How I wish...

Δύσκολη εβδομάδα. Όλες οι σκέψεις βγήκαν στην επιφάνεια. Έτσι είναι. Έρχεται η στιγμή που πρέπει να ξεσπάσεις. Γιατί δεν πάει άλλο. Και αυτή τη φορά ήταν η περίεργη μέρα της γιορτής. Η μέρα της γιορτής σου που δεν μπορώ να μην σε σκεφτώ. Όταν με ρωτούν αν έχω κάποιον που γιορτάζει πλέον δεν μπορώ να αναφερθώ σε εσένα.

Και όμως, σκέφτομαι ακόμα τα δώρα που πήγαινα ανυπόμονη να βρω για να σε αντιπροσωπεύουν. Και θυμάμαι και το τελευταίο δώρο που σου έκανα.

Όπως επίσης θυμάμαι και τον τελευταίο χρόνο. Την τελευταία φορά που δεν μπόρεσα να συγχωρέσω τον εαυτό μου. Που αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα το έκανα, γιατί οι τύψεις με τρώνε από μέσα.

Πρέπει να το έχω ξαναπεί αλλά δεν ξέρω αν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου για το ότι δεν σε πήρα τηλέφωνο για χρόνια πολλά την τελευταία φορά. Και δικαιολόγησα τον εαυτό μου, ότι θα το κάνω την επόμενη μέρα, όμως ούτε τότε το έκανα. Ήξερα ότι ήταν λάθος. Αλλά σκέφτηκα ότι μπορώ να το επανορθώσω. Όταν θα επέστρεφα σπίτι. Τα Χριστούγεννα.

Κι όμως όχι μόνο δεν μπόρεσα να το επανορθώσω αλλά δεν κατάφερα ούτε να σε δω.

Τύψεις, τύψεις, τύψεις.

Να ξέρεις πως φέτος βγήκα και ήπια στη γιορτή σου.
Και τα ήπια όλα για σένα.
Στη μνήμη την δική σου και σε όλες τις όμορφες αναμνήσεις που μου άφησες...