Τι το ήθελα το ράδιο; Καλύτερα δεν είναι να επιλέγεις μόνος
σου την μουσική; Κατάφερε πάλι να με κάνει να σκέφτομαι καταστάσεις που δεν μ ‘
αρέσει να κάνω. Και έπαιξε ένα από τα
αγαπημένα σου τραγούδια. Ένα τραγούδι που είχες για ήχο κλήσης και κάθε φορά χτυπούσε
και από τόσα χρόνια πριν το χα συνδέσει με εσένα.
Ξέρεις πόσα χρόνια έχω να το ακούσω; Από τότε που «έφυγες»
δεν μπορούσα να το ακούσω. Και από τη στιγμή που μπήκε η μελωδία μου προκάλεσε
ένα σφίξιμο στο στομάχι και δάκρυα στα μάτια.
Πόσα συναισθήματα μπορεί να σου φέρει μια μελωδία ή ένα
τραγούδι; Πόσο δύναμη μπορεί να κρύβει η ίδια η μουσική;
Αυτό που διάβασα στο τελευταίο βιβλίο του Χάρι Πότερ και η
φράση που θα μου μείνει (όπως και από κάθε βιβλίο) είναι η εξής:
«Όσοι μας αγαπάνε, Χάρι, ποτέ δεν μας αφήνουν πραγματικά. Υπάρχουν
πράγματα που ο θάνατος δεν μπορεί να αγγίξει. Το χρώμα… και η ανάμνηση…και η
αγάπη».
Και έτσι είναι. Οι άνθρωποι που φεύγουν μας αφήνουν «πίσω»
αναμνήσεις, στιγμές και την καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Γιατί εμείς που
μένουμε πίσω κρατάμε και θυμόμαστε μόνο τα καλά τους στοιχεία. Και ό,τι ενοχές
είχαμε απέναντί τους. Και αυτά δεν σβήνουν ποτέ. Όσες μέρες, μήνες ακόμα και
χρόνια και αν περάσουν.
Μένουν μέσα στην καρδιά μας και στο μυαλό μας λες και έχουν
ραφτεί μέσα μας και κάποιες συγκεκριμένες αναμνήσεις θα μας συνδέουν πάντα με
αυτούς.
Γιατί είναι δύσκολο το κομμάτι που μας αφήνουν πίσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου