω (για δύο λεπτά; Για πέντε λεπτά; Θα σας γελάσω) απορημένη το κινητό μου και να μην πιστεύω στα μάτια μου.

Έπειτα, συνειδητοποιώντας τι συμβαίνει, ένιωσα ένα δάκρυ να τρέχει στο δεξί μου μάγουλο.

Πραγματικά, ύστερα από τόσο καιρό, γιατί συνεχίζει να με επηρεάζει τόσο πολύ ο συγκεκριμένος άνθρωπος; Γιατί να εξαρτάται τόσο πολύ επάνω του η δική μου ψυχολογία; Γιατί να γίνομαι χάλια μόνο και μόνο από ένα τόσο απλό γεγονός;

Η ψυχολογία μου δεν είναι καλά γενικότερα τον τελευταίο καιρό και μου φταίνε όλα και όλοι.

Και ήρθε το κερασάκι να δέσει στην τούρτα. 

Τις προάλλες, ήταν η γιορτή σου, που περίμενα μια ψυχρή απάντηση από σένα και μόνο αυτό δεν είχα. Κάθε άλλο η απάντηση σου με εξέπληξε για ακόμα μια φορά.

Και σήμερα αυτό.

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Γιατί μετά από όλες τις αποφάσεις που έχω πάρει για μένα, βρίσκεις έναν τρόπο και μου χτυπάς ξανά την πόρτα;
Γιατί αφήνω για ακόμα μια φορά τον εαυτό μου να επηρεάζεται τόσο πολύ από εσένα;
Γιατί δεν σε έχω ξεπεράσει ακόμα, δυο ολόκληρα χρόνια μετά;

Και τη ζωή μου προχώρησα και όμορφα πέρασα και κάτι καινούριο προσπάθησα και να 'σαι εσύ εδώ, δύο χρόνια μετά, που ξαναέρχεσαι και μου αποδεικνύεις πως όλες μου οι προσπάθειες είναι μάταιες. Πώς ότι και να κάνω έχεις ριζώσει βαθιά μέσα μου και δεν έχεις σκοπό να φύγεις. 

Και ας μην σε ξαναέχω ποτέ...

Μην πίνεις άλλο...

...αλλά δεν είσαι εδώ...

Απωθημένα

Και στην τελική το απωθημένο παραμένει απωθημένο έτσι;

Γιατί όταν για έναν άνθρωπο έχεις αισθανθεί πράγματα χωρίς να έχει γίνει το οτιδήποτε μεταξύ σας, αυτός ο άνθρωπος παραμένει μέσα σου σαν απωθημένο.

Μένει στο μυαλό σου η πρώτη φορά που τον γνώρισες, η πρώτη φορά που τον κοίταξες, η πρώτη κουβέντα που αντάλλαξες μαζί του και ακόμα και αν έχεις χρόνια να τον δεις, σου δημιουργείται στο μυαλό και η ιδέα ότι ίσως δεν τον ξαναδείς ποτέ.

Για τον καθένα το απωθημένο είναι διαφορετικό. Για κάποιους "έγινε" κάτι ελάχιστο, για κάποιους απλά τον γνώρισαν και για άλλους υπήρξε η "χημεία".

Και όμως, ακόμα και μετά από δύο χρόνια που τον βλέπεις, υπάρχει αυτός ο τρελός χτύπος της καρδιάς που ξαφνιάζεσαι και εσύ η ίδια που το νιώθεις. Που δεν περίμενες-με τίποτα- να νιώσεις έτσι. Και μάλιστα για το απωθημένο σου. 

Σου αρκεί να τον βλέπεις έστω και για λίγο κάθε μέρα και ας ανταλλάξατε μόνο ένα χαμόγελο. Ξέρεις ότι σου αρκεί. Και αυτό κρατάς εξάλλου.

Και ας στεναχωρήθηκες την τελευταία μέρα που τον είδες & ας βάζεις για δεύτερη φορά στο μυαλό σου πως ίσως δεν τον ξαναδείς ποτέ. Ξέρεις πως αυτό είναι το περισσότερο που μπορείς να ζήσεις μαζί του. Σε στεναχωρεί; Νιώθεις νοσταλγία; Ίσως όλα αυτά μαζί.

Αυτές οι μέρες σε έκαναν ευτυχισμένη. Όχι δεν είναι έρωτας. Είναι κάτι διαφορετικό που δε νομίζω πως μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Προχωράς τη ζωή σου κανονικά.

Γιατί όλοι έχουμε απωθημένα. Και για μένα θα μείνεις το δικό μου. Και ας μην το μάθεις ποτέ.

Alone

What if you're feeling alone even when you are around people?

You can't stop your mind from thinking so there are these days that even when you have the best company in the world, you are not in a mood of being with people. You want to have some hours/time with yourself.

And it's not that you don't have the best friends in the world, it's just that you need some time for yourself.

Take advantage of these hours and let yourself bend, break and burst into tears.

You need it. But at the end of it, take a shower, put on your favourite clothes-DON'T FORGET YOUR BEAUTIFUL SMILE- and go out!

Allow yourself to have fun and enjoy it. After all, you deserve it...

Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα

 

“” Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα”. Αν με ρωτούσαν όμως τι χρώματα θα διάλεγα για τον δικό μου παράδεισο δεν ξέρω ποια θα διάλεγα. Πινέλο θα ήταν τα “θέλω” μου αλλά χρώματα;

Για παράδειγμα, η μελαγχολία έχει για μένα χρώμα μπλε. Σκούρο μπλε. Την απόχρωση που παίρνει η θάλασσα όταν σουρουπώνει. Γιατί αυτή η απόχρωση κρύβει μέσα της ή τουλάχιστον εγώ το έχω συνδυάσει έτσι, σκέψεις πολύ αληθινές που ορισμένες φορές δεν έχω ανάγκη να θυμάμαι.

Ο Πόνος. Ο πόνος είναι μαύρος. Σαν τα μαύρα σατέν σεντόνια της νύχτας. Για να γλιστράει στις στιγμές και να τις κάνει αξέχαστες. Γιατί αν μη τι άλλο αυτό το συναίσθημα και τις ώρες που πέρασες νιώθοντας αυτό το κενό που σου δημιουργεί, δύσκολα τις ξεχνάς.

Τι άλλο; Α ναι! Ο φόβος. Ο φόβος έχει χρώμα γκρι. Γιατί δεν είναι ούτε μαύρος, ούτε άσπρος. Το να φοβάσαι σημαίνει πως ζεις και τρέμεις μην χάσεις αυτή την ζωή και ότι συνεπάγεται στο πακέτο.
Η χαρά. Η χαρά έχει χρώμα κίτρινο. Στην απόχρωση του χρυσού. Στο χρώμα του ήλιου δηλαδή που μόλις φωτίζει διώχνει τα “σκοτάδια” της ζωής και την κάνει να χαμογελά. Στο χρώμα των αστεριών, που σε ταξιδεύουν σε μονοπάτια μαγικά πασπαλισμένα με αστερόσκονη.

Πορτοκαλί χρώμα θα διάλεγα για την έκπληξη. Σαν την έκπληξη που νιώθει το βράδυ όταν ξημερώνει η αυγή και ο ήλιος ανατέλλει.

Μοβ και πράσινη θα χρωμάτιζα την υποκρισία. Γιατί αυτός ο συνδυασμός σε μπερδεύει. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι σημαίνει. Όπως ακριβώς και η υποκρισία.

Ο Έρωτας θα είχε κόκκινο χρώμα στον δικό μου καμβά. Του πάθους. Κόκκινο στο χρώμα του αίματος, γιατί όταν η ουσία του Έρωτα σε διαπερνά φτάνει στις φλέβες σου και σου δίνει την αίσθηση πως ζεις ξανά, ή ζεις για πρώτη φορά. Σαν ένα τριαντάφυλλο που είναι όμορφο μα τα αγκάθια του θέλουν προσοχή. Γιατί έτσι είναι και ο έρωτας πανέμορφος, όμως αν δεν προσέξεις μπορεί να σε “τρυπήσει”.

Όταν σκέφτομαι πάντως την Αγάπη πάντα στο μυαλό μου, μού έρχεται το άσπρο χρώμα. Το χρώμα της αγνότητας. Της αγνότητας που κρύβει αυτό το όμορφο και βαθύ συναίσθημα. Ένα χρώμα που “δένει” εύκολα μέσα σε αντιθέσεις της ζωής διατηρώντας όμως την αθωότητα του χαρακτήρα της αγάπης.

Τώρα κάποιος θα μου πει στον δικό σου παράδεισο θα έβαζες και αρνητικά συναισθήματα όπως η λύπη, η υποκρισία, ο πόνος κτλ. Ναι γιατί ο δικός μου παράδεισος δεν θέλω να διακατέχεται από μια ουτοπική αντίληψη με εξιδανικευτικό χαρακτήρα. Ο δικός μου παράδεισος θέλω να είναι αληθινός, ρεαλιστικός και πρακτικά υλοποιήσιμος. Για να μπορώ να ελπίζω ότι η μονοτονία της ζωής μου θα αλλάξει μόλις περάσει τα σύνορα του πολύχρωμου Παραδείσου μου και θα πάρει διαβατήριο η ψυχή για ένα αληθινό χρωματιστό ταξίδι σε μια ζωή γεμάτη όνειρα.”

—	Νίκος Καζαντζάκης

Είμαι όμορφη

“
Είμαι όμορφη.

Δεν είμαι όμορφη επειδή έχω καταγάλανα μάτια και μακριά ξανθά μαλλιά.
Δεν είμαι όμορφη επειδή έχω καλλίγραμμο, γυμνασμένο και σφιχτό κορμί.
Δεν είμαι όμορφη επειδή βάφομαι ιδανικά και τα μαλλιά μου είναι πάντα τέλεια.
Δεν είμαι όμορφη επειδή τα νύχια μου και τα ρούχα μου είναι προσεγμένα.
Δεν είμαι όμορφη επειδή έχω το ιδανικό μαύρισμα και τις τέλειες αναλογίες.

Δεν έχω τίποτα από όλα αυτά και όμως ΕΙΜΑΙ ΟΜΟΡΦΗ.

Είμαι όμορφη.

Είμαι όμορφη επειδή διαβάζω λογοτεχνία στις τέσσερις το πρωί.
Είμαι όμορφη επειδή έχω όνειρα που κάποτε θα κατακτήσω.
Είμαι όμορφη επειδή μου αρέσει να κάνω τα συναισθήματα μου λέξεις σε χαρτί.
Είμαι όμορφη επειδή αγαπώ τις διαφορετικές κουλτούρες.
Είμαι όμορφη επειδή κοκκινίζω όταν ντρέπομαι.
Είμαι όμορφη επειδή μου αρέσει να βλέπω παιδικά το πρωί και θρίλερ το βράδυ.
Είμαι όμορφη επειδή κάνω πολύ σφιχτές αγκαλιές.
Είμαι όμορφη επειδή κλαίω όταν είμαι στεναχωρημένη.
Είμαι όμορφη επειδή μαγεύομαι από τη γνώση.
Είμαι όμορφη επειδή αναζητώ νέα μέρη, νέες εμπειρίες.
Είμαι όμορφη επειδή έμαθα να αγαπάω.

Είμαι όμορφη.

Και είμαι όμορφη επειδή ξέρω πως η ομορφιά δεν σχετίζεται με την εξωτερική εμφάνιση.
 
Και όσο το ξέρω αυτό θα είμαι για πάντα όμορφη.
”

Πηγή: tumblr.com

Μπάλωμα

Και να σου πω κάτι;  
                                         Βαρέθηκα.

Βαρέθηκα να δίνω σώμα και ψυχή, να δίνω όλο μου το "είναι" και το μόνο που καταφέρνω να πάρω πίσω να είναι κομμάτια. Κομμάτια σπασμένης καρδιάς, σπασμένης ψυχής...

Βαρέθηκα να είμαι το "μπάλωμα" όλων αυτών που δεν ξέρουν τι θέλουν και τι ζητούν. Θέλω για μια φορά να είμαι ο άνθρωπος που θα έρθουν δίπλα μου γι' αυτό που είμαι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Να εκτιμήσουν εμένα, να εκτιμήσουν όλα αυτά που μπορώ να δώσω.

Δεν θέλω να γίνομαι άλλο το "μπάλωμα".

Θέλω κάποιος να έρθει και να "κλειδώσει" επάνω μου. Να μείνει επειδή εκτιμά εμένα και μόνο.
Και να το αποδείξει.

Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου ξανά να γίνω το "χαμένο κουμπί" που γυρίζει από εδώ και από κει για να βοηθήσει όποια "τρύπα" πουκαμίσου θέλει να κουμπώσει. Και όποτε δεν το χρειάζονται πια, να το "ξηλώνουν". Και αυτό τρέχει για να "μπαλώσει" το επόμενο πουκάμισο που θα χρειαστεί.

Όχι πια.

Το επόμενο πουκάμισο που θα κουμπώσω θα είμαι σίγουρη πως θα είναι στα μέτρα μου. Δεν θέλω άλλο "μπάλωμα-ξήλωμα". Θέλω κάποιον που να εκτιμήσει αυτό το φθαρμένο κουμπάκι και θα το κάνει να αισθανθεί μοναδικό. Πώς δεν είναι ένα οποιοδήποτε κουμπί που ήρθε για να μπαλώσει κάτι προηγούμενο. Είναι εδώ γιατί χρειάζεται το συγκεκριμένο κουμπί και το εκτιμά γι' αυτό που είναι. 

Ξέρω πως αυτό θέλω πραγματικά και όποιος αντέχει να κάνει την προσπάθεια, ας προσπαθήσει...

Ροκ σταρ στα κρεβάτια τους

Ήταν μια ιδέα του Dangerous Minds, αλλά ψάχνοντας βρίσκεις ένα σωρό φωτογραφίες από διάσημα ονόματα της ροκ στα κρεβάτια τους. Αυτές είναι μερικές.

Στο κρεβάτι με τη Μαντόνα

Ο Τζον Λέννον και η Γιόκο Όνο σε μία θρυλική φωτογράφιση

Bob Dylan και Suze Rotolo στο Greenwich Village το 1962

Ο Μπόμπ Μάρλεϊ το 1977

Ο David Bowie στο L’Hotel στο Paris του 1976, φωτο του David Kent

Οι Μπιτλς όταν ήταν πιο διάσημοι και από τον Χριστό πλακώνονται με μαξιλάρια

Ο Έλτον Τζον στο σπίτι του στο Λονδίνο το 1979

Ο Έλβις Κοστέλο στο Άμστερνταμ το 1977

Οι Fleetwood Mac το 1977 στο εξώφυλλο του Rolling Stone, photo της Annie Leibovitz

Ο Jimi Hendrix στο The Drake Hotel στη ΝΥ το 1968

Ο Morrissey το 1983

Σιντ και Νάνσυ λιώμα

Ο Νικ Κέιβ και οι Bad Seeds  το 1989 (L-R Hugo Race, Barry Adamson, Mick Harvey, Blixa Bargeld και Nick Cave)

Ο Ρόμπερτ Σμιθ των Κιούρ το 1987 στο Smash Hits

Οι Cynthia Ross, Stiv Bators και Joan Jett το 1979 στο διαμέρισμα της Jett’s στο Λ.Α. (από το Creem Magazine). Photo της Theresa Kereakes

We all scream for ice cream, ο Τομ Γουέιτς στην Παγίδα του Νόμου του Τζάρμους

Ο Κέρτ Κομπέιν δοκιμάζει την κατακόρυφο χωρίς επιτυχία

Κι η Curtney Love πριν κάνει την πλαστική στη μύτη

Κι άλλος Kurt Cobain φωτογραφημένος από την Courtney Love στο σπίτι τους στο North Seattle το 1993

 

Πηγή: grekamag.gr

Μπαμπά σ' αγαπώ...

Δεν ξέρω αν σας έχω μιλήσει ποτέ ανοιχτά για μία από τις αδυναμίες μου, αλλά είναι ο μπαμπάς μου. Λένε πως πατέρας-γονιός μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε συμβάλει σε αυτή τη διαδικασία. Το ρόλο του μπαμπά όμως τον κατακτάς.

Ο μπαμπάς μου είναι ο δικός μου ήρωας. Ο ήρωας όχι του παραμυθιού αλλά της πραγματικότητας. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έδωσε ότι είχε και δεν είχε για να με μεγαλώσει αλλά και ο άνθρωπος ο οποίος ακόμα θυσιάζεται για τα παιδιά του.

Είναι πρότυπο εργασίας, πρότυπο οικογενειάρχη, πρότυπο ΜΠΑΜΠΆ. Είναι από τους ανθρώπους οι οποίοι δεν εκφράζουν εύκολα τα συναισθήματα τους. Αλλά όταν το κάνουν, σε "παρασέρνουν". Τον μπαμπά μου για τέσσερις λόγους τον έχω δει να κλαίει στη ζωή μου. Ο ένας για τη μητέρα του (την αγαπημένη μου γιαγιά), ο άλλος για τον πατέρα του, ο τρίτος για μια οικογενειακή δύσκολη στιγμή που περάσαμε και ο τέταρτος όταν έμαθε τα αποτελέσματα της αδερφής μου (από συγκίνηση). Όταν το κάνει όμως και τον βλέπω έτσι, αυτόματα δακρύζω και εγώ.
Όπως επίσης και τη στιγμή που θα γελάσει και θα κλάψει από το γέλιο, νιώθω ότι θέλω να γελάσω και εγώ. Ακόμα, όταν τον κάνω εγώ να γελάει, νιώθω ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα μέσα μου.

Όπως είπα και πριν, ο μπαμπάς μου δεν είναι άνθρωπος που εκφράζεται γενικότερα. Όταν λοιπόν έδινα πανελλήνιες και ήμουν πολύ αγχωμένη και "τσιτωμένη" με την όλη κατάσταση, ο μπαμπάς μου γύρισε και μου είπε: "Μην αγχώνεσαι. Ό,τι είναι να καταφέρεις θα το καταφέρεις. Και στην τελική και να μην πετύχεις δεν τελειώνει ο κόσμος εδώ. Αλλά ξέρω πως θα τα καταφέρεις. Γιατί εσύ ποτέ δεν έχεις αποτύχει & ό,τι βάζεις στόχο μπορείς να το πετύχεις".
Αυτά του τα λόγια μου έδωσαν δύναμη και κουράγιο και τα έχω κρατήσει ακόμα και σήμερα μέσα μου.

Όλο αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την κουβέντα που είχαμε στο τηλέφωνο πριν λίγη ώρα ενώ ήταν στη δουλειά. Ο μπαμπάς μου είναι αδυναμία μου και δεν θα ήθελα να τον δω ποτέ ξανά στεναχωρημένο. Είναι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Βάζει πάντα τους άλλους πάνω από τον εαυτό του και αγαπάει πολύ την οικογένειά του. Είναι πρότυπο για τη ζωή μου, για την καριέρα μου ακόμα και για την οικογένεια που ΔΕΝ σκέφτομαι να κάνω. Τον θαυμάζω πάρα πολύ και εύχομαι να καταφέρω να του μοιάσω στο ελάχιστο.

Μπαμπά σ' αγαπώ...

Πετυχαίνοντας τους στόχους σου

" Πιστεύω πως είναι ελάχιστα τα πράγματα που συγκρίνονται με τη στιγμή που πετυχαίνεις το στόχο σου, όποιος και αν είναι αυτός ο στόχος.

Η διαδρομή μπορεί να έχει εμπόδια και ο τελικός προορισμό να φαίνεται όπως τα 2000χλμ που διανύσαμε εμείς και πολλές φορές να θέλεις απλά να τα παρατήσεις και να ξαπλώσεις ανάσκελα.

Μην το κάνεις!

Δεν προσπαθούμε να πούμε ότι θα είναι εύκολο. Απλά λέμε ότι σίγουρα στο τέλος, θα το αξίζει! "


-World Party, Australia

Τι είναι αυτό που κάνει ένα ταξίδι επιτυχημένο;

" Τι είναι αυτό που κάνει ένα ταξίδι επιτυχημένο; Ποια είναι η συνταγή για τη μοναδική περιπέτεια που θα σου χαρίσει μοναδικές αναμνήσεις; 

Για τον καθένα η απάντηση είναι διαφορετική, εμείς πάντως έχουμε τη δική μας απάντηση.
Και δεν έχει να κάνει ούτε με την καλή παρέα, ούτε καν με τον καταπληκτικό προορισμό. 

Το ιδανικό ταξίδι λοιπόν, είναι αυτό που θα σε κάνει να βγεις από τα συνηθισμένα για σένα όρια. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που χωρίζει την ασφάλεια από τον φόβο. Τον όμορφο φόβο για τον άγνωστο. 
Και όταν την περάσεις τότε θα αρχίσεις να ζεις πραγματικά. 

Γιατί πραγματικά ζούμε μόνο μία φορά. "


-World Party, Thailand

Live your life at the extreme...

Τι σημαίνει παίρνω ρίσκο;

Στη ζωή μας πρέπει να παίρνουμε ρίσκα; Και αν ναι, τι συμβαίνει όταν το "παρακάνουμε";

Στη ζωή ΠΡΈΠΕΙ να παίρνουμε ρίσκα. Έτσι δοκιμάζουμε τα όριά μας. Αν καταφέρνουμε να φτάνουμε ή ακόμα και να ξεπερνάμε τα όριά μας, τότε καταφέρνουμε να ξεπερνάμε και τον εαυτό μας.

Όπως είπε κάποιος γνωστός: "Ρίσκο- extreme είναι οτιδήποτε μας κάνει να ξεπερνάμε τα δικά μας όρια. Για κάποιον extreme μπορεί να είναι η "ελεύθερη πτώση" ή bungee - jumping. Για κάποιον άλλον να ερωτευτεί. Και αυτό ένα ρίσκο είναι αν ξεπεράσεις τα δικά σου όρια."

Η ζωή μας πρέπει να είναι γεμάτη ρίσκα. Μέσα από αυτά γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, αλλά μας δοκιμάζουμε κιόλας. Και πιστέψτε με, παίρνοντας ρίσκα δημιουργούμε τις πιο όμορφες αναμνήσεις μας.

Εύχομαι λοιπόν & εσείς και εγώ να έχουμε μια ζωή όπου θα παίρνουμε ρίσκα και θα δημιουργούμε όμορφες αναμνήσεις.
Γιατί γι' αυτές δεν αξίζει η ζωή;

I hope...

Αυτό μόνο. Και τίποτ' άλλο!

Πηγή: tumblr.com

Mόλις βγήκαν απ' το μπάνιο! Οι βρεγμένοι και οι φρεσκοχτενισμένοι

Τα σκυλιά μεταμορφώνονται 

Πώς είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου όταν ολοκληρώνει το μπάνιο του; Η φωτογράφος των ζώων Serena Hodson παρουσίασε το τελευταίο της πρότζεκτ που περιλαμβάνει τους μικρούς τετράποδους φίλους μας σε συναρπαστικα πριν και μετά πορτρέτα.

Το πρότζεκτ ονομάστηκε «Στεγνός Σκύλος - Βρεγμένος Σκύλος» και όπως ισχυρίζεται η Νεο-Ζηλανδής καταγωγής φωτογράφος προέκυψε έπειτα από έμπνευση από τους δικούς της σκύλους. «Άλλαζε η συμπεριφορά τους όταν γνώριζαν ότι είναι ώρα για μπάνιο. Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω μια σειρά από φωτογραφίες που δηλώνουν ακριβώς τις διαφορές στο πριν και το μετά του μπάνιου των σκύλων. Διαφορές που σχετίζονται όχι μόνο με την εμφάνισή τους, αλλά και το βλέμμα τους όταν συνειδητοποιούν ότι είναι βρεγμένοι. Υπάρχει μεγάλη αλλαγή στην υφή του τριχώματός τους και κάποιοι σκύλοι δείχνουν εντελώς διαφορετικοί όταν είναι από το μπάνιο. Αυτή ακριβώς τη χαρά ήθελα να απαθανατίσω στις φωτογραφίες», δηλώνει η φωτογράφος παρουσιάζοντας το πρότζεκτ της.

Οι εικόνες είναι πραγματικά απολαυστικές.

Πηγή: lifo.gr