Φοβάσαι το σκοτάδι;

Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το σκοτάδι. Εντάξει ίσως τα παραλέω. Όσο ήμουν αρκετά μικρή το φοβόμουν αρκετά. Αργότερα όμως το ξεπέρασα. Και όσο μεγάλωσα συνειδητοποίησα ότι δεν φοβόμουν τόσο το σκοτάδι αυτό-καθεαυτό αλλά το τι μπορεί να κρύβει μέσα του.

Όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαινα πως τα χειρότερα πλάσματα δεν κρύβονται στο σκοτάδι αλλά στο ίδιο σου το μυαλό. Ότι τα «τέρατα» μπορεί να είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που συναντάς την ημέρα και πως οι «δαίμονες» έρχονται και φωλιάζουν στο μυαλό σου.

Όταν αρχίζεις και συνειδητοποιείς αυτό, καταλαβαίνεις ότι το σκοτάδι δεν έχει κάτι να φοβηθείς. Αντιθέτως, το σκοτάδι έχει τόσα πράγματα που το κάνουν μαγικό. Και αυτό φέρνοντας για παράδειγμα τον νυχτερινό ουρανό.

Όταν έχεις τόσο μεγάλο πάθος με το φεγγάρι και ξέρεις ότι φωτίζει κάθε βράδυ ανενόχλητο και σε παρακολουθεί από εκεί ψηλά, ξέρεις πως έχεις ήδη κάνει έναν φίλο στο σκοτάδι. Ότι ο φίλος σου κρύβεται εκεί, σε αυτό που πιο μικρός φοβόσουν και πλέον έχει γίνει το στοιχείο σου.

Ο φίλος αυτός που μαζί του έχεις κάνει τις πιο σκοτεινές σκέψεις, ο φίλος που σου φώτιζε τη διαδρομή για το σπίτι και ο φίλος που δέθηκες τόσο πολύ μαζί του που κάθε φορά που νιώθει «ολόκληρος» αλλάζει όλη σου η ψυχολογία.

Και αυτό γιατί; Μήπως ζηλεύεις το γεγονός ότι καταφέρνει έστω μία φορά το μήνα να νιώσει ολόκληρο; Κάτι που εσύ δεν θα καταφέρεις ίσως και ποτέ;  Όχι όχι, είναι λες και του έχεις δώσει όλη σου την ενέργεια για να γεμίσει το ίδιο. Λες και σε στραγγίζει από ενέργεια όπως ένα πτώμα στραγγίζει από αίμα.

Πώς γίνεται να φοβάσαι το σκοτάδι πλέον; Όταν οι πιο βαθιές συζητήσεις έχουν γίνει τις ώρες που το σκοτάδι επικρατεί, όταν  η ίδια η νύχτα έχει βάλει γερά θεμέλια για τις φιλίες που έχεις ακόμα και σήμερα, όταν η ίδια έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο που είσαι σήμερα;

Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα να φοβάσαι…