Απωθημένα

Και στην τελική το απωθημένο παραμένει απωθημένο έτσι;

Γιατί όταν για έναν άνθρωπο έχεις αισθανθεί πράγματα χωρίς να έχει γίνει το οτιδήποτε μεταξύ σας, αυτός ο άνθρωπος παραμένει μέσα σου σαν απωθημένο.

Μένει στο μυαλό σου η πρώτη φορά που τον γνώρισες, η πρώτη φορά που τον κοίταξες, η πρώτη κουβέντα που αντάλλαξες μαζί του και ακόμα και αν έχεις χρόνια να τον δεις, σου δημιουργείται στο μυαλό και η ιδέα ότι ίσως δεν τον ξαναδείς ποτέ.

Για τον καθένα το απωθημένο είναι διαφορετικό. Για κάποιους "έγινε" κάτι ελάχιστο, για κάποιους απλά τον γνώρισαν και για άλλους υπήρξε η "χημεία".

Και όμως, ακόμα και μετά από δύο χρόνια που τον βλέπεις, υπάρχει αυτός ο τρελός χτύπος της καρδιάς που ξαφνιάζεσαι και εσύ η ίδια που το νιώθεις. Που δεν περίμενες-με τίποτα- να νιώσεις έτσι. Και μάλιστα για το απωθημένο σου. 

Σου αρκεί να τον βλέπεις έστω και για λίγο κάθε μέρα και ας ανταλλάξατε μόνο ένα χαμόγελο. Ξέρεις ότι σου αρκεί. Και αυτό κρατάς εξάλλου.

Και ας στεναχωρήθηκες την τελευταία μέρα που τον είδες & ας βάζεις για δεύτερη φορά στο μυαλό σου πως ίσως δεν τον ξαναδείς ποτέ. Ξέρεις πως αυτό είναι το περισσότερο που μπορείς να ζήσεις μαζί του. Σε στεναχωρεί; Νιώθεις νοσταλγία; Ίσως όλα αυτά μαζί.

Αυτές οι μέρες σε έκαναν ευτυχισμένη. Όχι δεν είναι έρωτας. Είναι κάτι διαφορετικό που δε νομίζω πως μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Προχωράς τη ζωή σου κανονικά.

Γιατί όλοι έχουμε απωθημένα. Και για μένα θα μείνεις το δικό μου. Και ας μην το μάθεις ποτέ.