Δεν ξέρω αν σας έχω μιλήσει ποτέ ανοιχτά για μία από τις αδυναμίες μου, αλλά είναι ο μπαμπάς μου. Λένε πως πατέρας-γονιός μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε συμβάλει σε αυτή τη διαδικασία. Το ρόλο του μπαμπά όμως τον κατακτάς.
Ο μπαμπάς μου είναι ο δικός μου ήρωας. Ο ήρωας όχι του παραμυθιού αλλά της πραγματικότητας. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έδωσε ότι είχε και δεν είχε για να με μεγαλώσει αλλά και ο άνθρωπος ο οποίος ακόμα θυσιάζεται για τα παιδιά του.
Είναι πρότυπο εργασίας, πρότυπο οικογενειάρχη, πρότυπο ΜΠΑΜΠΆ. Είναι από τους ανθρώπους οι οποίοι δεν εκφράζουν εύκολα τα συναισθήματα τους. Αλλά όταν το κάνουν, σε "παρασέρνουν". Τον μπαμπά μου για τέσσερις λόγους τον έχω δει να κλαίει στη ζωή μου. Ο ένας για τη μητέρα του (την αγαπημένη μου γιαγιά), ο άλλος για τον πατέρα του, ο τρίτος για μια οικογενειακή δύσκολη στιγμή που περάσαμε και ο τέταρτος όταν έμαθε τα αποτελέσματα της αδερφής μου (από συγκίνηση). Όταν το κάνει όμως και τον βλέπω έτσι, αυτόματα δακρύζω και εγώ.
Όπως επίσης και τη στιγμή που θα γελάσει και θα κλάψει από το γέλιο, νιώθω ότι θέλω να γελάσω και εγώ. Ακόμα, όταν τον κάνω εγώ να γελάει, νιώθω ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα μέσα μου.
Όπως είπα και πριν, ο μπαμπάς μου δεν είναι άνθρωπος που εκφράζεται γενικότερα. Όταν λοιπόν έδινα πανελλήνιες και ήμουν πολύ αγχωμένη και "τσιτωμένη" με την όλη κατάσταση, ο μπαμπάς μου γύρισε και μου είπε: "Μην αγχώνεσαι. Ό,τι είναι να καταφέρεις θα το καταφέρεις. Και στην τελική και να μην πετύχεις δεν τελειώνει ο κόσμος εδώ. Αλλά ξέρω πως θα τα καταφέρεις. Γιατί εσύ ποτέ δεν έχεις αποτύχει & ό,τι βάζεις στόχο μπορείς να το πετύχεις".
Αυτά του τα λόγια μου έδωσαν δύναμη και κουράγιο και τα έχω κρατήσει ακόμα και σήμερα μέσα μου.
Όλο αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την κουβέντα που είχαμε στο τηλέφωνο πριν λίγη ώρα ενώ ήταν στη δουλειά. Ο μπαμπάς μου είναι αδυναμία μου και δεν θα ήθελα να τον δω ποτέ ξανά στεναχωρημένο. Είναι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Βάζει πάντα τους άλλους πάνω από τον εαυτό του και αγαπάει πολύ την οικογένειά του. Είναι πρότυπο για τη ζωή μου, για την καριέρα μου ακόμα και για την οικογένεια που ΔΕΝ σκέφτομαι να κάνω. Τον θαυμάζω πάρα πολύ και εύχομαι να καταφέρω να του μοιάσω στο ελάχιστο.
Μπαμπά σ' αγαπώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου