Οι τρελάρες που όλοι αγαπήσαμε και καταβάθος θα θέλαμε να είμαστε

Στο βίο κάθε ανθρώπου έρχεται το κομβικό σημείο που γνωρίζει εκείνο τον τρελαμένο, μη συμβατικό τύπο ανθρώπου, που του αλλάζει την κοσμοθεωρία.

Δεν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ώστε να αναγνωριστεί, αποτελεί από μόνος του μια κατηγορία που όλοι θέλουμε να έχουμε κολλητό/ή, σύντροφο, ή έστω γνωστό ή ακόμα και τον περιπτερά της γειτονιάς από τον οποίο παίρνουμε κάθε μέρα ζελεδάκια.

Γιατί;

Γιατί μας θυμίζει κάθε μέρα ή όποτε τον συναντάμε την άλλη όψη των πραγμάτων, μας θυμίζει ότι δεν είμαστε δέντρα να ριζώνουμε κάπου, ότι το παγκάκι εκτός από την θλίψη της εικόνας ενός αστέγου μπορεί να αποτελέσει και το τέλειο ραντεβού και επίσης μας θυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί και όχι ρομποτικά με αίμα που πρέπει να κινούμαστε με συγκεκριμένες κινήσεις, να έχουμε μόνο όνειρα που μπορεί να καταλάβει ο κοινός θνητός και να ακολουθούμε την οποιαδήποτε μόδα ακολουθώντας μάζες ανθρώπων που δεν μπορούν να διαφέρουν!

Ζώντας με αυτόν τον τρόπο την κάθε μέρα σε επανάληψη και προσπαθώντας για κάτι που δεν ξέρεις τελικά αν είναι αυτό που ζητάς.

Αυτόν τον τύπο στην καθημερινότητα σου θα ακούσεις να τον αποκαλούν τρελό και δεν μιλάω για τρέλα που χρήζει νοσηλείας, αλλά γι ‘αυτήν την τρέλα που ζηλεύεις.

Που προκαλεί την ατάκα «Τι έκανε, ο τύπος τώρα;».

Είναι οι τύποι, που θα χόρευαν ζεϊμπέκικο σε κόκκινο φανάρι γιατί ο κολλητός πήρε πτυχίο.
Αυτοί που θεωρούν το κλάμα μέσο εκτόνωσης κι όχι λύπης!

Που κάνουν αφηρημένα γκράφιτι στους τοίχους και σιγοψιθυρίζουν δικά τους τραγούδια γιατί ποτέ δεν θυμούνται κανένα στίχο!

Είναι οι τύποι που δεν περπατούν σε πεζοδρόμια, αλλά στα σύννεφα γιατί θέλουν χώρο. Έμαθαν να απαντούν σε αυτούς που τους είπαν « δεν μπορείς να το κάνεις αυτό»
«Απλά κοίτα με» και γύρισαν την πλάτη.

Δεν κοίταξαν ποτέ υποτιμητικά κανένα, δεν περίμεναν τις κατάλληλες συγκυρίες για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους ούτε για να έρθουν κοντά στον άνθρωπο που επιθυμούν.

Θα έφταναν στο άκρη του κόσμου για ένα σκάλωμα και θα άνοιγαν την πόρτα στην επόμενη πρόκληση.

Κάποιοι δεν τους ερωτεύονται γιατί δεν μπορούν να τους καταλάβουν, άλλοι τους απορρίπτουν γιατί δεν μπορούν να τους υποστηρίξουν.

Αυτοί που τους ερωτεύτηκαν έμαθαν να ζουν, άσχετα αν είναι ακόμα στην ζωή τους.

Έμαθαν τον μη συμβατικό έρωτα, αυτόν που άμα τον χάσεις πονάς, γιατί απλά δεν θα βρεις ποτέ όμοιο του.

Δεν θα βρεις εύκολα αυτόν/ή που δεν θα ερμηνεύσεις ποτέ το επόμενο του/της βήμα, άλλα πάντα θα σου δίνει την σιγουριά ότι δεν θα σε πληγώσει.

Και βέβαια όχι εκείνον/η που έχει το Σ’ αγαπώ  σαν φράση ασφαλείας στα δύσκολα.

Αυτούς τους ανθρώπους τους εκτιμάς, τους αγαπάς, τους κάνεις τατουάζ και όταν θα λες το όνομα τους θα το λες πάντα χαμογελαστά γιατί μόνο χαμόγελα σου χάρισαν.

Κοίτα ψηλά γιατί υπάρχουν και αυτοί οι τύποι που κάνουν την τρέλα χαρταετό και μπορεί να σε σηκώσουν από την γη. Αυτοί που τους ερωτεύτηκαν, δε θα τους ξεχάσουν ποτέ.

Πηγή: pillowfights.gr